Από όποια μεριά κι αν αρχίσουν τα ξεφτίσματα και τα μικροραγίσματα οποιουδήποτε οικοδομήματος, το ίδιο αποτέλεσμα θα φέρουν με το πέρασμα του χρόνου. Εκεί που διαφέρουν τα όποια ραγίσματα είναι αν αρχίσουν να φθείρονται πρώτα τα θεμέλια. Τότε σίγουρα θα έρθει μια ώρα γρηγορότερα η καταστροφή του και στη συνέχεια αναπόφευκτο είναι να γίνει φωλιά των όποιων ερπετών.
Αν όμως αντιληφθούμε το όποιο ράγισμα έγκαιρα και δώσουμε τη δέουσα προσοχή, υπάρχουν πολλές ελπίδες να σώσουμε την οικοδομή μας και θα τη σώσουμε από την τέλεια καταστροφή της όταν καθαρίσουμε κι απομακρύνομε το φθαρμένο υλικό και στη θέση του βάλουμε καινούργιο, καλύπτοντας συγχρόνως τη ρωγμή του κι όχι να την καλύψουμε επιπολαία και μόνο επιφανειακά. Πρέπει να βάλουμε βαθιά το καλέμι, ώστε να μη μείνει τίποτα μέσα της σαθρό. Με τη συντήρησή της δε θα επιτρέψουμε στις καταιγίδες, την πολλή ζέστη και πολλά άλλα ακραία φυσικά φαινόμενα να τη ρημάξουν. Όλοι γνωρίζουμε ότι τα ακραία φυσικά φαινόμενα δε δείχνουν έλεος... μάλλον είναι κανόνας της φύσης το αδύνατο και το σαθρό να πεθαίνει και να γίνεται βορά των αδυσώπητων ερπετών.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το οικοδόμημα της οικογένειας. Αν κάποια μέλος της, π.χ. ένα παιδί, αντιληφθούμε έγκαιρα ότι έχει πάρει στραβό μονοπάτι, υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να το επαναφέρουμε στον σωστό δρόμο. Αρκεί να το θέλουμε, παλεύοντας σκληρά και υπομονετικά για τη σωτηρία του. Τώρα αν βλέπουμε ότι δεν τα καταφέρνουμε ως γονείς μόνοι μας να φέρουμε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, επιβάλλεται να συμβουλευτούμε, ανάλογα με το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το παιδί μας, τους ειδικούς επιστήμονες. Δεν πρέπει να βάλουμε μπροστά το τι θα πει ο κόσμος και να προσπαθούμε να καλύψουμε την όποια πληγή του επιφανειακά. Αυτή η προσπάθεια βέβαια θα φέρει καλά αποτελέσματα αν πρώτα είναι οι γονείς της οικογένειας σωστοί οικογενειάρχες. Η οικοδομή της οικογένειας στηρίζεται στα γερά θεμέλια και δεν είναι άλλα από τις πράξεις των γονιών. Βέβαια, τα παιδιά δεν μπορούν να φέρουν από μόνα τους λύσεις στα οικογενειακά προβλήματα γιατί δεν κατανοούν το μέγεθος της καταστροφής που σίγουρα κάποια στιγμή θα έρθει.
Τώρα, αν σε μια οικογένεια αποδειχθεί ότι ο πατέρας είναι σάτυρος ή η μάνα είναι πόρνη και στην ψυχή και στο σώμα και δεν την ενδιαφέρει η σωστή ανατροφή των παιδιών, όταν αντιληφθούν μεγαλώνοντας τα παιδιά σε τι σαθρή οικογένεια μεγάλωσαν και μεγαλώνουν, είναι πλέον πολύ αργά και η σωτηρία της είναι αδύνατον να έρθει. Βέβαια, στην εποχή που διανύουμε, η απαξίωση της πατροπαράδοτης οικογένειας έχει πάρει πάρα πολύ ανησυχητικές διαστάσεις και προχωράει με ταχύ ρυθμό προς την τελική της αποσύνθεση.
Σιχαθήκαμε πλέον να ακούμε από τους εκφωνητές όλων των ΜΜΕ φρικιαστικά γεγονότα. Πατέρας ακούμε πολύ συχνά να λένε ότι βίασε την ανήλικη κόρη του ή η μητέρα εξέδιδε την κόρη της επί σειρά ετών ή θερμόαιμος ενενηντάρης παππούς, κι όχι μόνο, ασελγούσε για πολλά χρόνια στην εγγονή του κι ένα σωρό άλλα φρικιαστικά γεγονότα και μέσα στην οικογένεια αλλά και σε πολλούς άλλους χώρους που φιλοξενούν μικρά ή και μεγάλα παιδιά. Εκείνο όμως που δεν πιστεύω είναι όταν ακούω ότι επί σειρά ετών πατέρας βίαζε την κόρη του, ενώ η μητέρα δεν είχε αντιληφθεί απολύτως τίποτα για το δράμα που βίωνε η κόρη της. Πείτε με “άπιστο Θωμά”, δεν μπορώ να το χωνέψω αυτό. Πιστεύω ότι δεν είναι δυνατόν να διαδραματίζεται το όποιο αισχρό γεγονός γίνεται στον χώρο μιας οικογένειας, ειδικότερα σε ένα παιδί που ζει με τους βιολογικούς του γονείς, ο ένας από τους δύο καλός γονιός κι όταν βγαίνει στη φόρα η αποτρόπαια πράξη του συντρόφου του ορκίζεται ότι δεν είχε αντιληφθεί το παραμικρό. Αυτό για μένα είναι μεγάλο ψέμα. Μάλλον αυτό υποψιάζομαι, ότι και οι δύο γονείς είναι δομημένοι με το ίδιο φθαρμένο υλικό, με δυο λόγια είναι άρρωστοι και χρειάζονται να κλειστούν στο ψυχιατρείο.
Τα παιδιά, όσο κι αν το θέλουν να κάνουν γνωστό το μαρτύριό τους, ειδικότερα όταν είναι ανήλικα, ο φόβος και οι απειλές του βιαστή γονιού τα κάνει να σωπαίνουν και να ζουν το δράμα τους αδιαμαρτύρητα. Όταν όμως κάποια στιγμή βρουν τη δύναμη και αποκαλύψουν το δράμα τους, έστω και τότε οι αρμόδιες Αρχές πρέπει να είναι αμείλικτες και ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης επιβάλλεται να πέσει πολύ βαρύς πάνω τους.
Δεν είμαι βέβαια εγώ ο κατάλληλος που θα υποδείξει με ποιον τρόπο θα ξεριζώσουμε τη ρίζα του κακού, αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Η κατάσταση έχει πάρει πλέον ανεξέλεγκτη διάσταση. Πιστεύω ότι η θέσπιση πιο αυστηρών νόμων θα φέρει θετικά αποτελέσματα. Η αρχή των αυστηρότερων ποινών από την κυβέρνηση έχει πάρει πλέον τον δρόμο της και πολύ το χάρηκα. Πρόσφατα άκουσα ότι οι άνδρες, οι πολλά βαρείς, που ξυλοκοπούν τις γυναίκες τους και τους γιομίζουν το κορμί τους και την ψυχή τους με μελανά σημάδια, την όποια ποινή τους θα την εκτίουν έγκλειστοι πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Πιστεύω, αν ο νόμος αυτός εφαρμοστεί και σε άλλες περιπτώσεις βίας, σίγουρα θα το σκεφτούν πάρα πολύ οι θερμόαιμοι παππούδες και γενικότερα οι ασυνείδητοι γονείς. Και το πιο καλό που πιστεύω ότι θα φέρουν οι αυστηρότερες ποινές, με το κλείσιμο των κακοποιών στα κελιά θα “λυθούν” πολλές γλώσσες κακοποιημένων συνανθρώπων μας, γιατί δε θα έχουν τον φόβο ότι ο βιαστής τους θα κυκλοφορεί πλέον ελεύθερος και αν τον συναντήσουν στον δρόμο τους θα ξαναβιώσουν το όποιο μαρτύριο βιώνουν.
* O Δημήτρης Κ. Τυραϊδής είναι συγγραφέας-ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων.
