στρατ

H ιστορία και επαναλαμβάνεται και αντιγράφεται

Απόψεις
H ιστορία και επαναλαμβάνεται και αντιγράφεται

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τι συμβαίνει με την επανάληψη της ιστορίας και πώς αυτή πραγματώνεται διαμέσου των αιώνων

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ή αντιγράφεται; Η κυκλική θεωρία για την ιστορική εξέλιξη επικρατούσε στη σκέψη των αρχαίων Ελλήνων. Ο Πλάτων, ο Θουκυδίδης και ο Πολύβιος μάς βεβαιώνουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η δε ιστορική πρόοδος δεν μπορεί παρά να έχει προσωρινό και επιφανειακό χαρακτήρα. 

Ο Μαρξ τόνιζε ότι η ιστορία, αν επαναλαμβάνεται, τότε αποτελεί ή φάρσα ή τραγωδία. Και όμως πολλά γεγονότα μάς δείχνουν ότι η ιστορία όχι μόνο επαναλαμβάνεται, αλλά αποτελεί ρεπλίκα. Ας δούμε πώς και πότε η αντιγραφή κατακτά με τρόπο οριστικό και τελικό την ιστορία. Ο Jean Baudrillard έβλεπε την ιστορία ως “φάντασμα”, γιατί καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται, αυτό που βιώνουμε είναι “κλωνοποιημένα γεγονότα”, “φαρσικά γεγονότα”, “φανταστικά γεγονότα”, αφού το δεύτερο γεγονός είναι μια υποτιμημένη μορφή του πρωτοτύπου. Για παράδειγμα, ο J. Baudrillard περιέγραφε τον Ναπολέοντα ΙΙΙ ως ένα “γκροτέσκο stand- in” για τον Ναπολέοντα Ι. 

Η προπαγάνδα ήταν προϊόν της Δυτικής Εκκλησίας 

Την προπαγάνδα δεν την επινόησε ούτε ο Γκαίμπελς, ούτε ο Πλεχάνωφ όταν τροποποίησε την αγκιτάτσια (Λατινικά agitatio = παρότρυνση) και την έκανε αγκιτπρόπ, ώστε η προπαγάνδα να εισέλθει στην κουλτούρα, ούτε ο Έντουαρντ Μπερνέζ, ο ανιψιός του Φρόιντ, ο οποίος θεωρείται ο εμπνευστής της διαφημιστικής προπαγάνδας. Την προπαγάνδα την επινόησε και τη χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ο Πάπας Γρηγόριος ΙΕ’ στην περίφημη εγκύκλιο “de propaganda fide”. 

Η “Ιερή Χριστιανική Ιεραποστολή nomini propaganda” αποτέλεσε το τμήμα της χριστιανικής διοίκησης που επιφορτιζόταν με την εξάπλωση του καθολικισμού και τη ρύθμιση των εκκλησιαστικών υποθέσεων στις μη καθολικές χώρες. Τα καθήκοντα που θα ασκούσε η “Ιερή Προπαγάνδα” ήταν η επέκταση της καθολικής εκκλησιαστικής εξουσίας σ’ όλα τα επίπεδα ακόμη και επί κυριαρχίας εδάφους. Οι προπαγανδιστές θα ανέφεραν τα αποτελέσματά τους σύμφωνα με την εγκύκλιο “de propaganda fide” στον Καρδινάλιο της Προπαγάνδας, ο οποίος, ενδεδυμένος ως όφειλε με τα κόκκινα άμφιά του, αποκαλείτο “Κόκκινος Πάπας”. Ο Πάπας Γρηγόριος ΙΕ’ ίδρυσε μια τριμελή επιτροπή που καθοδηγούσε το έργο της προπαγάνδας με τους καρδινάλιους Caraffa, Medici και Santorio. 
Ο Κομμουνισμός και ο Φροϋδισμός επαναλαμβάνουν την οργανωτική δομή του Χριστιανισμού. 

Ο Χριστιανισμός, ο Κομμουνισμός και ο Φροϋδισμός έχουν τις ίδιες δομές. Για να είμαστε ακριβείς, ο Κομμουνισμός και ο Φροϋδισμός αντέγραψαν τη δομή και την οργάνωση του Χριστιανισμού, ώστε να επιτύχουν την πειθαρχία και τον οικουμενικό χαρακτήρα, τη βιωσιμότητα και την ιστορική συνέχεια. Οι άθεοι Μαρξ και Φρόιντ αντέγραψαν πολλά από την οργάνωση του Χριστιανισμού. O Μίρτσεα Ελιάντε στο “Sacred and Profane” έγραφε: «...η μεγάλη πλειοψηφία των άθρησκων δεν έχει απελευθερωθεί από τη θρησκευτική συμπεριφορά, από τις θεολογίες και τις μυθολογίες. Μερικές φορές διακατέχονται από ολόκληρα μαγικο-θρησκευτικά παραφερνάλια». Εξάλλου, και η πολιτική θεωρία (διαλεκτική) του Χέγκελ αντιγράφει τη χριστολογική κίνηση της αναχώρησης (θέση) της μεταμόρφωσης (αντίθεσης) και της επιστροφής (σύνθεσης). Ας μην ξεχνάμε και τι έγραφε και ο Reinhold Niebuhr, ότι η ομοιότητα μεταξύ αστικού οπτιμισμού και μαρξισμού αποτελεί σήμερα την ενότητα της κουλτούρας μας. 

Χριστιανισμός: Περιούσιος Λαός, Προφήτες, Απόστολοι, Χριστιανική Εκκλησία, ιερείς, Ενορία, Ιερά Σύνοδος, Σύνοδοι, Αιρετικοί, Σχίσμα Εκκλησιών, Αυτοκέφαλες Εκκλησίες. 

Κομμουνισμός: Προλεταριάτο, Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν κ.λπ., Κομμουνιστικό Κόμμα, Ινστρούχτορες, Αχτίδα, Κεντρική Επιτροπή, Συνέδρια, Ρεβιζιονιστές, Σχίσμα Ρωσίας-Κίνας, ΚΚ. Γιουγκοσλαβίας, Ρουμανίας. 

Φροϋδισμός: Αναλυόμενοι, Φρόιντ, Γιούνγκ, Λακάν κ.λπ., Διεθνής Ψυχαναλυτική Ένωση, Ψυχαναλυτές, Επόπτες, Ψυχαναλυτικές εταιρείες, Συμβούλιο των Επτά Δακτυλίων, Συνέδρια, Ριζοσπαστικό Ρεύμα. 

Σχίσματα: Το πρώτο το 1910-1911, το δεύτερο το 1914-1915.  Ανεξάρτητοι*
* Μια πρώτη συσχέτιση μεταξύ Χριστιανισμού και Μαρξισμού έχει γίνει από τον Χ. Μαλεβίτση. 

Το μοντέλο της βενετσιάνικης commenda και η αντιγραφή της από τον Σόρος 

Στον Edmund Leopold de Rothschild, ο συνεργάτης του και μαρξοφασίστας Maurice Strong έχει μιλήσει για την καινοτομία της commenda στη Βενετία του 1300. Τι ήταν όμως η commenda και πώς λειτούργησε έτσι ώστε η Βενετία του Μεσαίωνα να αναδειχθεί μια μεγάλη εμπορική απειλή για το Βυζάντιο; Η οικονομική επέκταση της Βενετίας βασίστηκε σε μια σειρά καινοτομιών που αφορούσαν τη σύναψη συμβάσεων, οι οποίες κατέστησαν τους οικονομικούς θεσμούς περισσότερο ανοιχτούς. Η commenda αποτελούσε τη μορφή εκείνη της καινοτομίας που ανέδειξε τη Βενετία ως πρώτη εμπορική δύναμη. Η commenda ήταν μια υποτυπώδης μορφή μετοχικής εταιρείας, η οποία ιδρυόταν για να διασφαλίσει μια εμπορική επιτυχία με ένα μόνο ταξίδι. Ουσιαστικά κάθε commenda αποτελούταν από δύο εταίρους, εκείνον ο οποίος θα παρέμενε στη Βενετία σχεδόν αφανής και εκείνον ο οποίος θα συμμετείχε στο εμπορικό ταξίδι. Όλο το εγχείρημα της οικονομικής υποστήριξης του ταξιδιού θα το αναλάμβανε ο Βενετσιάνος αφανής χρηματοδότης, ενώ την περιπέτεια του εμπορικού ταξιδιού εκείνος ο οποίος θα έβρισκε το εμπόρευμα και στη συνέχεια θα το συνόδευε με ασφαλή τρόπο στη Βενετία, θα ήταν ένας τολμηρός νέος που θα ρίσκαρε τη ζωή του προκειμένου να εκτελέσει το συμφωνημένο σχέδιο. Η commenda επέτρεπε σε μη εύπορους νέους επιχειρηματίες να ρισκάρουν πολλά και θα τους επέτρεπε παράλληλα να ασχοληθούν με το εμπόριο, γιατί η επιτυχία τους θα αποτελούσε το εφαλτήριο έτσι ώστε να αποκτήσουν κοινωνική άνοδο. Σε περίπτωση που το ταξίδι θα επέφερε ζημιές και οι δύο εταίροι θα μοιράζονταν τις απώλειες. Αλλά στην περίπτωση που το ταξίδι ήταν επικερδές, τότε οι δύο εταίροι θα μοιράζονταν τα κέρδη τους. 

Στην commenda έχουμε δύο είδη συμφωνιών, η μονομερής και η διμερής. Η μονομερής συμφωνία όριζε ο χρηματοδότης να βάζει το 100% του κεφαλαίου και στη συνέχεια να εισπράττει το 75% του κέρδους. Στη διμερή συμφωνία ο χρηματοδότης έβαζε το 67% του κεφαλαίου και θα εισέπραττε το 50% του κέρδους. 

Το παραπάνω σχέδιο, τηρουμένων των διαφορών, εκτελείται από την οικογένεια Ρότσιλντ. Οι Ρότσιλντ ήθελαν έναν φιλόδοξο συνεργάτη, ο οποίος θα διέθετε, πέρα από τόλμη, την ικανότητα να κινείται σαν σαύρα στα περιβάλλοντα των μυστικών υπηρεσιών του πλανήτη, ώστε να αντλεί πληροφορίες που θα επέτρεπαν στον χρηματοπιστωτικό όμιλό τους να έχει διαρκείς επιτυχίες και μηδενικές απώλειες. Επιπλέον, να μοιραζόταν μαζί τους το όραμα της “δημοκρατίας των καλών ευκαιριών”, με ό,τι συνεπαγόταν αυτό, και κυρίως με την κατ’ επίφαση δημοκρατία μέσα από φιλανθρωπίες και προστασία συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, οι οποίες θα γίνονταν το πολυμηχάνημα της ανατροπής των σταθερών κοινωνικών δομών ή η Πέμπτη Φάλαγγα της πολιτικής, και ο Τζορτζ Σόρος ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος. 

Η σύνδεση του Σόρος με τους εξαιρετικά μυστικούς διεθνείς χρηματοπιστωτικούς κύκλους των Rothschilds δεν ήταν απλώς μια συνηθισμένη ή τυχαία συνεργασία. Αλλά επίσης και η εξαιρετική επιτυχία του Σόρος στις χρηματοπιστωτικές αγορές υψηλού κινδύνου δεν μπορεί να εξηγηθεί ως η «τύχη ενός τζογαδόρου». 

Ο Σόρος έχει πρόσβαση σε κανάλια πληροφοριών, τόσο κρατικών που αφορούσαν οικονομικές επενδύσεις, αλλά και σε κινήσεις χωρών για την εσωτερική και εξωτερική πολιτική τους, καθώς και σε κινήσεις ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων. Από την άλλη πλευρά, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η οικογένεια Rothschild προσπαθούσε να διαδώσει μια φήμη της πλούσιας οικογένειας, η οποία κινείτο έξω από τις διαπλοκές του χρήματος. Αλλά πίσω από αυτήν την εικόνα, ο χρηματοπιστωτικός όμιλός τους αποτελούσε ένα από τα πιο δυνατά και πιο σκοτεινά χρηματοοικονομικά συγκροτήματα του κόσμου. Οι Ρότσιλντ ξόδευαν πολλά χρήματα για να καλλιεργήσουν μια εικόνα μιας πλούσιας αριστοκρατικής οικογένειας που διάγει μια ήσυχη ζωή, η οποία αγαπάει τα γαλλικά κρασιά και εμπλέκεται μόνο με φιλανθρωπικούς σκοπούς. 

Ο Σόρος, με τις προσβάσεις που έχει σε μυστικές υπηρεσίες και σε κανάλια πληροφοριών διαφόρων χωρών, θα βοηθήσει τον όμιλο επενδύσεων ΝΜ Rothschild & Sons έτσι ώστε να αντλεί κάθε φορά πολλές και χρήσιμες πληροφορίες για να επενδύει κερδοφόρα χωρίς ζημιές. Συνεπώς ο Σόρος αποτέλεσε έναν πολύτιμος σύμμαχος του επενδυτικού ομίλου των Ρότσιλντ. Για παράδειγμα, η σχέση του με τις μυστικές υπηρεσίες της Αγγλίας θα προσκομίσει στον όμιλο Ρότσιλντ τη δεκαετία του ’80 πολλά δεδομένα για τις προθέσεις της νεοφιλελεύθερης Μάργκαρετ Θάτσερ και κυρίως για τις επιλογές της αναφορικά με την οικονομική πολιτική της. Να θυμηθούμε ότι στη δεκαετία του ’80 ο όμιλος NM Rothschild & Sons κέρδισε αρκετά δισεκατομμύρια δολάρια από την ιδιωτικοποίηση των βρετανικών κρατικών βιομηχανιών, που έγιναν με εντολή της νεοφιλελεύθερης Θάτσερ. 

Ο όμιλος επενδύσεων Rothschild αποτελούσε (και εξακολουθεί να αποτελεί) το κέντρο της κερδοσκοπικής διαχείρισης του παγκόσμιου χρυσού. Είναι εκείνος όπου από το 1811 φρόντιζε τα χρήματα της αγγλικής αριστοκρατίας, συμπεριλαμβανομένης και της βασιλικής οικογένειας, ο όμιλος Rothschild “τζόγαρε” (και εξακολουθεί να τζογάρει) με τρομερή επιτυχία στον χρυσό. Επιπλέον ο επενδυτικός και τραπεζικός όμιλος NM Rothschild & Sons υπήρξε εμπλεκόμενος στις πιο βρόμικες μυστικές υπηρεσίες που διακινούσαν ναρκωτικά και όπλα. 

Λόγω των καλών σχέσεων του Σόρος με ανθρώπους υψηλόβαθμων θέσεων των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, οι Rothschilds κατάφεραν να αποτρέψουν τη συγχώνευσή τους (μετά από πληροφορίες που πήραν από τα δίκτυα μυστικών υπηρεσιών, που άντλησε ο Σόρος) με την BCCI (Bank of Credit and Commerce International), η οποία ήταν εμπλεκόμενη σε παράνομες δραστηριότητες και σε οικονομικά εγκλήματα. Στην πραγματικότητα όμως, ο επενδυτικός και τραπεζικός όμιλος Rothschild ανήκε στον εσωτερικό κύκλο αυτών των διεθνών τραπεζών που ξέπλεναν βρόμικο χρήμα, νομιμοποιώντας έσοδα από παράνομες δραστηριότητες, όπως εκείνες της CIA και της βρετανικής ΜΙ6. Ο όμιλος χρηματοδότησε σχέδια της CIA στη δεκαετία του ’70 και του ’80, για παράνομη διακίνηση ναρκωτικών και εμπόριο ανθρώπων από τη Νικαράγουα. 

Μετά από τις πολύτιμες υπηρεσίες που προσέφερε ο Σόρος στον όμιλο θα τοποθετηθεί ως πρόεδρος του αγγλο-γαλλικού τραπεζικού ομίλου Rothschild. Είναι κάτι που παρέμεινε κρυφό και δεν έπρεπε για πολλά χρόνια να διαρρεύσει. Κανείς δεν έπρεπε να το μάθει. Από την αριστοκρατία του Σίτυ στο Λονδίνου, έως το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών, και από το κράτος του Ισραήλ έως τους Αμερικανούς συνεργάτες τους, και φίλους τους, κανείς δεν έπρεπε να γνωρίζει για την τοποθέτηση του Σόρος στην παραπάνω θέση. Στη συνέχεια μαζί θα ιδρύσουν το Quantum Fund. 

Αλλά και εδώ ο Σόρος δεν εμφανίζεται πουθενά. Ο άνθρωπος που κινεί όλα τα νήματα ήταν ο Richard Katz. Ταυτόχρονα τον ίδιο άνθρωπο τον βρίσκουμε να είναι επίσης και ο επικεφαλής της Rothschilds Italia SpA του Μιλάνο, και πέραν τούτου ήταν τοποθετημένος και στο Διοικητικό Συμβούλιο της NM Rothschild & Sons του Λονδίνο. Υπήρξε ο άνθρωπος- “κλειδί” του Σόρος και μαζί με τον Nils οι απόλυτες σκιές του. Έτσι ο Σόρος, μέσω του συγκεκριμένου Fund, έχει αρχίσει να κερδοσκοπεί στις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές. Η μυστική εταιρεία off-shore Quantum Fund NV αποτελούσε ένα ιδιωτικό επενδυτικό ταμείο που διαχειριζόταν ένα χαρτοφυλάκιο από τέσσερα έως επτά δισεκατομμύρια δολάρια για αρκετούς “πελάτες”. Το Fund Quantum ήταν εγγεγραμμένο στον φορολογικό παράδεισο των Ολλανδικών Αντιλλών της Καραϊβικής, μάλιστα για να αποφύγει τον έλεγχο των οικονομικών του δραστηριοτήτων από την αμερικανική κυβέρνηση, κανένας Αμερικανός πολίτης δε βρισκόταν στο Διοικητικό Συμβούλιο της Quantum. Οι διευθυντές του αποτελούσαν ένα περίεργο μείγμα τζογαδόρων, οι οποίοι κατά βάση ήταν Ιταλοί και Ελβετοί. 

Η παγκοσμιοποίηση είναι αντιγραφή του μοντέλου “οικονομία-κόσμος” του Άμστερνταμ 

Το 1980, ο Φερνάν Μπροντέλ σε μια συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα “Le Monde”, θα πει ότι η διαφαινόμενη - για τότε - παγκοσμιοποίηση αποτελούσε μια επανάληψη ή καλύτερα μια αντιγραφή της ολλανδικής έμπνευσης μιας αυτοκρατορίας πόλης-κόσμου με κεντρικό σημείο μια οικονομία-κόσμου που ήταν το Άμστερνταμ (το βλέπουμε και σήμερα, μετά το Brexit, πώς αδειάζει το City και πάει στο Άμστερνταμ). 

Το Παρίσι δεν υπήρξε ποτέ από οικονομική άποψη πόλη-κόσμος, η μόνη που θα μπορούσε να διεκδικήσει για λίγο αυτόν τον τίτλο ήταν η Βενετία. Άλλες πόλεις, όπως η Αμβέρσα, η Γένοβα, το Λονδίνο, είχαν μια σημαντική οικονομική, εμπορική δράση, αλλά δεν μπόρεσαν να μεταμορφωθούν από πόλη-κόσμος σε οικονομία-κόσμος. Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός ότι η Ολλανδία δε φτιάχνει μια αυτοκρατορία όπως ήταν η Ρωμαϊκή, ή μια αυτοκρατορία όπως του βασιλείου της Αξώνης, αλλά ένα ιεραρχημένο σύστημα με κυριαρχούσες και κυριαρχημένες ζώνες. Επιπλέον δεν οργανώνει ένα κοσμοσύστημα όπως ήταν το Βυζάντιο και αυτό γιατί εκεί που υπάρχει κουλτούρα υπάρχει και μια “αντι-οικονομία” θα ισχυριστεί ο Μπροντέλ. 

Ο Φερνάν Μπροντέλ θα πει μάλιστα ότι δεν ήταν ποτέ η Βενετία που βρισκόταν στο κέντρο του ιταλικού πολιτισμού, αλλά η Φλωρεντία. Και αυτό γιατί η Βενετία έχει οργανώσει το σχήμα “πόλη-κόσμος / οικονομία-κόσμος” και ήταν αδιάφορη ως προς την πολιτιστική εξέλιξη. Όπως επίσης θα πει ότι δεν ήταν το Λονδίνο και το Άμστερνταμ πόλεις στα χνάρια της “οικονομίας-κόσμος” που βρισκόταν τον 17ο και τον 18ο αιώνα στην “καρδιά” της κουλτούρας της Ευρώπης, αλλά το Παρίσι. 

Είναι γεγονός ότι οι ολλανδοί έμποροι - όχι το ολλανδικό κράτος - έχτισαν το ολλανδικό μοντέλο της πόλης-οικονομίας / οικονομία-κόσμος, όπως λέει και ο Φερνάν Μπροντέλ. Ένας καλός πελάτης των ολλανδικών εμπόρων ήταν ο Βασιλιάς της Ισπανίας (από τον Κάρολο τον Ε’ και τον Φίλιππο τον Β’ το Κορτές, δηλαδή το Κοινοβούλιο της Ισπανίας επέβαλαν αύξηση φορολογίας, με αποτέλεσμα να έχουμε την επανάσταση των Κομουνέρος), ο οποίος λάμβανε δάνεια από Ολλανδούς εμπόρους, προκειμένου να διατηρήσει τις κατακτήσεις του, αυξάνοντας παράλληλα τη φορολόγηση του δυσαρεστημένου λαού του. Οι Ολλανδοί έμποροι χρηματοδότησαν τις κατακτήσεις με δάνεια και παράλληλα αύξαναν την πώληση των μετοχών τους στις εταιρείες τους, έτσι ώστε οι κάτοχοι των μετοχών να λαμβάνουν μέρος στα κέρδη της εταιρείας. Με αυτόν τον τρόπο οι επενδυτές έκαναν κερδοφόρες επιτυχίες ως ανώνυμες εταιρείες και αποτέλεσαν τον στυλοβάτη της νέας αυτοκρατορίας. 

Πέραν τούτου, μια εταιρεία μπορούσε να αποκομίσει μεγάλο κέρδος, ακόμη και αν είχε ήδη πουλήσει όλες τις μετοχές της, διαπραγματευόταν προς πώληση ή ενοικίαση το ανθρώπινο δυναμικό που είχε και την τεχνογνωσία που κόμιζαν οι εργαζόμενοί της σε υψηλή τιμή, επιφέροντας έτσι επιπλέον κέρδη στην εταιρεία τους. Αλλά και η πώληση των μετοχών με διαδικασίες φας τρακ, έδινε συγκριτικά πλεονεκτήματα στις εταιρείες να παίζουν πολλά παιχνίδια με τις μετοχές τους και να τζογάρουν σε πολλά ευρωπαϊκά χρηματιστήρια. Η πιο διάσημη ολλανδική ανώνυμη εταιρεία ήταν η Vereenigde Oostindische Compagnie (VOC) το 1602 στο Άμστερνταμ, η οποία δάνειζε στους Ισπανούς βασιλείς και παράλληλα επένδυε στην κατάκτηση της Ινδονησίας, αλλά και στην κατασκευή πλοίων. Έτσι λοιπόν για 347 χρόνια η Ολλανδία ασκούσε επιρροή στην Ινδονησία και απετέλεσε το μεγαλύτερο διάστημα αποικιακής ιμπεριαλιστικής κατοχής στη χώρα. 

Όταν ο ναζισμός “έκλεβε” πρότυπα του Διαφωτισμού 

Για κάποιους ο ναζισμός παρουσιάζεται ως κίνημα πέρα από τον Διαφωτισμό και όμως ο ναζισμός ήταν η λογική εξέλιξη του Διαφωτισμού. Αυτό δεν το ισχυρίζεται κάποιος που θέλει να κάνει επιπόλαιες συνδέσεις ή να εικοτολογεί επάνω σε κινήματα, αλλά η νεομαρξιστική Σχολή της Φρανκφούρτης, η οποία βρίσκει πολλές ταυτίσεις ή καλύτερα επαναλήψεις του Διαφωτισμού από τον ναζισμό (επ’ αυτού μπορεί κάποιος να δει το έργο των Theodor Adorno, Max Horkheimer, Dialetic of Enlightennnment). 
Η πίστη τόσο του Διαφωτισμού όσο και του ναζισμού ότι η κοινωνία του μέλλοντος θα είναι τεχνοκρατική είναι ένα από εκείνα που συνέδεαν τον Διαφωτισμό με τον ναζισμό. Ο ναζισμός αρνιόταν το παρελθόν και αποδεχόταν χωρίς όρους τη σύγχρονη τεχνολογία, θεοποιώντας οτιδήποτε προερχόταν από εκείνη, τονίζοντας ότι η σύγχρονη τεχνολογία αποτελεί ένα αναγκαίο εργαλείο δύναμης και αποτελεσματικότητας της σύγχρονης εποχής. 

Ο Άρθουρ Κέσλερ σε μια νουβέλα του με τίτλο “Άφιξη και αναχώρηση” θα μας πει ότι ο ναζισμός είναι περισσότερο διεθνιστικός ακόμη και από τη Γαλλική Επανάσταση, καθώς επίσης και από τον σοβιετικό κομμουνισμό. 

Ο Φέγκελιν εκτιμούσε ότι ο ναζισμός και ο κομμουνισμός αναβίωναν τον γνωστικισμό. Στο “The Road to Serfdom” του Χάγιεκ διαβάζουμε: «Η σύγκρουση μεταξύ των φασιστικών ή εθνικοσοσιαλιστικών και των παλαιότερων σοσιαλιστικών κομμάτων πρέπει σε μεγάλο βαθμό να θεωρηθεί ως το είδος της σύγκρουσης που αναγκάζεται να αναδυθεί ανάμεσα σε αντίπαλες σοσιαλιστικές ομάδες». Επιπλέον, η Debbie D'Souza δηλώνει ότι «ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ αναγνώρισαν ότι ο σοσιαλισμός αποτελεί τον πυρήνα του φασιστικού και του ναζιστικού τρόπου ζωής (Weltanschauung). Ο Μουσολίνι ήταν η ηγετική μορφή του ιταλικού επαναστατικού σοσιαλισμού και ποτέ δεν εγκατέλειψε την υπακοή του σ’ αυτόν. Το κόμμα του Χίτλερ ορίστηκε ως υπερασπιστής του “εθνικού σοσιαλισμού”. Οι πολιτικές του ναζιστικού κόμματος ακολούθησαν το κομμουνιστικό πρότυπο, σημειώνει η Debbie D'Souza και στο πρόγραμμά του των 25 σημείων περιλαμβάνονται η καθολική δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και εκπαίδευση, η εθνικοποίηση μεγάλων εταιρειών, ο κρατικός έλεγχος τραπεζικών και πιστωτικών ιδρυμάτων.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο ναζισμός έχει επιρροές από τον μεσαιωνικό χιλιασμό και υπάρχουν εγγύτητες του Χίτλερ με τον Ιωάννη του Λάιντεν και με την “Τρίτη Εποχή” του Ιωακείμ της Φλόρας (Victor Klemperer, Friedrich Reck - Malleczewen). 

Οι αντιγραφές: Η “Τρίτη Ρώμη” και το “Νέο Ισραήλ” 

Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε ότι, αν η πρώτη Ρώμη έπεσε από τους βάρβαρους, η δεύτερη από τους άπιστους, η τρίτη δε θα πέσει ποτέ. Η “Τρίτη Ρώμη” για τον Ντοστογιέφσκι ήταν η Ρωσία. Πίστευε ο Ντοστογιέφσκι ότι η Ρωσία μπορούσε να ανανεώσει πνευματικά την Ευρώπη. Το 1492 ο Μητροπολίτης Ζώσιμος της Μόσχας έγραφε: «Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος έχτισε μια νέα Ρώμη, αλλά ο Βασιλιάς και ο Αυτοκράτορας Πασών των Ρωσιών, ο Ιβάν Γ’, είναι πλέον ο αποκαλούμενος και νέος Κωνσταντίνος, που θα θέσει τα θεμέλια για μια νέα πόλη του Κωνσταντίνου στη Μόσχα». 

Ιβάν

Το 1498 ο Ιβάν Γ’ στέφτηκε ως Τσάρος, Πρίγκιπας και Αυτοκράτορας Πασών των Ρωσιών. Η όλη τελετή της στέψης του ήταν ένα ακατέργαστο αντίγραφο του Βυζαντίου. Ο τίτλος του Τσάρου έγινε τώρα ο επίσημος τίτλος και έφερε μαζί του την ένδειξη ότι ο Ρώσος μονάρχης ήταν, ενώπιον του Θεού, ο επικεφαλής των Ορθοδόξων, δηλαδή του αληθινού χριστιανικού κόσμου. Όμως ο Ιβάν Γ’ ήταν αποστασιοποιημένος από την ιδέα μιας “Τρίτης Ρώμης”. Εκείνος που διέθετε ένα πείσμα αδιάλυτο για την ίδρυση της “Νέας Ρώμης” ήταν ο Πατριάρχης της Ρωσίας Νίκον. Ο πατριάρχης Νίκον είχε αναπτύξει μια οικουμενική εκκλησιαστική αντίληψη που υπογράμμιζε την ενότητα της Ρωσικής Εκκλησίας με τις Εκκλησίες της Ανατολής. H Μόσχα ήταν η “Τρίτη Ρώμη” με την έννοια του προστάτη όλων των Ορθοδόξων χριστιανών, και ως εκ τούτου ήταν αναγκαίο να υπάρχει μια πίστη και μια πρακτική του Πατριαρχείου της Μόσχας πλήρως εναρμονισμένη με την πίστη και την πρακτική της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Έτσι ο Πατριάρχης Νίκον, υποστηριζόμενος από τον τσάρο Αλέξιο, ενθάρρυνε τη μεταρρύθμιση των εκπαιδευτικών βιβλίων, έτσι ώστε εκείνα να είναι ευθυγραμμισμένα με τις πρακτικές της ελληνικής εκκλησιαστικής σκέψης. 

Ο Χέρμαν Μέλβιλ υποστήριζε ότι εμείς οι Αμερικανοί είμαστε ο ξεχωριστός περιούσιος λαός, είμαστε το Ισραήλ της εποχής μας, και αυτό γιατί έχουμε την κιβωτό των ελευθεριών του κόσμου (Herman Melville, White Jacket). Η εβραϊκή επίδραση στην πρώτη περίοδο των αμερικανικών πολιτειών είναι αναμφισβήτητα μεγάλη. Η βαθιά επιρροή της εβραϊκής παράδοσης στους ιδρυτές της αμερικανικής δημοκρατίας μπορεί να τη δει κανείς στο σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών με τέτοια επιρροή που δε θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Ο John Adams έγραφε σε μια επιστολή προς τον Thomas Jefferso: «Θα επιμείνω ότι οι Εβραίοι έκαναν περισσότερα για τον πολιτισμό του ανθρώπου από οποιοδήποτε άλλο έθνος». Μάλιστα, σύμφωνα με τον Woodrow Wilson, το αρχαίο εβραϊκό έθνος παρείχε ένα πρότυπο για τους Αμερικανούς αποίκους.

Οι Εβραίοι συνέβαλαν για αρκετούς Αμερικανούς προέδρους άμεσα στην Αμερικανική Επανάσταση. Ο πρόεδρος Calvin Coolidge (30ός πρόεδρος των ΗΠΑ από το 1923-1929), τιμώντας ιδιαίτερα τον ρόλο τους στον πόλεμο της ανεξαρτησίας, θα πει: «Οι ίδιοι οι Εβραίοι, εκ των οποίων αρκετοί ήταν ήδη διάσπαρτοι σε όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ υπήρξαν αληθινοί μεταλαμπαδότες της διδασκαλίας των προφητών τους. Η εβραϊκή πίστη είναι κατά κύριο λόγο η πίστη της ελευθερίας». Να θυμίσουμε ότι ο πρώτος σχεδιασμός για την επίσημη σφραγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών, που υποβλήθηκε από τους Thomas Jefferson, Benjamin Franklin και John Adams, απεικόνιζε τη διάβαση της ερυθράς θάλασσας, και πιο συγκεκριμένα τον Μωυσή με το ραβδί του να καλεί τους Ισραηλίτες να διασχίσουν την Ερυθρά Θάλασσα και τον στρατό του Φαραώ να πνίγεται στη θάλασσα. Επίσης, μια άλλη σφραγίδα που επελέγη είναι εκείνη που τη βρίσκουμε ακόμη και σήμερα στο Liberty Bell και φέρει μια επιγραφή από την Παλαιά Διαθήκη: «Διακηρύξτε την ελευθερία καθ’ όλη τη γη σε όλους τους κατοίκους». Αν και χρειάστηκαν περίπου 2.000 χρόνια για να αναστηθεί η εβραϊκή γλώσσα ως επίσημη γλώσσα ομιλίας στις αρχές του 20ού αιώνα, η εβραϊκή γλώσσα αποτελούσε ερευνητικό πεδίο για τους Αμερικανούς μελετητές. Πολλά πανεπιστήμια την έθεσαν ως γλώσσα διδασκαλίας ακόμη και στο πρόγραμμα σπουδών τους. Για παράδειγμα, η εβραϊκή ήταν υποχρεωτική στο Χάρβαρντ μέχρι το 1787, ακόμη και σήμερα τα διακριτικά του Yale φέρουν την εβραϊκή φράση “Urim V’ Thummim” (“Φως και τελειότητα”). 

* O Απόστολος Αποστόλου είναι καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας. 
 

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News