Αναμφίβολα η συναυλία που έγινε το Σάββατο 20 Ιουλίου στον αύλειο χώρο της Παναγίας Γκουβερνιώτισσας ήταν το πολιτιστικό γεγονός του καλοκαιριού που κέρδισε τις εντυπώσεις.
Ήταν το πολιτιστικό γεγονός που συγκέντρωσε εκατοντάδες θεατές, που καθήλωσε το φιλόμουσο κοινό και που άφησε μόνο θετικές εντυπώσεις.
Φυσικά όταν στη συναυλία συμμετέχει η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ με τη μουσική διεύθυνση του Μιχάλη Οικονόμου είναι από μόνη της ένα σημαντικό πολιτιστικό γεγονός. Ωστόσο είχε και άλλα αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά, που δεν πρέπει να διαφύγουν της προσοχής μας.
Η Ορχήστρα παρουσίασε την “Καντάτα έργο Νο32” του Ηρακλειώτη συνθέτη Παναγιώτη Φουρναράκη, που βασίστηκε στην ποιητική συλλογή “Τα άλογα καλπάζουν αχαλίνωτα” του επίσης Ηρακλειώτη Αντώνη Σανουδάκη.
Η ερμηνεία έγινε από δύο Ηρακλειώτισσες, τις αδελφές (Διαμάντη και Μαρία) Κριτσωτάκη με τη συμμετοχή της Μικτής Χορωδίας της Π.Ε. Ηρακλείου και της μαέστρου Λένας Χατζηγεωργίου. Δηλαδή ήταν μια υποδειγματική συνέργεια, μια συλλογική δημιουργία, ένας εντυπωσιακός τρόπος ανάδειξης της ντόπιας καλλιτεχνικής αξίας με πρωτοβουλία της Περιφέρειας Κρήτης και του Βαγγέλη Ζάχαρη.
Αυτή η πανδαισία ποίησης και μουσικής κάτω από τον έναστρο ουρανό της Γκουβερνιώτισσας απέδειξε πως υπάρχουν καλλιτέχνες στην εσχατιά της χώρας, στην επαρχία της επαρχίας, που παράγουν πολιτισμό χωρίς πακτωλό χρημάτων, χωρίς φανφάρες και βαρύγδουπες ανακοινώσεις.
Μοιραία, αυτή η εκδήλωση μάς έβαλε σε προβληματισμούς, αλλά και στη διαδικασία συγκρίσεων για το πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου μας.
Ελπίζουμε να έδωσε και ιδέες στους ανθρώπους που ηγούνται των πολιτιστικών φορέων του τόπου μας, ώστε να μην περιορίζουν τον ρόλο τους σε... τροχονόμους πολιτιστικών σχημάτων και στην εύκολη λειτουργία «φύγε εσύ έλα εσύ».
Θα μπορούσε το Ηράκλειο να γίνει έδρα παραγωγής και εξαγωγής Πολιτισμού, καθώς είναι μία πόλη με δυναμική, με εκπληκτικό έμψυχο καλλιτεχνικό δυναμικό με εκπαιδευμένες δεξιότητες.
Το Ηράκλειο και η Κρήτη γενικότερα μπορούν να παραγάγουν πολιτισμό και εκδηλώσεις υψηλής καλλιτεχνικής αξίας, γεγονός που θα έκανε όλους εμάς να νιώθουμε υπερήφανοι και να μη βαρυγκωμούμε από τα τεράστια λειτουργικά κόστη.
Αυτό που λείπει είναι οι θεσμοί. Η θεσμοθέτηση, δηλαδή, φεστιβάλ ή οτιδήποτε άλλο, που θα έδινε κίνητρο στους απανταχού Ηρακλειώτες ή Κρητικούς να παρουσιάσουν το έργο τους, που θα έδινε βήμα για συμπράξεις, για συμπόρευση ντόπιων δημιουργών. Μια τέτοια πρωτοβουλία θα εδραίωνε τη συνεργασία με εθνικούς φορείς Πολιτισμού, όπως με την Εθνική Λυρική Σκηνή, την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης κ.ά., αλλά και με διεθνείς φορείς για πολιτιστικές ανταλλαγές μεταξύ διαφόρων χωρών της Ευρώπης, και όχι μόνο.
Η μέχρι σήμερα πορεία δείχνει πως δεν υπάρχει τέτοια φιλοσοφία, δεν υπάρχει τέτοια αντίληψη στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ίσως τα πρόσωπα, ίσως οι κοντόφθαλμες λογικές, ίσως η έλλειψη υψηλών στόχων... δεν είναι του παρόντος. Άλλωστε το ζήτημα δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι η στόχευση και η πολιτιστική πολιτική που θα ακολουθηθεί από ’δω και μπρος.
Αν επιθυμούν να αλλάξουν πορεία ή να κρατήσουν την ίδια τακτική. Φυσικά ποτέ δεν είναι αργά.
