Τη στιγμή που μας “ακουμπούν” σημαντικά γεωπολιτικά και εθνικά θέματα και η ατμόσφαιρα βαραίνει με ενεργούς δύο μεγάλους πολέμους, στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό είναι διεθνοποιημένοι, το πολιτικό προσωπικό, εκφράζοντας πατροπαράδοτες “αρετές” των ελληνικών οικονομικών ελίτ, προωθεί και εκτελεί συμβόλαια ΝΑΤΟϊκής και δυτικής κοπής, χωρίς να πολυνοιάζεται σε τι κινδύνους εκθέτει τη χώρα και σε τι περιπέτειες μπορεί να οδηγηθούμε.
Τη στιγμή που θα χρειάζονταν η μέγιστη ενότητα και κοινή στάση Ελλάδας-Κύπρου ιδιαίτερα απέναντι στην τουρκική απειλή (μόλις προχθές ο Ερντογάν έκρινε πως ήταν λάθος που το 1974 η Τουρκία δεν κατέλαβε όλο το νησί, ίσως τώρα να θέλει να το διορθώσει...), η Ντόρα Μπακογιάννη και τρεις ακόμα βουλευτές της Ν.Δ. σε επιτροπή της Ε.Ε. εισηγείται την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, μετατρέποντας και τη Σερβία σε εχθρό μας. Ο πολλαπλασιασμός των εχθρών της χώρας είναι άλλη μια αρετή των πολιτικών μας ελίτ. Η σειρά έχει ως εξής: Πρώτα εχθρός η Ρωσία, μετά εχθρός το Ιράν και τώρα εχθρός και η Σερβία (για την ιστορία, η κυπριακή αντιπροσωπία ψήφισε κατά της αναγνώρισης του Κοσσυφοπεδίου γιατί καταλαβαίνει ότι αυτό ανοίγει τον δρόμο και στην αναγνώριση του ψευδοκράτους).
Την ίδια στιγμή, η Τουρκία διαμαρτύρεται γιατί η απόφαση για δημιουργία δύο θαλάσσιων πάρκων εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων αποτελεί “μονομερή” ενέργεια που καταπατά τη “Διακήρυξη των Αθηνών”, δείχνοντας πως ό,τι γίνεται στο Αιγαίο αφορά την Τουρκία, που περίπου συγκυριαρχεί (κυριολεκτικά γκριζάρει συνεχώς την ελληνική κυριαρχία, διατηρεί το casusbelli και προωθεί το σχέδιο της “Γαλάζιας Πατρίδας” και της πλήρους δορυφοροποίησης της Ελλάδας). Ταυτόχρονα τα ελληνικά ΜΜΕ (όχι τυχαία, ούτε αυθόρμητα) πανηγυρίζουν για το κύμα Τούρκων τουριστών που κατακλύζει τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και στη Θεσσαλονίκη, μετά από 102 χρόνια, ανοίγει ως τόπος λατρείας το Γενί Τζαμί, που λειτουργούσε ως ιστορικό μουσείο. Η διατεταγμένη (από ΗΠΑ και Ε.Ε.) “ελληνοτουρκική φιλία” δεν πρέπει να διαταραχθεί και ο κ. Μητσοτάκης ετοιμάζει ταξίδι στην Τουρκία τον Μάιο για να υπογραφούν κι άλλες συμφωνίες. Οι υποκλίσεις σε πνεύμα νεοραγιαδισμού που έκανε ο κ. Γεραπετρίτης όταν υποδεχόταν τον Ερντογάν στο Μαξίμου έχουν τεράστια συμβολική αξία...
Στη Μέση Ανατολή κλιμακώνεται ο πόλεμος και ήδη δεν είναι πόλεμος ανάμεσα στο Ισραήλ και την παλαιστινιακή αντίσταση (και τη βάρβαρη εθνοκάθαρση που το Ισραήλ προωθεί εδώ και 7 μήνες χωρίς να του επιβληθεί καμία κύρωση, αντίθετα του αναγνωρίζεται το “δικαίωμα στην αυτοάμυνα”), αλλά πόλεμος ανάμεσα σε Ισραήλ (τοποτηρητή και προβοκάτορα της συλλογικής Δύσης στην περιοχή) και μιας μεγάλης περιφερειακής δύναμης, το Ιράν (στο οποίο η Δύση απαγορεύει το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, και μόλις πρόσφατα η Ε.Ε. αποφάσισε να το καταδικάσει και να εντείνει τις κυρώσεις ενάντιά του).
Όπως στην περίπτωση του πολέμου της Ουκρανίας, η χώρα μας έχει άμεση εμπλοκή και στον νέο μεγάλο πόλεμο στη Μέση Ανατολή: Δύο πολεμικά πλοία βρίσκονται στην περιοχή, ενώ από καιρό υπάρχει μια ελληνική πυροβολαρχία Patriot στη Σαουδική Αραβία, για να μη μιλήσουμε για τη βάση της Σούδας και τον ρόλο που παίζει γενικότερα ή το αεροδρόμιο της Ελευσίνας, απ’ όπου περνάνε τα πολεμοφόδια των ΗΠΑ προς το Ισραήλ. Έτσι, μετά την αποστολή οπλισμού, την αμέριστη συνεργασία με το καθεστώς Ζελένσκι (ο οποίος μίλησε και στο πρόσφατο Φόρουμ των Δελφών) και τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει η Ελλάδα με εντολή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για τον πόλεμο της Ουκρανίας (π.χ. επέκταση όλων των δραστηριοτήτων στη Βάση της Αλεξανδρούπολης, άδειασμα των αποθηκών από πυρομαχικά που πρέπει να αποσταλούν στην Ουκρανία και βεβαίως ξήλωμα οπλικών συστημάτων από τα νησιά - ικανοποιώντας και την απαίτηση Τουρκίας για αποστρατιωτικοποίησή τους), τώρα πρέπει να εντείνουμε τη συμπαράσταση προς το Ισραήλ και να μετατρέψουμε τους εχθρούς του σε εχθρούς μας.
Μια πιο νηφάλια σκέψη και εκτίμηση θα οδηγούσε σε πολύ πιο προσεκτικά βήματα μέσα στη γεωπολιτική καταιγίδα, που όχι μόνο έχει εξαγγελθεί αλλά και μαίνεται με τάσεις να επιδεινωθεί. Μια μικρή, έστω μεσαία χώρα σαν την Ελλάδα, με την ειδική θέση που έχει ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, Βορρά και Νότο, με ποιο τρόπο μπορεί να σταθεί και να υπάρξει με όρους που δε θα βλάψουν την υπόστασή της, την εδαφική ακεραιότητά της, την κυριαρχία της; Γιατί το ερώτημα πόση Ελλάδα θα υπάρχει σε λίγα χρόνια δεν είναι διόλου ρητορικό. Και δυστυχώς δεν αφορά μόνο οικονομικές πτυχές, ούτε τις πολύ σοβαρές δημογραφικές μειώσεις του πληθυσμού. Αφορά και την κατάτμησή της, τον πιθανό ακρωτηριασμό της, τη μείωση της κυριαρχίας της, την ολοένα μεγαλύτερη δορυφοριοποίησή της, τη μετατροπή της σε ορμητήριο της “συλλογικής Δύσης” (άρα και πιθανό στόχο από αντίπαλους της Δύσης). Εδώ πρέπει να θυμηθούμε και λίγο τον ιστορικό παράγοντα και το πώς οι Μεγάλες Δυνάμεις, που τις θεωρούσαμε συμμάχους και εταίρους, έπαιξαν πολλές φορές στα ζάρια την υπόσταση της χώρας μας και την αντιμετώπισαν σαν αποικία, σαν χώρο, σαν κτήμα τους. Οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα λόγο να μη θέλουν την Ελλάδα σαν ένα δικό τους Πόρτο Ρίκο της Μεσογείου...
Μέσα σε αυτές τις ιδιαίτερα κρίσιμες συνθήκες, πραγματοποιείται στην Αθήνα στις 18 και 19 Μαΐου ένα συνέδριο με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα”. Στο συνέδριο αυτό θα εξεταστούν οι πτυχές του υπαρξιακού προβλήματος της χώρας, θα τεθούν σοβαρές βάσεις για την επίγνωσή του και την αντιμετώπισή του, μέσα από μια οπτική που θεωρεί ότι είναι αναγκαία σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η αντίσταση και η νέα συνείδηση. Γιατί η υπάρχουσα κοινωνική διαθεσιμότητα δεν πρέπει να εξατμιστεί ή να εξαντληθεί σε παραστάσεις όπως αυτές που στήνονται για τις προσεχείς ευρωεκλογές, και χρειάζεται να βρεθεί ο ΤΡΟΠΟΣ και να ανοιχθεί ο ΔΡΟΜΟΣ ώστε να αποκτήσει φωνή και υπόσταση, ώστε να δώσουμε ζωή σε κάτι ποιοτικά διαφορετικό από αυτό που σήμερα προσφέρεται ως “πολιτική”. Η χώρα, η κοινωνία, ο τόπος χρειάζονται ένα μεγάλο εγχείρημα (προσοχή, όχι ακόμα ένα “κόμμα”), που να υπηρετήσει και να δημιουργήσει ένα σχέδιο Εθνικής Κυριαρχίας με ενεργοποιημένο τον λαϊκό παράγοντα. Γιατί χωρίς την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα και τον προσανατολισμό του στα μείζονα και καίρια προβλήματα, δεν μπορεί να υπάρξει επίλυση του “υπαρξιακού προβλήματος”.
Για περισσότερα σχετικά με το Συνέδριο (Διακήρυξη, Σύνθεση Επιτροπής Στήριξης, Πρόγραμμα Εργασιών) επισκεφτείτε τον ιστότοπο yparxiakoellada.gr.
* Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι διευθυντής της εφημερίδας “Δρόμος της Αριστεράς” και πολιτικός-θεωρητικός αναλυτής.
