Είναι νωπή η ορκωμοσία του δημάρχου στην Αθήνα, όμως και τα αίτια της ήττας Μπακογιάννη. Ο απόηχος δε σταμάτησε, πως μια Αθήνα “φρέσκια” και ανανεωμένη δε βρήκε τη συνέχειά της.
Κάτοικος Αθηνών μπορώ να εκτιμήσω έργα που έγιναν:
α) Με την έναρξη της προηγούμενης τετραετίας πολύ σύντομα, η πλατεία Ομονοίας απέκτησε τελικά μία όμορφη εικόνα, όταν είχαν περάσει πολλές τετραετίες που υποδεέστερες μεταμορφώσεις δεν τελείωναν.
β) Η οδός Πανεπιστημίου θα τελείωνε γρηγορότερα, αν οι συνήθεις μεμψιμοιρίες των ολίγων δε μείωναν την ταχύτερη ολοκλήρωσή της, που όμως είχε γίνει.
γ) Ο πόθος δεκαετιών της μεταφοράς του γηπέδου του Παναθηναϊκού υπεγράφη με τον καλύτερο τρόπο (οικονομικοί πόροι, αξιοποιήσεις κ.ά.), τόσο στον Βοτανικό όσο και στη λ. Αλεξάνδρας.
δ) Η πλατεία Συντάγματος απέκτησε πολύ γρήγορα μία καλύτερη εικόνα με τα έργα που έγιναν.
ε) Το θέατρο Λυκαβηττού, “κόσμημα” στην Αθήνα, ανενεργό 15 χρόνια, όμως λειτούργησε ξανά και έδωσε νέα αίγλη στην πρωτεύουσα. Η θετική συνεργασία Μπακογιάννη με την κυβέρνηση άλλαξε ακόμη το πρόσωπο της Αθήνας.
στ) Οι άγνωστοι μετανάστες ΔΕ λιάζονται στην Ομόνοια ΚΑΙ όχι μόνο. Υπήρξε νομιμότητα και στηρίχθηκαν τα θεμέλια για ευρύτερη αναβάθμιση (όπως μετρό Εξαρχείων).
Ακόμη, εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες άλλα έργα, μικρά και μεγάλα, έγιναν στην τετραετία Μπακογιάννη. Όπως παραδοσιακά αλλά και σύγχρονα μέσα καθαριότητας και αποκομιδής, νέα πρόσωπα πλατείες και πεζοδρόμια. Σύγχρονοι, οικονομικοί φωτισμοί. Ευρεία γκάμα με μουσικά-θεατρικά δρώμενα. Παλιά και εγκαταλειμμένα σπίτια και πολυκατοικίες, εκσυγχρονίστηκαν και παραδόθηκαν στη λειτουργικότητα και τον τουρισμό. Φυτεύτηκαν πολλές χιλιάδες δέντρα. Σωστή διαχείριση με ισχυρά οικονομικά αποθέματα, παρά τη μείωση 10% των δημοτικών τελών.
Αποτέλεσμα αυτών και πολλών άλλων, μεγάλα τουριστικά ρεύματα, με διευρυμένες παρουσίες νέων, συνωστίζονται όλο τον χρόνο σε ένα καινούργιο “σμαραγδένιο νησί”.
Η Αθήνα έγινε ελκυστική, παγκόσμια πόλη. Όμως ο Μπακογιάννης με άνεση πετυχημένου δεν προβλήθηκε πολιτικά, δυναμικά. Παρέλειψε μεγάλη συγκέντρωση, π.χ. στο Σύνταγμα ή το Ζάππειο. Βέβαια οι δημότες προσήλθαν και έδωσαν δημαρχιακό-πολιτικό στίγμα 41,23% (με 43% θα συνέχιζε).
Όμως δε θα έπρεπε να ζητήσει ο ίδιος (!) debate με τον Δούκα και δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι θα αντίκριζε διαστρέβλωση των πραγμάτων, ούτε ελάχιστη αναγνώριση του έργου του. Δεν ακολούθησε το πολιτικό παράδειγμα του Κυριάκου Μητσοτάκη, που αρνήθηκε debate με τον Τσίπρα. Έτσι οι Αθηναίοι επηρεάστηκαν αρνητικά τη δεύτερη Κυριακή και προσήλθε το 25% εγγεγραμμένων δημοτών. Η πρωτοφανής απουσία των ψηφοφόρων εξέλεξε δήμαρχο, που το μόνο προσόν του ήταν ο πανεπιστημιακός του τίτλος. Όμως η 12ετή εμπειρία Μπακογιάννη, περιφερειάρχη και δημάρχου Στερεάς Ελλάδος και Αθήνας, και η θετική συνεργασία του με κυβέρνηση και Περιφέρεια ήταν εχέγγυα πολύ ισχυρότερα για την ελληνική πρωτεύουσα.
Οι πρώτες συνεντεύξεις του νέου δημάρχου δεν προοιωνίζονται ό,τι θετικότερο. Η εκλογή Δούκα είναι ένα ακραίο “φυσικό φαινόμενο”. Στερείται εμπειρίας και πολιτικής ικανότητας συνεργασίας με την κυβέρνηση, για το ευρύτερο συμφέρον της Αθήνας.
Ο νέος δήμαρχος γνωρίζει ότι το 75% των ψηφοφόρων δεν τον ψήφισε. Οφείλει να τοποθετείται με βάση τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας της Αθήνας και της ισχυρής κυβερνητικής παρουσίας που έδωσε πρόσφατα όλη η Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων των δημοτών της Αθήνας.
* Ο Γιάννης Μανιαδάκης είναι δικηγόρος.
