Είναι ολοφάνερο ότι βρισκόμαστε στην αρχή μιας “κλιματικής αντικανονικότητας”. Το παράδοξο όμως είναι το ότι μιλούν για το φυσικό αυτό φαινόμενο πολύ περισσότερο οι πολιτικοί από τους σχετικούς ειδικούς επιστήμονες!
Στον πλανήτη μας, σε κάθε περιοχή του, ισχύουν οι εποχές του χρόνου. Οι εποχές αυτές ανά την υφήλιο διαφοροποιούνται ως προς τον αριθμό τους και τη διάρκειά τους, καθότι σχετίζονται τόσο με τη γεωγραφική θέση της κάθε περιοχής, όσο και με τα πολιτιστικά δεδομένα των περιοχών αυτών και των λαών τους. Για παράδειγμα, στην εύκρατη ζώνη τόσο στο βόρειο όσο και στο νότιο ημισφαίριο, οι εποχές είναι τέσσερις, ενώ σε άλλες περιοχές μπορεί να είναι τρεις ή ακόμη και δύο εποχές, όπως στην περιοχή των Ινδιών και της Νοτιοανατολικής Ασίας. Εκεί, οι εποχές είναι δύο: Η εποχή των βόρειων Μουσώνων και η εποχή των νότιων Μουσώνων.
Ο κύριος παράγοντας που διαφοροποιεί τις εποχές είναι το πώς οι ακτίνες του Ήλιου φτάνουν κάποια χρονική περίοδο του χρόνου σε μια περιοχή του πλανήτη μας κατακόρυφα ή σχεδόν κατακόρυφα και σε κάποια άλλη περιοχή φτάνουν με πολύ μεγάλη κλίση, σχεδόν πλαγίως. Με άλλα λόγια, για την κάθε περιοχή ο κύριος παράγοντας που καθορίζει την κάθε εποχή είναι το με ποια γωνία πρόσπτωσης φτάνει σ’ αυτήν το φως του ήλιου. Από αυτό κυρίως καθορίζεται το ύψος, αλλά και το εύρος των ημερήσιων θερμοκρασιών, και από τον συνδυασμό αυτών κυρίως καθορίζονται οι βροχοπτώσεις, οι χιονοπτώσεις, καθώς και οι εντάσεις των ανέμων. Αυτά τα δεδομένα καθορίζουν και το κλίμα της κάθε περιοχής, βεβαίως για κάποια συγκεκριμένη χρονική γεωλογική περίοδο.
Η ηλικία της γης
Είναι αλήθεια πως η επιστημονική θεώρηση για την ηλικία της γης την αναγάγει σε αστρονομικά μεγέθη που είναι δύσκολο να κατανοηθούν. Η ηλικία της φτάνει στα 4.700.000.000 (4,7 δισεκατομμύρια) χρόνια, όταν η προϊστορική περίοδος κατά την οποία ο άνθρωπος παρουσίαζε τα πρώτα δείγματα πολιτισμού και μπορούσε να δημιουργεί υποτυπώδεις κατοικίες, δεν ξεπερνά τα 9.000 χρόνια πριν από σήμερα. Συγκρίνοντας τα δύο αυτά χρονικά μεγέθη, βρίσκομε ότι η ηλικία της γης είναι 522.000 φορές μεγαλύτερη από την ηλικία της ανθρώπινης ύπαρξης επί της γης, που είναι 9.000 χρόνια πριν. Ασύλληπτο χρονικό διάστημα!
Οι τέσσερις παγετώδεις περίοδοι
Όλα αυτά τα χρόνια από τη δημιουργία της γης, οι ειδικοί επιστήμονες που τα μελετούν, γεωλόγοι και παλαιοντολόγοι, έχουν χωρίσει τη χρονική αυτή περίοδο σε γεωλογικές περιόδους και υποπεριόδους με βάση αυστηρά καθορισμένα κριτήρια διεθνώς αποδεκτά. Οι γεωλογικές αυτές περίοδοι συνήθως είχαν διάρκεια μέχρι και εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια.
Η τελευταία γεωλογική περίοδος της γης, την οποία διανύουμε έως και σήμερα, άρχισε πριν 1.800.000 (1,8 εκατομμύρια) χρόνια και ονομάζεται Τεταρτογενής Περίοδος. Μέσα στην Τεταρτογενή αυτή Περίοδο υπήρξαν διαδοχικά τέσσερεις Παγετώδεις χρονικοί κύκλοι, οι οποίοι εναλλάσσονταν με τους αντίστοιχους επίσης τέσσερις Μεσοπαγετώδεις κύκλους. Το ξεκίνημα αυτών των κύκλων τοποθετείται πριν από περίπου 760.000 χιλιάδες χρόνια.
Η τελευταία Παγετώδης Περίοδος, η 4η κατά σειρά, που ξεκίνησε πριν από 110.000 περίπου χρόνια, έληξε πριν από 15.000 χρόνια. Οι πάγοι κατά την περίοδο αυτή για το βόρειο ημισφαίριο στην περιοχή της Ευρώπης, κατά την επιστημονική θεώρηση, είχαν φτάσει από τον Βόρειο Πόλο έως και τη σημερινή Γερμανία! Ολόκληρο δηλαδή το βόρειο ημισφαίριο από τον Β. Πόλο ως και το ύψος της Γερμανίας ήταν καλυμμένο με πάγους πάχους εκατοντάδων ή και χιλιάδων μέτρων!
Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στο νότιο ημισφαίριο, με τους πάγους να εκτείνονται από τον Νότιο Πόλο και έως τη Βόρεια Αργεντινή και τις Άνδεις. Σήμερα, κατά τους ειδικούς επιστήμονες, διανύουμε την 4η Μεσοπαγετώδη Περίοδο, όπου οι πάγοι αυτοί λειώνουν ακόμη, και έχουν περιοριστεί πια μόνο στους πόλους. Οι περίοδοι αυτές βέβαια αναφέρονται σε γεωλογικούς χρόνους, που είναι εντελώς διαφορετικοί από τους συμβατικούς χρόνους, και αντιπροσωπεύουν τεράστια χρονικά διαστήματα που δύσκολα μπορεί να κατανοηθεί η διάρκειά τους. Για να μπορέσουμε να έχουμε μια μίνιμουμ σύγκριση της χρονικής αυτής διάρκειας των γεωλογικών χρόνων, θα προσπαθήσουμε να σκεφτούμε το ότι ο προϊστορικός άνθρωπος του Νεάντερταλ έζησε μέχρι και πριν από 40.000 χρόνια και οι Μινωίτες της Κρήτης έζησαν πριν από 4.000 χρόνια. Έτσι μόνο θα μπορέσουμε να φανταστούμε το τεράστιο χρονικό διάστημα που διήρκεσε μια Παγετώδης ή μια Μεσοπαγετώδης Περίοδος, που ήταν έως και 100.000 χρόνια η καθεμία τους! Το πόσο θα διαρκέσει η 4η Μεσοπαγετώδης Περίοδος, την οποία και διανύουμε σήμερα, δυστυχώς αυτό αποτελεί και ένα αναπάντητο ερώτημα για τους σχετικούς επιστήμονες, καθότι πλέον με τον τεράστιο ρυθμό της τεχνολογικής εξέλιξης υπεισέρχονται συνεχώς και νέοι παράγοντες που σχετίζονται με την ανθρώπινη δραστηριότητα και μάλιστα τη γιγάντωση των βιομηχανικών εγκαταστάσεων.
Οι εποχές των παγετώνων
Με βάση λοιπόν τις παραπάνω επιστημονικές θεωρήσεις για την ηλικία και την πορεία του πλανήτη μας, μπορούμε να φανταστούμε πόσο τρομακτικές κλιματικές μεταβολές έχουν συμβεί! Όπως και παραπάνω σημειώσαμε, είναι επιστημονικά αποδεκτό πως ο πλανήτης μας τα τελευταία 760.000 χρόνια βρέθηκε καλυμμένος ίσως και μέχρι και κατά 70% από τους παγετώνες και μάλιστα για τέσσερις φορές.
Φυσικά αντιλαμβανόμαστε ότι τις περιόδους αυτές στις εν λόγω περιοχές δεν υπήρχαν εποχές, αλλά απόλυτα αρνητικές θερμοκρασίες. Η ζωή όμως διατηρούταν στις υπόλοιπες περιοχές γύρω από τον Ισημερινό, τόσο στο βόρειο όσο και στο νότιο ημισφαίριο. Μετά το λειώσιμο των πάγων και την είσοδο στη συνέχεια στην αντίστοιχη Μεσοπαγετώδη Περίοδο, επανέρχονταν σταδιακά οι εποχές και φυσικά επεκτείνονταν και οι ζώνες όπου επανήρχετο και η ζωή, και εμφανίζονταν ξανά έμβια όντα τόσο του φυτικού όσο και του ζωικού βασιλείου. Στη λήξη της κάθε Μεσοπαγετώδους Περιόδου, οι παγετώνες κάλυπταν σταδιακά πάλι τη γη, ενώ η ζωή στις περιοχές αυτές εξαφανιζόταν σταδιακά, και φυσικά και οι εποχές δεν είχαν πια έννοια.
Αυτές οι δυάδες των Παγετώδων και των Μεσοπαγετώδων Περιόδων έχουν επαναληφθεί έως και σήμερα τέσσερις φορές την τελευταία αυτή περίοδο των 760.000 χρόνων!
Κλιματική μεταβλητότητα
Παρατηρούμε, λοιπόν, πως οι κλιματικές συνθήκες στη γη δεν είναι πιστά επαναλαμβανόμενες, αλλά ενίοτε παρουσιάζουν μεγάλες διακυμάνσεις και μάλιστα διέπονται από μια ακανόνιστη περιοδικότητα. Τόσο οι διακυμάνσεις αυτές όσο και η περιοδικότητά τους σχετίζονται με την αέναη κίνηση του πλανητικού μας συστήματος, και πιο ειδικά με την ενεργειακή κατάσταση του πλανήτη μας, η οποία μεταβάλλεται και αλλάζει συνεχώς. Η ενεργειακή του αυτή κατάσταση διαμορφώνεται, καταρχήν από την πετρολογική και ορυκτολογική σύσταση της γης με τα διάπυρα υλικά στο κέντρο της, τους εξωτερικούς στερεούς μανδύες και τους ωκεανούς, καθώς και από τη δραστηριότητα των ηφαιστείων και των θερμών πηγών τύπου Γκέιζερ.
Συγχρόνως όμως η ενεργειακή κατάσταση του πλανήτη μας οφείλεται κατά τα μέγιστα στην ακτινοβολία που δέχεται από τον ήλιο κατά τις φάσεις των δύο κινήσεών του, τόσο περί τον εαυτό του ανά 24ωρο, όσο και περί τον Ήλιο ανά έτος. Ακόμη όμως κατά τις τελευταίες πέντε τουλάχιστον δεκαετίες, η ενεργειακή κατάσταση του πλανήτη μας έχει επηρεαστεί και εξαιτίας της τεράστιας τεχνολογικής ανάπτυξης που έχει συντελεστεί παγκόσμια και ειδικότερα με τη λειτουργία πολλών δεκάδων χιλιάδων βιομηχανικών εγκαταστάσεων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Οι βιομηχανίες αυτές ηλεκτροπαραγωγής χρησιμοποιούν ως καύσιμη ύλη ενεργειακά ορυκτά, και εκλύονται τεράστιες ποσότητες αερίων καύσης και κυρίως διοξείδιο του άνθρακα (CO2).
Τα εκλυόμενα αυτά αέρια συμβάλλουν στη δημιουργία του “φαινομένου του θερμοκηπίου”, που με τη σειρά του επηρεάζει σοβαρά την ενεργειακή θέση του πλανήτη και συγχρόνως καταστρέφει τη ζώνη του όζοντος, που είναι πολύτιμη για τη ζωή των έμβιων όντων.
Πώς καθορίζεται το κλίμα
Αυτή η ισχυρή δυναμική κατάσταση που αναπτύσσεται στη γη δημιουργεί στη ζώνη της ατμόσφαιράς της που την περιβάλλει μια απίστευτη πολυπλοκότητα. Η πολυπλοκότητα αυτή χαρακτηρίζεται από τις μεγάλες και συνεχώς επαναλαμβανόμενες διακυμάνσεις στους ατμοσφαιρικούς της παράγοντες, όπως της θερμοκρασίας, της πυκνότητας του αέρα, της υγρασίας, της ατμοσφαιρικής πίεσης και άλλων. Οι διακυμάνσεις αυτές έχουν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία των ατμοσφαιρικών κατακρημνισμάτων, δηλαδή της βροχής, του χιονιού και της χαλαζόπτωσης. Το ύψος, όσο και ο ρυθμός πτώσης των κατακρημνισμάτων αυτών, συνοδευόμενα και από τις αντίστοιχες θερμοκρασιακές μεταβολές και τους πνέοντες ανέμους κυρίως, καθορίζουν το κλίμα της κάθε περιοχής.
Κλιματική κανονικότητα και αντικανονικότητα
Η δυναμική αυτή ενεργειακή κατάσταση του πλανήτη, που αντικατοπτρίζεται στη μορφή και την υφή της ατμόσφαιράς του, το μόνο που δεν μπορεί να εγγυηθεί είναι την κλιματική του κανονικότητα. Ωστόσο, μια κάποια κλιματική κανονικότητα, η οποία θα μπορούσε να περιγραφεί ως η κατάσταση που τα κύρια χαρακτηριστικά της είναι η ύπαρξη των εποχών, το περίπου σταθερό εύρος του ύψους των ετήσιων κατακρημνισμάτων, η ένταση και η συχνότητα των ανέμων, και επίσης το εύρος της διακύμανσης των θερμοκρασιών, είναι υπαρκτή πραγματικότητα.
Η σταθερότητα λοιπόν αυτών των παραγόντων συγκροτούν την έννοια του κλίματος. Η σταθερότητα όμως αυτή, εξεταζόμενη σε βάθος χρόνου και μάλιστα σε κλίμακα γεωλογικού χρόνου, αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Αντίθετα, επίσης σε βάθος γεωλογικού χρόνου, αυτό που συνιστά τον κανόνα είναι η μεταβλητότητα αυτών των κλιματικών παραγόντων. Ακόμη θεωρούμε πως η μεταβλητότητα αυτή δικαιολογείται απόλυτα με τις διαρκείς διαφοροποιήσεις της ενεργειακής κατάστασης του πλανήτη μας. Έτσι, λοιπόν, καταλήγουμε στο ότι η κλιματική αντικανονικότητα σε βάθος χρόνου είναι μια περισσότερο πιθανή κατάσταση από εκείνη της κανονικότητας.
Στα πρόθυρα μιας νέας κλιματικής μεταβολής - Προϊστορικές και ιστορικές κλιματικές διαφοροποιήσεις
Από τη μελέτη των προϊστορικών και των ιστορικών χρόνων διαπιστώνουμε αρκετές πολύ μεγάλες κλιματικές διαφοροποιήσεις, που συνάδουν με την κριτική μας θέση της “κλιματικής αντικανονικότητας”.
Η αρχαιότερη περίπτωση μέγιστης κλιματικής διαφοροποίησης είναι το συμβάν του “κατακλυσμού του Νώε”, όπως αναφέρεται στη Βίβλο, και ο οποίος με τους επιστημονικούς υπολογισμούς συνέβη το έτος 2900 π.Χ. στην περιοχή της Μεσοποταμίας.
Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, όπως αναφέρεται ότι συνέβη περί το 1300 π.Χ. στην περιοχή της Βοιωτίας και της Φθίας.
Επίσης, από αρχαιολογικές ανασκαφές έχουν βρεθεί σε αρκετές περιοχές κτήρια και ευρήματα θαμμένα μερικές φορές και σε βάθος πολλών μέτρων, γεγονός το οποίο φανερώνει πως κάποτε υπήρξαν κάποιες πλημμύρες που δημιούργησαν φαινόμενα φυσικών καταστροφών, κατά τις οποίες τεράστιες ποσότητες φερτών υλικών κάλυψαν κτήρια ή και ολόκληρες κατοικημένες περιοχές. Τέτοια παραδείγματα έχουμε:
- Στην παλαιολιθική πόλη της Κορώνειας, στην παρόχθια περιοχή της λίμνης της Κορώνειας στην περιοχή του Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, όπου τα αρχαία κτήρια βρέθηκαν σε βάθος 8 μέτρων.
- Στην αρχαία Τροία, όπου οι αρχαιολογικές ανασκαφές αποκάλυψαν ότι υπήρξαν εννέα πόλεις, χτισμένες διαδοχικά η μία πάνω στα ερείπια της άλλης. Ο Ερρίκος Σλήμαν, κατά τις ανασκαφές που διενήργησε στα τέλη του 1800, ανέσκαψε μια έκταση 800 τ.μ. την περίφημη “Τάφρο του Σλήμαν” σε βάθος 17 μέτρων!
- Στην περιοχή Λοντ του Ισραήλ, όπου βρέθηκε ένα από τα ωραιότερα ψηφιδωτά του κόσμου σε βάθος 2 μέτρων κάτω από τη γη.
- Στην περιοχή Σκάλας Ωρωπού, όπου σε βάθος 3 μέτρων βρέθηκαν τα ίχνη της αρχαίας πόλης. Φαίνεται πως οι συχνές και ενίοτε καταστρεπτικές πλημμύρες ανάγκασαν τους κατοίκους της περιοχής να εγκαταλείψουν οριστικά τον συγκεκριμένο χώρο και να μετακινηθούν νοτιότερα, και μερικές δεκαετίες αργότερα, ίσως στις αρχές του 5ου π.Χ. αιώνα, ύστερα από νέες πλημμύρες, ανατολικότερα, στη θέση της πόλης του Ωρωπού των κλασικών χρόνων.
- Στην αρχαία Ρώμη και στην Αππία Οδό, που συνέδεε τη Ρώμη με το Αρχαίο Βρινδήσιο (σημερινό Μπρίντεζι), από τις αρχαιολογικές ανασκαφές, το “πρώτο χιλιόμετρο” της Αππίας Οδού εκτιμάται πως βρίσκεται περίπου 8 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης, δίπλα στα αρχαία Λουτρά του Καρακάλλα.
Όλα λοιπόν τα παραπάνω αποτελούν αποδείξεις ότι έντονα φυσικά φαινόμενα προξενούσαν και τα προϊστορικά αλλά και τα ιστορικά χρόνια τεράστιες φυσικές καταστροφές, που ενίοτε αφάνιζαν ολόκληρες περιοχές και πόλεις!
Εκτίμησή μας λοιπόν είναι πως βρισκόμαστε ξανά στην αρχή μιας νέας μεταβολής του κλίματος, δηλαδή των συνήθων θερμοκρασιών ανά κάθε εποχή, το ύψος και τις εντάσεις των βροχοπτώσεων και των χιονοπτώσεων. Ανάλογες μεταβολές είχαν συμβεί και κατά το παρελθόν και τα αποτελέσματά τους ήταν και οι παραπάνω φυσικές καταστροφές που προκλήθηκαν τις αντίστοιχες αυτές περιόδους. Επίσης, θεωρούμε πως οι κλιματικές αυτές μεταβολές είναι μικρές διακυμάνσεις των φυσικών διεργασιών της γης, που κορυφώνονται με τη δημιουργία της καθεμιάς Παγετώδους και εν συνεχεία της αντίστοιχης Μεσοπαγετώδους Περιόδου.
Ακόμη θεωρούμε πως τέτοιες κλιματικές μεταβολές έχουν συμβεί εκατοντάδες ή και χιλιάδες φορές κατά τη διάρκεια της ηλικίας της γης, των 4,7 δισεκατομμυρίων χρόνων, ως φυσιολογικές επαναλαμβανόμενες αποκλείσεις από την κανονικότητα. Όμως, με βάση τους νόμους της φύσης, εκτιμούμε ότι μετά από την όποια απόκλιση από την κανονικότητα, πάντα η κανονικότητα επανέρχεται!
Οι κύκλοι μιας κλιματικής απόκλισης - Για μια ειλικρινή ερμηνεία των φυσικών φαινομένων
Εκτίμησή μας είναι πως η επερχόμενη κλιματική μεταβολή αποτελεί μέρος ενός “κύκλου κλιματικής απόκλισης”, στην τρέχουσα Γεωλογική περίοδο την οποία σήμερα και για πολλές χιλιάδες χρόνια ακόμη θα διανύει ο πλανήτης μας. Αφού βέβαια δεχτούμε πως ο πρώτος κύκλος της κλιματικής απόκλισης στη διαδρομή της γης από τα προϊστορικά χρόνια ήταν ο “Βιβλικός κύκλος του Νώε”!
Οι κύκλοι αυτοί των “κλιματικών αποκλίσεων ή μεταβολών” θα συνεχίσουν να συμβαίνουν στην πορεία της ζωής της γης, για πάντα, για όσες χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια θα συνεχίσει να υπάρχει ο πλανήτης μας. Οι αποκλίσεις αυτές θα παρουσιάζουν τόσο μια ανομοιομορφία, όσο και μια ακανόνιστη επαναληπτικότητα, καθώς και ο πλανήτης μας δεν εμφανίζει ομοιομορφία ούτε κατά την οριζόντια διάταξή του, των ημισφαιρίων, ούτε κατά την κατακόρυφη, των μεσημβρινών!
Όσον όμως αφορά στη μεθοδολογία για τον καθορισμό της ορολογίας η οποία χρησιμοποιείται, και η οποία βεβαίως έχει κατοχυρωθεί για την περιγραφή αυτού του φυσικού φαινομένου, κρίνουμε ότι κυριάρχησαν περισσότερο πολιτικά παρά επιστημονικά κριτήρια! Οι όροι “κλιματική αλλαγή” ή “κλιματική κρίση”, που κυρίως χρησιμοποιούνται, περισσότερο εμπεριέχουν την πολιτική παρά την επιστημονική διάσταση του φαινομένου.
Εκτίμησή μας είναι, με βάση την παραπάνω ανάλυση, ότι ο πλέον δόκιμος όρος για να περιγραφεί το φυσικό αυτό φαινόμενο είναι “κλιματική μεταβολή”. Θεωρούμε ακόμη πως, αν ήταν δυνατόν η ορολογία αυτή με την αντίστοιχη εννοιολογία της να κατοχυρωθεί στον επιστημονικό αλλά και στον κοινωνικό χώρο, θα ανταποκρινόταν πολύ περισσότερο στη φυσική πραγματικότητα και όχι στα σχέδια των συμφερόντων της διεθνούς πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία για τους δικούς της λόγους, δυστυχώς σήμερα πια, τολμάει να παρεμβαίνει ακόμη και στις ερμηνείες των φυσικών φαινομένων!
