Η εκδίκηση της φύσης - μπορεί να ειπωθεί κι έτσι - ήταν κάτι αναμενόμενο, έτσι πιστεύω εγώ, όσον αφορά στην ολοκληρωτική καταστροφή χώρου της Θεσσαλίας. Εδώ και πολλά χρόνια μάς προειδοποιεί με διάφορα ασυνήθιστα καιρικά φαινόμενα ότι η παρέμβαση του ανθρώπου στους νόμους της δε θα του βγει σε καλό.
Του Δημήτρη Τυραϊδή*
Τα τελευταία δε χρόνια, τα εν λόγω φαινόμενα χρόνο με τον χρόνο πλήθαιναν σαν να μας έλεγαν ότι ήγγικεν η ώρα κι έτσι που βαδίζουμε θα φέρουμε μόνοι μας την ολοκληρωτική καταστροφή και στη χλωρίδα της Γης αλλά και στην πανίδα. Μας έπλασε ο Δημιουργός έναν πλανήτη πανέμορφο, πλούσιο σε αγαθά, για να ζει ο άνθρωπος πλουσιοπάροχα και να μη στερηθεί τίποτα απολύτως για όλη του τη ζωή, αιώνια. Δε γνωρίζουμε αν στο σύμπαν υπάρχει παρόμοιος παράδεισος, γιατί η Γη μας είναι παράδεισος, αλλά απ’ ό,τι γνωρίζουμε στο δικό μας ηλιακό σύστημα είναι ο μοναδικός όπου υπάρχει ζωή.
Τώρα, γιατί ο Μεγαλοδύναμος διάλεξε τη Γη μας για κατοικία της ζωής αυτό θα μείνει εφτασφράγιστο μυστικό, που δε θα το μάθει ποτέ ο άνθρωπος, αν βέβαια επιβιώσει στον χώρο της και το γράφω αυτό γιατί, αν συνεχίσουμε με τον ίδιο ρυθμό τη μόλυνση της θάλασσας, της ατμόσφαιρας και γενικότερα της Γης, μπορεί κάποτε να αποτελούμε παρελθόν. Εκείνο που είναι σίγουρο ότι θα συμβεί, είναι ότι η ζωή θα επανέλθει, ίσως με άλλη μορφή, στη Γη μας. Η φύση θα τα ισοπεδώσει όλα τα δήθεν επιτεύγματα του ανθρώπου, που καμαρώνει γι’ αυτά και θα δημιουργήσει τη ζωή όπως εκείνη τη θέλει, από την αρχή βέβαια. Η φύση δεν κάνει λάθος ποτέ. Ο άνθρωπος είναι εκείνος που, αν και τον προίκισε με τη λογική για να τον καθοδηγεί τι πρέπει να κάνει για την επιβίωσή του, εκείνος την παραμερίζει και κάνει ό,τι θέλει.
Γιατί η φύση έδωσε στον άνθρωπο, εκτός από τη λογική και πολλά άλλα συναισθήματα, όπως αγάπη, μίσος, πόνο κ.λπ., του έδωσε και την απληστία αυτό δεν το γνωρίζω. Μάλλον για να διαφέρει από τα άλλα ζωντανά δημιουργήματά της. Στα μονοπάτια δε της απληστίας, από καταβολής κόσμου, το λογικό ον, “ο άνθρωπος”, βαδίζει χωρίς να γνωρίζει πού υπάρχει το τέλος τους κι ό,τι συναντήσει μπροστά του, κατακτά αυτά που θέλει κι όλα τα υπόλοιπα ή τα παραμερίζει ή τα σκοτώνει, γνωρίζοντας ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό, αλλά εγκυμονεί πολλούς κινδύνους και για τον ίδιο. Αποκτώντας δε δόξα, πλούτη και δύναμη, φτάνει στο σημείο που πιστεύει ότι γίνεται θεός, προσπαθώντας να δημιουργήσει τον δικό του κόσμο. Η λάμψη του χρυσού και τα πλούτη γενικότερα του σφαλίζουν τα μάτια της ψυχής του, που μόνο εκείνα θωρούν την αλήθεια και βλέπει μόνο με τα μάτια που η φύση τού φύτεψε στο πρόσωπό του και τα αποτελέσματα από τότε που άρχισαν να καταγράφονται στα βιβλία όλοι τα γνωρίζουμε ποια είναι. Η απληστία του, που όσα πλούτη κι αν της δώσουμε δε χορταίνει, ήταν η αιτία που εξαφανίστηκαν ολόκληρα έθνη από προσώπου γης και στον βωμό της έχουν θυσιαστεί εκατομμύρια άνθρωποι. Η αδελφή της δε η δόξα συμβάλλει κι αυτή προς την ολοκληρωτική καταστροφή του πλανήτη μας, δημιουργώντας πολέμους, οδηγώντας εκείνους που αυτά τα δύο συναισθήματα εδρεύουν στην ψυχή τους με τα γνωστά αποτελέσματα.
Εκατομμύρια σκλάβοι έχουν πεθάνει στον βωμό και της δόξας και της απληστίας, πεινασμένοι, εξαθλιωμένοι, ρακένδυτοι και ξυπόλητοι, που ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να ζουν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Είναι αλήθεια ότι, χωρίς να φταίνε σε τίποτα, βιώνουν την καταστροφική αλλαγή του κλίματος πολύ περισσότερο από πολλούς άλλους. Βλέπετε, το κλίμα της Γης δεν κάνει διακρίσεις. Άλλοι καίνε τα δάση της, όπως π.χ. στον Αμαζόνιο, και τα πληρώνει τα σπασμένα όλη η ανθρωπότητα. Άλλοι μολύνουν ανεπανόρθωτα τις θάλασσες με τα απόβλητα των εργοστασίων τους και την πληρώνει τη “νύφη” όλος ο υπόλοιπος κόσμος.
Ας έρθουμε όμως στα του οίκου μας και ειδικότερα στις πλημύρες που βιώσαμε στη χώρα μας τις τελευταίες μέρες. Λένε ότι πάρα πολλά χρήματα έχουν ξοδευτεί για την αντιμετώπιση και των πυρκαγιών και των πλημυρών. Πού είναι αυτά τα έργα; Γιατί δεν απέδωσαν καρπούς; Για το ότι δεν απέδωσαν καρπούς δε φταίμε εμείς οι απλοί πολίτες. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις ευθύνονται. Εκσυγχρονίστηκε, λένε πολλοί, η Ελλάδα, εξοπλίζοντας πολλές υπηρεσίες με σύγχρονα εργαλεία, π.χ. αεροπλάνα, πυροσβεστικά οχήματα... απόκτησε και σύγχρονα μηχανήματα για την πιο ασφαλή μετακίνηση των τρένων κ.λπ. Πού πήγε αυτός ο εξοπλισμός; Πού βρισκότανε όταν τον χρειαστήκαμε και κάθε τόσο και λιγάκι θρηνούμε ανθρώπινες ζωές;
Ναι, η κλιματική αλλαγή είναι εδώ, αλλά δεν ήρθε μόνη της, όπως προαναφέρω. Εμείς τη φέραμε με τις φιλοδοξίες μας, με τον εύκολο πλουτισμό, τις απερισκεψίες μας και την επιπολαιότητά μας. Αν ήξερε όμως ο εμπρηστής όταν τον συλλάβουν να βάζει φωτιά ή όταν αποδεχτεί ότι έβαλε φωτιά ότι δε θα ξαναδεί τον ήλιο παρά μόνο από το κελί της φυλακής και ότι για να βγάλει το ψωμί του θα εργάζεται, δεν ξέρω πού θα τον τοποθετούσε το κράτος για όλη του τη ζωή, θα το σκεφτότανε πάρα πολύ να κάψει έστω και μια μικρή καλαμιά. Επίσης, αν ήξερε εκείνος που έχει αναλάβει τη διεκπεραίωση π.χ. ενός αντιπλημμυρικού φράγματος, ότι αν σε περίπτωση καταρρακτώδους βροχής δε θα έφερνε τα αποτελέσματα που έπρεπε να φέρει θα του κατασχεθεί όλη η περιουσία του, δε θα το στέριωνε πρόχειρα, κι ο νοών νοείτω.
Τέλος, το οξύμωρο είναι ότι η κυβέρνηση στους πλημμυροπαθείς συνανθρώπους μας εξήγγειλε προγράμματα που δήθεν θα τους βγάλουν κάπως από τη δύσκολη θέση που έχουν έρθει. Μα, είναι σοβαρά πράγματα αυτά, κύριοι; Έχασαν τα σπίτια τους, που για να τα χτίσουν δούλευαν μια ολόκληρη ζωή. Έχετε την εντύπωση ή είστε ικανοποιημένοι με τις 10 χιλιάδες που τους δίνετε ότι θα μπορέσουν να ξαναρχίσουν τη ζωή τους από την αρχή; Τρέχει ο κ. πρωθυπουργός μας ζητιανεύοντας χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και, όπως δείχνουν τα λόγια του, είναι ευχαριστημένος. Αλήθεια, κύριε πρωθυπουργέ, θεωρείτε ότι με τα χρήματα που θα εισπράξει η χώρα μας θα επαναφέρετε την ομαλότητα της ζωής αυτών των ανθρώπων;
Όχι, κύριοι κυβερνώντες. Μπαλώματα είναι και τίποτα περισσότερο. Θα περάσουν τουλάχιστον 5 χρόνια για να ορθοποδήσουν κάπως αυτοί οι συνάνθρωποί μας. Χτυπήστε το κακό στη ρίζα μου. Θεσπίστε καινούργιους νόμους, πιο δίκαιους, πιο αυστηρούς και πιο αποτελεσματικούς. Δεν μπορεί να καταχράται τον ιδρώτα του λαού ο “τάδε” εργολάβος και να μην ελέγχεται από τη Δικαιοσύνη για τις απατεωνιές του. Δεν μπορεί η γιαγιά που γκρέμισε το σπίτι της η πλημμύρα ή ο σεισμός να υποχρεώνεται να ζήσει τα τελευταία της χρόνια δίνοντάς της 350 ευρώ σύνταξη, φιλοξενούμενη ίσως σε κάποιο γηροκομείο- “κολαστήριο”, γιατί και τέτοιου είδους γηροκομεία υπάρχουν.
Δεν μπορεί, και κλείνω με αυτό το σημερινό μου άρθρο, ο φτωχός σπουδαστής να σταματήσει τις σπουδές του γιατί η περιουσία του πατέρα του καταστράφηκε ολοσχερώς και δεν υπάρχουν άλλοι οικονομικοί πόροι να συνεχίσει να πλάθει όνειρα. Δεν το έχουμε το δικαίωμα αυτό. Το ζήσαμε αυτό το κακό μετά τον πόλεμο του ’40 και το τέλος του εμφυλίου σπαραγμού. Δεν έχουμε το δικαίωμα με τις δικές μας αστοχίες να γκρεμίσουμε τα όνειρα των ερχόμενων γενεών.
* Ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής είναι συγγραφέας-ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων.
