Μόνο σε δυο η διαφορά του 1ου κόμματος από το 2ο ήταν κάτι περισσότερο από 20 μονάδες, double score κανονικό. Το 1974 και το 2023... Το 1974 υπήρχε η απειλή «Καραμανλής ή τανκς». Το 2023 η «απειλή» ήταν «Σταθερότητα ή Βαβέλ» (Βαβέλ όπως την ονόμασαν οι επικοινωνιολόγοι και την διατράνωσαν τα συστημικά ΜΜΕ).
Το έλεγε ΟΛΗ, ΟΛΗ, ΟΛΗ η ΝΔ από την πρώτη στιγμή. Γιατί η ΝΔ είχε ΜΙΑ κοινή γραμμή. Κι έλεγαν το ίδιο πράγμα όλοι και κανείς κάτι άλλο. Κι όποιος ήταν επιρρεπής στο … «άλλο» δεν ακούστηκε κατά την προεκλογική περίοδο και δεν φάνηκε.
Ένα το αφήγημα και το υπηρέτησαν όλοι κατά γράμμα. Για κάθε ένα από τα θέματα η γραμμή ήταν ίδια. «Θέλουμε επέκταση του φράκτη στον Έβρο» είπαν για παράδειγμα. Και το ανήγαγαν από το πουθενά σε πρώτο θέμα. Κι έλεγαν όλοι με μια φωνή ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΡΑΚΤΗ ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ. Την ίδια ώρα στο ΣΥΡΙΖΑ είχε ο καθένας τη γνώμη του «Θέλουμε λίγο Έβρο αλλά και λίγο δε θέλουμε. Αλλά όταν θα θέλουμε εμείς οι άλλοι μπορεί και να μη θέλουν και γι’ αυτό τότε μπορεί να θέλουμε μπορεί και να μη θέλουμε».
Στο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσαν για κυβέρνηση συνεργασίας, με όρους και προϋποθέσεις αδιευκρίνιστες [(το 1ο κόμμα με το 3ο , το πρώτο το τρίτο και το τέταρτο, το 2ο με το 3ο και το 4ο και πάει λέγοντας ) από την πρώτη στιγμή. Κι έρχονταν και το ΠΑΣΟΚ με τα δικά του (πρωθυπουργός ούτε ο έτσι ούτε γιουβέτσι αλλά ένας άλλος που δεν ξέρουμε ποιος θα είναι αλλά θα τον βρούμε) κι έκανε τα πράγματα να μοιάζουν ακόμα πιο αχταρμάς!
Μια φορά ακούστηκε η λέξη «αυτοδυναμία» από χείλη ΣΥΡΙΖΑΙΟΥ (Ηρακλειώτης επανεκλεγείς Βουλευτής) την ίδια ώρα που από χείλη Νεοδημοκράτη τη λέξη «συνεργασία» δεν την ακούσαμε. ΕΓΩ έλεγε ο Μητσοτάκης. ΕΓΩ. Σταθερά και ακλόνητα. Και πίσω του όλοι λέγανε «ΑΥΤΟΣ».
Μετρήσανε αυτά παιδιά. Μετρήσανε. Δεν έγινε η Ελλάδα όλη ΝΔ από τη μια μέρα στην άλλη. Όπως δεν είχε γίνει ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Που βέβαια, για να τα λέμε κι όλα, σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει δεξαμενή η ΝΔ. Είχε πάντα κι έχει ακόμα. Όπως έχει και το ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν είχε δεξαμενή αλλά ούτε στέρνα να μαζέψει το νερό της βροχής. Μόνο τα «ορφανά» από γύρω γύρω μάζεψε. Κι όλους τους γυρολόγους. Κόμμα που διεκδικεί την εξουσία έκλεισε μετα βίας και τελευταία στιγμή το ψηφοδέλτιο στο Ηράκλειο. Το Κάστρο του υποτίθεται! Αλήθεια πόσοι στα ψηφοδέλτια ήταν «καθαροί» ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ; Πόσοι βγήκαν από τα σπλάχνα μιας έστω συνιστώσας του ΠΣ.
Όλα μετρήσανε στην κάλπη. Και πιο πολύ μέτρησε ο φόβος. Κουράστηκε ο κόσμος παιδιά. Κουράστηκε να παλεύει για ένα πουκάμισο αδειανό όπως μοιάζει η εικόνα από μακριά. Απογοητεύτηκε.
Τι πιστεύατε δηλαδή; Ότι ο κόσμος που από το 2009 ως σήμερα πήγε τρένο – για να μην πω γαμ&%@ντας και παρεξηγηθείτε – που είδε τα όνειρά του να γίνονται συντρίμμια και η ανασφάλεια τον τσάκισε στέλνοντάς τον στα γραφεία ψυχιάτρων και ψυχολόγων, θα έλεγε πάμε «πάλι από την αρχή, να βρούμε την ελπίδα»;
Ο κόσμος που έζησε στο φόβο και την ανασφάλεια 14 ολόκληρα χρόνια, έκανε αποταμίευση για τα γεράματα και του τα «φάγανε» τα μνημόνια και τα «κουρέματα», που είχε πέντε φράγκα και δεν μπορούσε να τα βγάλει στα capital και φοβόταν ότι θα τα χάσει, που την μια στιγμή έτρωγε σποράκια στα παγκάκια του Καράβολα και την άλλη στιγμή έπρεπε να στείλει sms για να βγει από το σπίτι θα έλεγε «Πάμε πάλι από την αρχή, να βρούμε την ελπίδα»;
Όχι παιδιά. Ούτε το αύριο, ούτε την μια κάποια ελπίδα σκέφτηκε ο ψηφοφόρος. Το «τώρα» είδε. Να βγει η σεζόν, να μαζέψουμε πάλι κανένα φράγκο, να μην κρασάρει το σύστημα με τις απανωτές εκλογές και την αβεβαιότητα. Να πάμε έτσι με τα pass κι όπου βγει. (Τελικά, το πάμε “κι όπου βγει” είναι το μότο της χώρας. Και μετά απ’ όσα ανέλπιστα έχουμε ζήσει τα τελευταία 14 χρόνια, που ούτε σαν κακό όνειρο δεν τα είχαμε φανταστεί, το άλλο μότο είναι το «Ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι…, αλλά σήμερα. Τώρα. Κι έχει ο θεός».)
Με κριτήριο το σήμερα πήγε στην κάλπη ο ψηφοφόρος. Ούτε που του πέρασαν από το μυαλό τα μεγάλα και τα σπουδαία: Υγεία, παιδεία, δικαιώματα, ελευθερία …Αυτά θα τα σκεφτεί - αν προλάβει - όταν θα ψάχνει και δεν θα βρίσκει.
Αλλά σήμερα ούτε αβεβαιότητα, ούτε ανασφάλεια θέλει ο κόσμος. Δεν την αντέχει άλλο την αβεβαιότητα. Και κάπως έτσι μοιάζει να την αποδέχτηκε την μοίρα του. Μαγκανοπήγαδο που είναι και γνωστή η διαδρομή. Γύρω – γύρω κι ας είναι ασταμάτητα. Αλλά το μονοπάτι είναι συγκεκριμένο και από παλιά αποφασισμένο.
Κουράστηκε ο κόσμος παιδιά. Κουράστηκε να φοβάται και να ζει στην αβεβαιότητα. Κι οι κραυγές είναι «φοβιστικές». Κι ο φόβος είναι σύμβουλος. Καλός ή κακός σύμβουλος θα το δείξει η ιστορία.
