Ανασφάλεια και προβληματισμοί - Πότε θα δούμε πράξεις κι όχι μόνο υποσχέσεις;

Απόψεις
Ανασφάλεια και προβληματισμοί - Πότε θα δούμε πράξεις κι όχι μόνο υποσχέσεις;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όπου να ’ναι φτάνουν οι εκλογές και, όπως γίνεται χρόνια και χρόνια, τώρα θα πάρετε σβάρνα τα βουνά και τα λαγκάδια και σε όποιο χωριό θα συναντάτε και υπάρχουν άνθρωποι εκεί και δεν έχουν γίνει τα σπίτια τους φωλιές των νυχτερίδων και των αγριοπερίστερων, γιατί δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια, αν βρείτε άνθρωπο επαναλαμβάνω, θα του τάξετε λαγούς με πετραχήλια κι ας κατοικούν μόνο δύο απόμαχοι της ζωής, για να τους “τρυγήσετε” την ψήφο τους

Ήθελα να ήξερα, “κύριε” θερμόαιμε γιατρέ, όταν αποφοίτησες από το Πανεπιστήμιο κι ορκίστηκες ενώπιον Θεού και ανθρώπων, απαγγέλοντας τον ιερό όρκο του Ιπποκράτη, ως κοινωνικός λειτουργός γιατρός, έλεγες από μέσα σου, μεταξύ των άλλων, ότι θα βιάζεις όταν σου δοθεί η ευκαιρία κάθε ηλικίας συνανθρώπους σου και κατά προτίμηση παιδιά; Και τήρησες κατά γράμμα τον ενδόμυχο όρκο σου.

*Γράφει ο Δημήτρης Τυραϊδής.

Και τον άλλον, τον 66χρονο σεξομανή φίλο σου, που δε γνωρίζω ποιος είναι, μήτε θέλω να τον ξέρω και αυτόν και εσένα, που μάλλον στο ίδιο Πανεπιστήμιο σπουδάσατε το πώς να βρίσκετε τρόπους να αποπλανάτε παιδιά δίχως να γίνεστε αντιληπτοί. Τόσο πολλές σεξουαλικές ορμές είχε που δεν μπορούσε να τις δαμάσει και ξέσπασε πάνω σε ένα 13χρονο αγόρι και ποιος ξέρει και πόσα άλλα παιδιά παρέσυρε για να ικανοποιήσει τις αρρωστημένες ορέξεις του. Έλεος πια, τι άλλο θα ακούσουμε!

Περπατάμε στους δρόμους και δε σκεφτόμαστε τίποτε άλλο από το πώς θα προφυλάξουμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας από κάτι αισχρούς τύπους σαν κι εσάς. Και δεν είστε μόνο εσείς οι ασυγκράτητοι (σεξομανείς). Ανάμεσά μας περπατούν ή μάλλον σέρνονται πίσω από τις αρρωστημένες ορέξεις τους πάρα πολλοί εξαρτημένοι “άνθρωποι”. Θέλεις ναρκομανείς... μπροστά σου θα τους βρεις, θέλεις εμπόρους ναρκωτικών... ουκ έστιν αριθμός πόσοι κυκλοφορούν ελεύθεροι κι ένα σωρό αποβράσματα της κοινωνίας, και ζητώ συγνώμη από τη διεύθυνση της εφημερίδας που γράφω στις στήλες της τη χυδαία πιο πάνω λέξη.

Από πού να προφυλαχτούμε; Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο που αποφεύγουμε να περπατήσουμε στο σοκάκι μας όταν σουρουπώσει, ειδικότερα οι γυναίκες. Τρέμουμε για τα παιδιά μας, που ως νέοι που το αίμα τους βράζει, και λογικό είναι, θα βγουν να διασκεδάσουν και παραμένουμε άγρυπνοι, με την ψυχή στο στόμα, έως ότου ακούσουμε την πόρτα του σπιτιού μας να ανοίγει και λέω να ανοίγει, γιατί αν δεν ακούσουμε να βάζει το κλειδί στην κλειδαριά κι αν δε βεβαιωθούμε ότι είναι ο δικός μας άνθρωπος, δεν ανοίγουμε γιατί ο νους μας πηγαίνει στο ενδεχόμενο μήπως και μας έχει επισκεφτεί κάποιος αδίστακτος διαρρήκτης. Συχνά-πυκνά ακούμε τι γίνεται με δαύτους. Δε διστάζουν να σκοτώσουν άνθρωπο για 10 ευρώ.

Πουθενά δε νιώθουμε ασφαλείς. Ως πού θα φτάσει αυτή η ανασφάλεια που μας τριβελίζει το μυαλό; Και το χειρότερο απ’ όλα, τώρα τελευταία οι συμμορίες ανήλικων παιδιών, οι “νταήδες”, που δε δέχονται “μύγα στο σπαθί” τους, τα νταηλίκια τους έχουν πάρει πολύ ανησυχητικές διαστάσεις. Δέρνουν, τραυματίζουν, βασανίζουν και σκοτώνουν συνομηλίκους τους, γιατί δεν υποστηρίζουν την ομάδα τους ή για να τους κλέψουν το κινητό, το μπουφάν τους κι όσα χρήματα κουβαλούν μαζί τους. Πού θα βγει αυτή η κατάσταση;

Πριν από λίγες μέρες άκουσα στα ΜΜΕ ότι ένας βιαστής, αν θυμάμαι καλά 36 παιδιών, καταδικασμένος πρώτα σε 200 χρόνια φυλακή, κάθισε έγκλειστος 12 χρόνια και του έδωσαν εξιτήριο. Άφησαν, δηλαδή, έναν διεστραμμένο ελεύθερο και κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Επίσης, τον άλλον εγκληματία, τον σταθμάρχη, που σκότωσε 57 συνανθρώπους μας, οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι, κι εκείνον τον έχετε αφήσει ελεύθερο. Σκεφτήκατε, εσείς κύριοι, που με τη δική σας εντολή κυκλοφορούν ελεύθεροι κάθε είδους εγκληματίες ανάμεσα σε μας και στα παιδιά μας; Έπειτα, τις ευθύνες για την τραγωδία των Τεμπών δεν τις έχει αναλάβει κανένας επίσημα. Ακόμα τις ρίχνει ο ένας στον άλλον και δε θα βρούμε - αυτό πιστεύω εγώ - ποτέ τους υπεύθυνους. Μακάρι να βγω ψεύτης. Έτσι ακριβώς έκαναν ο Άννας με τον Καϊάφα, αυτήν την τακτική εφάρμοζαν. Δεν αναλάμβανε κανένας την ευθύνη που θα οδηγούσαν τον Χριστό στον Γολγοθά να Τον σταυρώσουν οι βάρβαροι εκείνης της εποχής. Ο δε Πιλάτος, ο ανώτερος άρχων, έπλυνε τα χέρια του και τελικά Τον σταύρωσαν οι βάρβαροι με το «άρον άρον σταύρωσον αυτόν».

Δεν είμαι νομικός, αλλά τι σόι νόμοι είναι αυτοί που ψηφίζετε στη Βουλή; Πιστεύω ότι ψηφίζετε τον όποιο νόμο για να εφαρμοστεί στο μέλλον. Δεν διαβάζετε τι περιέχει αυτός ο νόμος ή υπογράφετε στα τυφλά. Κάποτε, δεν θυμάμαι ποιο έτος ήταν, στο Κοινοβούλιο ψήφισαν έναν νόμο που έλεγε ότι ο κάθε βοσκός υποχρεούται στο τελευταίο ζώο του, όταν βρίσκεται το κοπάδι του σε δρόμο, πρέπει να κρεμάει στην ουρά του ένα μικρό φανάρι για να μην προκαλέσουν τροχαίο ατύχημα. Οι τσοπάνηδες βέβαια αστειεύονταν μεταξύ τους λέγοντας «τι χρώμα θα βάλεις στο φανάρι εσύ; Κόκκινο ή μπλε;» κ.λπ. Δε γνωρίζω αν ισχύει ακόμα ο προληπτικός αυτός νόμος. Τέλος πάντων.

Τέλος, βαρεθήκαμε πια να ακούμε όλο θα, θα, θα... έλεος πια! Πότε όμως θα δούμε πράξεις κι όχι μόνο υποσχέσεις; Όπου να ’ναι φτάνουν οι εκλογές και, όπως γίνεται χρόνια και χρόνια τώρα, θα πάρετε σβάρνα τα βουνά και τα λαγκάδια και σε όποιο χωριό θα συναντάτε και υπάρχουν άνθρωποι εκεί και δεν έχουν γίνει τα σπίτια τους φωλιές των νυχτερίδων και των αγριοπερίστερων, γιατί δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια, αν βρείτε άνθρωπο επαναλαμβάνω, θα του τάξετε λαγούς με πετραχήλια κι ας κατοικούν μόνο δύο απόμαχοι της ζωής, για να τους “τρυγήσετε” την ψήφο τους. Πώς όμως, κύριοι υποψήφιοι βουλευτές, να πάρουν το λεωφορείο - αν περνάει από εκεί βέβαια - να πάνε στο εκλογικό τμήμα να σας χαρίσουν την ψήφο τους; Με τι χρήματα; Με τα 350 ευρώ που παίρνουν ως συνταξιούχοι; Το σκεφτήκατε ποτέ αυτό, κύριοι; Σκεφτήκατε ποτέ πώς διαβαίνει η πολύπαθη ζωή τους εκεί στα ψηλά βουνά, που εκεί γεννήθηκαν κι εκεί θέλουν να αποδημήσουν στα ουράνια σκηνώματα; Τι να πρωτοπληρώσουν με την πενιχρή τους σύνταξη; Μήτε για φάρμακα δε φτάνουν, αφού η δωρεάν φαρμακευτική περίθαλψη πάει... περίπατο.

Δεν είναι άνθρωποι αυτοί; Δεν έχουν ανάγκες αυτοί; Αυτοί κράτησαν όρθια την Ελλάδα μας στις πιο δύσκολες στιγμές της. Αυτοί πολέμησαν μαζί με τους άλλους Έλληνες βέβαια, αυτοί στην Κατοχή έσπερναν το σιτάρι σκάβοντας με τα χέρια το χωράφι και στο τέλος της συγκομιδής το μοίραζαν κι έπαιρναν μερίδιο κι όσοι δεν μπορούσαν για διάφορους λόγους να σπείρουν. Μην πάτε και τους κοροϊδέψετε για πολλοστή φορά. Μην τους κάνετε για μια ακόμη φορά να νιώθουν παραγκωνισμένοι. Αξίζουν μια καλύτερης ποιότητας ζωή και έναν αξιοπρεπή θάνατο.

* Ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής είναι συγγραφέας-ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News