Παγωμένος. Με ένα σφίξιμο στο στομάχι.
"Βομβαρδισμός" φρικωδών πληροφοριών.
Τα τρένα, το κλειδί, η τροχιά. Άνοδος, κάθοδος, ταχύτητα, "πάμε και όπου βγει", μετωπική, φωτιά, βαγόνια-καμίνια, σκοτάδι, ουρλιαχτά και εκκωφαντικές σιωπές.
Η τραγική "σκυταλοδρομία" των δευτερολέπτων. Από την ανυποψίαστη στιγμή, στην εξαΰλωση. Κι ύστερα;
Ανυπόφορη αναμονή έξω από τα νοσοκομεία.
Πρόσωπα γονέων μουδιασμένα από τον πόνο. Η αιφνιδιαστική απώλεια.
Μάνες, πατέρες, αδέρφια, φίλοι, συγγενείς.
Μπροστά σε μια τραγική αφετηρία μιας νέας πραγματικότητας.
Που αντικαθιστά βίαια τους αγαπημένους με αναμνήσεις.
Που ξεριζώνει καρδίες.
Είναι που δε το διάλεξες μα πρέπει να μάθεις να ζεις "χωρίς"...
Χωρίς εκείνον, εκείνη, εκείνους.
Μια αφετηρία που σε καταδικάζει στην απουσία.
Προσπαθείς να κρατηθείς, μα βουλιάζεις.
Σε μια μαρτυρική, αναγκαστική "κατάδυση" σε έναν εφιάλτη διαρκείας.
Σε έναν εφιάλτη για τον οποίο δεν ευθύνεσαι και όμως πρωταγωνιστείς.
Παιδιά που ώρες, μέρες μετά δεν υπάρχουν σε καμία λίστα.
Πόσο πόνο αντέχεις; Αντέχεις;
Ακόμη και η σκιά του εαυτού σου τώρα μοιάζει ασήκωτη και μέχρι να ελαφρύνει στο πέρασμα του χρόνου, τίποτα δε μπορεί να σε παρηγορήσει.
Καμία απάντηση σε κανένα "γιατί;" δε θα αναστήσει κορμιά.
Καμία τιμωρία δεν θα είναι ποτέ αρκετή.
Είναι που ζούμε από τύχη και δεν ξέρουμε τι τραγωδία μας επιφυλάσσει η επόμενη στροφή.
Από απόσταση ασφαλείας παρακολουθείς αποσβολωμένος.
Παγωμένος. Με ένα σφίξιμο στο στομάχι.
Δεν ήσουν εσύ. Αυτή τη φορά.
Μπορεί να συμπάσχεις νοερά αλλά δεν τους νιώθεις.
Είναι φύσει αδύνατον.
