«Ελπίζω σήμερα, βήμα – βήμα να οικοδομήσουμε το όραμά μας για το 2053, υλοποιώντας τους στόχους μας για το 2023. Είσαστε έτοιμοι να βάλουμε τους Βυζαντινούς της εποχής μας και τις ίντριγκες που έχουν στηθεί, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας » ;
Τάδε έφη, ο καταγόμενος από την Ποταμιά της Ριζούντας από Έλληνες, που ασπάσθηκαν τον μουσουλμανισμό προκειμένου να γλιτώσουν από τις θηριωδίες των Τούρκων, Ρετζέπ Νταγίπ Ερντογάν, Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας (sic) (https://youtu.be/G38JPaYqmoE), που έχει βαλθεί να γράψει το όνομά του πιο ψηλά από του Μουσταφά Κεμάλ, κάπου ισάξιο με αυτό του Μωάμεθ του Πορθητού - σε αυτό ταιριάζει με τον Πορθητή, διότι ο Πορθητής είχε Ελληνίδα μητέρα - θέτοντας μάλιστα και συγκεκριμένες χρονικές επιδιώξεις: το 2023 (100 χρόνια από τη Συνθήκη της Λωζάνης) η Τουρκία να ανήκει στα είκοσι (20) ισχυρότερα κράτη του πλανήτη σαν μια νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία, το 2053 (600 χρόνια από την Άλωση της Πόλης) η Τουρκία να είναι ένα από τα πέντε (5) ισχυρότερα κράτη του πλανήτη και το 2071 (1000 χρόνια από την μάχη του Μάτζικερτ) η Τουρκία να είναι μία από τις δύο (2) Υπερδυνάμεις.
*Γράφει ο Θεόδωρος Νικολοβγένης
Ο Εθνικός Όρκος
Στις 28 Ιανουαρίου 1920 το τελευταίο οθωμανικό κοινοβούλιο, ψήφισε έξι αποφάσεις, που όριζαν τα σύνορα του νέου τουρκικού κράτους. Το ψήφισμα αυτό, που ονομάστηκε «Όρκος του Έθνους», όριζε ως τουρκικά (οθωμανικά) εδάφη ολόκληρη τη Θράκη, (εκτός από την ανατολική, τη δυτική - που σήμερα ανήκει στην Ελλάδα - και τη βόρεια - που ανήκει στη Βουλγαρία-), τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο, την περιοχή της Αντιόχειας (σημερινό Χατάι της Τουρκίας), τα βόρεια εδάφη των σημερινών συριακών επαρχιών Χαλεπιού, Ράκκα και Χασάκα, δηλαδή το συριακό Κουρδιστάν, ολόκληρο το βόρειο Ιράκ, τις επαρχίες της Μοσούλης και του Κιρκούκ, μέρος από την ιρανική επαρχία του Δυτικού Αζερμπαϊτζάν, τον σημερινό αζέρικο θύλακα του Νακχιτσεβάν στα νότια της Αρμενίας και την Αζαρία (Κολχίδα) της σημερινής Γεωργίας.
Ο Ρετζέπ Νταγίπ Ερντογάν
Θα προσπεράσουμε την περίοδο από τον Φεβρουάριο του 1920 ως την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Νταγίπ, καθώς αποτελεί μια ξεχωριστή μελέτη που θα παρουσιασθεί σε μετέπειτα χρόνο.
Ο Ερντογάν ανέλαβε την πρωθυπουργία της Τουρκίας τον Μάρτιο του 2003, δυο (2) χρόνια μετά την κυκλοφόρηση του «Στρατηγικού Βάθους», που συνέγραψε ο μέντορας και ανώτατος σύμβουλός του, Αχμέτ Νταβούτογλου.
Στο σύγγραμμα αυτό, περιγραφόταν με απλό τρόπο το πάντρεμα του ονείρου της αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (που θα υλοποιούσε έτσι το πρώτο ορόσημο του 2023), αλλά και το όνειρο του παντουρκισμού μέσω του οποίου θα υλοποιούνταν τα δύο επόμενα. Με λίγα λόγια το βιβλίο αποτελεί μια μοντέρνα έκδοση του εθνικού όρκου που αναφέρεται ρητώς, αλλά παρηλλαγμένα, αφού το δόγμα εξωτερικής πολιτικής, που προκρίνεται στο βιβλίο, είναι αυτό «των μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες.
Ιδιαίτερη μνεία γίνεται για την Κύπρο με την κατακλείδα να είναι διάσημη πλέον: «Αν δεν υπήρχε στην Κύπρο ούτε ένας Τούρκος, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε».
Χρησιμοποιώντας κανείς το εργαλείο της Συστημικής Γεωπολιτικής Ανάλυσης (του καθηγητού Ιωάννη Μάζη), προκειμένου να αποκωδικοποιήσει την πορεία του Ερντογάν, θα διαπιστώσει πως στα έντεκα χρόνια πρωθυπουργίας και τα οκτώ (έως τη στιγμή που μιλάμε) χρόνια της Προεδρίας του, ενισχύθηκαν οι τέσσερις βασικοί πυλώνες γεωπολιτικής ισχύος (εν συντομία) :
- Άμυνα – Ασφάλεια
Μέσω της εκρηκτικής ανάπτυξης της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, η οποία πρώτα δημιούργησε εγκαταστάσεις και στρατολόγησε το απαιτούμενο τεχνικό προσωπικό, προκειμένου να υλοποιήσει τα μεγάλα έργα συμπαραγωγών πολεμικού υλικού. Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να τονισθεί, πως οποιοδήποτε οπλικό σύστημα επιλέχθηκε για τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις (Τ.Ε.Δ) τις δεκαετίες 80 και 90, εκτός από επιχειρησιακά κριτήρια, κάλυπτε και το κριτήριο του συστήματος – βατήρα, ώστε η Τουρκία να μπορέσει να αποκτήσει την απαραίτητη τεχνογνωσία, προκειμένου στο μέλλον να παράξει αντίστοιχο τουρκικό.
Στη συνέχεια, αφού πλέον είχε δημιουργηθεί η βάση, μέσω της τεράστιας παραγωγής επιστημονικού προσωπικού , το οποίο απορροφούνταν από τις εννιακόσιες (900) και πλέον κρατικές ή ιδιωτικές εταιρείες του χώρου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η μεγάλη σημασία που δόθηκε στο μάθημα του επαγγελματικού προσανατολισμού στα σχολεία, στο οποίο συμμετέχουν και προσωπικότητες, όπως ο Ισμαήλ Ντεμίρ ή ο γαμπρός Σελτζούκ Μπαϊρακτάρ.
Πάνω και κάτω, φωτογραφίες από εκδηλώσεις στις οποίες επιτυγχάνεται «ζύμωση» μεταξύ της Προεδρίας Αμυντικής Βιομηχανίας και της μαθητιώσας νεολαίας.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα, η συμπαραγωγή F-16 και η συμμετοχή στο F-35, που θα οδηγούσε στο TFX, η συμπαραγωγή Stinger, που οδήγησε στο Sungur, η συμπαραγωγή του Mangusta, που θα οδηγήσει στο Atak-2 , αλλά και εξαγορά και στη συνέχεια τουρκοποίηση προγραμμάτων, όπως το Firtina, Altay, Anadolu, Hisar, Bora, Yildirim και πάρα πολλά άλλα. Και φυσικά, στις περιπτώσεις που δεν κατορθώθηκε η κύρωση κάποιας συμφωνίας, η λύση της αντίστροφης μηχανικής (Μη επανδρωμένα) ή ακόμη και οι παρασκηνιακές – «τζέιμς-μποντίστικες» τακτικές.
Πετυχημένα ή μη, σημασία έχει πως τα προγράμματα «έτρεξαν» υπό ενιαία διεύθυνση – συντονισμό, η οποία ανέλαβε να υλοποιήσει ένα τρομακτικό εξοπλιστικό τριακονταετίας, το οποίο εκτός του ότι προσέφερε κρίσιμη συμμετοχή στο ΑΕΠ (που έπρεπε οπωσδήποτε να αυξηθεί), προσέδωσε έναν εξαιρετικά σημαντικό βαθμό ανεξαρτησίας στο κομμάτι των οπλικών συστημάτων (κάποιοι ομιλούν για ποσοστό της τάξεως του 80%) και επιπλέον παρήγαγε προϊόντα – «σήματα κατατεθέντα» που αρμόζουν σε μιαν αυτοκρατορία κι έναν σουλτάνο (Αεροπλανοφόρο, Μη επανδρωμένα).
- Οικονομία
Θα μπορούσαν πολλά να ειπωθούν για το οικονομικό θαύμα που επιτέλεσε η Τουρκία του Ερντογάν, αλλά δυστυχώς θα περιοριστούμε στην παράθεση των πιο κάτω πινάκων και στην ενθάρρυνση προς τους αναγνώστες μας να μελετήσουν την ανάλυση εδώ:
- Πολιτική
Εδώ τα γεγονότα εξελίχθηκαν με πιο «άγριο» τρόπο, καθώς θα έπρεπε να ανακαλυφθεί μια αφορμή η οποία θα δικαιολογούσε την αλλαγή προσωπείου από τον Ερντογάν.
Στήθηκε, λοιπόν, το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 και για όποιον έχει την εντύπωση πως ο απλός τουρκικός λαός δεν τρέφει αρνητικά αισθήματα για τον Ελληνικό, παραθέτουμε τις φωτογραφίες με τον τρόπο χειρισμού των δικών του παιδιών.
Το «πραξικόπημα» του 2016 αποδεικνύει και κάτι ακόμη: πως αν υπάρχουν «φρόνιμοι» εντός Ελλάδος που ευαγγελίζονται πως ο Ερντογάν είναι διατεθειμένος να προχωρήσει σε μια λύση win – win με την Ελλάδα, καλά θα κάνουν να μελετήσουν ξανά την προσωπικότητά του και το πόσο ωραία έπαιξε το ρόλο του αγαθού ηγέτη που αγαπάει τον λαό του κι απλά μάχεται για την ευημερία του και τις εικόνες από το «πραξικόπημα» .
Στην τριετία 2016 – 2019 ( με έμφαση τα δύο πρώτα χρόνια), ο Ερντογάν προχώρησε σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, από τους εχθρούς ή όποιους βόλευε να τους χαρακτηρίσει έτσι, χρησιμοποιώντας ως νομιμοποίηση ότι προσπάθησαν να καταλύσουν τη δημοκρατία, την αποφράδα εκείνη ημέρα του πραξικοπήματος.
Από το 2019 και έπειτα, αισθάνονταν σίγουρος πως είχε καταστείλει κάθε πιθανότητα να απειληθεί εσωτερικώς.
- Πολιτισμός / Πληροφορία
Ενώ τους προηγούμενους τρεις τομείς ο Ερντογάν τους ανέπτυξε και υπήρχε η βεβαιότητα ότι θα επιτυγχάνονταν οι αντικειμενικοί σκοποί, στο κομμάτι του πολιτισμού υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα. Ποιο; Ότι δεν υπήρχε τουρκικός, έστω Οθωμανικός, πολιτισμός με οικουμενική διάσταση, που θα μπορούσε να προβληθεί και να χρησιμοποιηθεί ως προβολέας / Δούρειος Ίππος. Υπήρχε έλλειμα στη soft power.
Παρά το γεγονός ότι η Νέα Ρώμη, η μόνη νόμιμη κληρονόμος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τα τελευταία 569 έτη βρίσκεται υπό οθωμανική / τουρκική κατοχή, εν τούτοις αποδείχτηκε πολύ βαριά.
Την Κωνσταντινούπολη, την Πόλη των πόλεων (Κων/πολη = 2η Ρώμη, αλλά μήπως Ρώμη = 2η Αθήνα; ) , οι Οθωμανοί κι αργότερα το νέο τουρκικό κράτος του Κεμάλ, δεν κατάφεραν να την αφομοιώσουν. Πάντα για αυτούς ήταν ένα γιγάντιο μέγεθος που για να το διαχειριστούν έπρεπε να υπάρχουν οι Έλληνες της υψηλής κοινωνίας (Φαναριώτες).
Απήλαυσαν, βέβαια, και συνεχίζουν να το πράττουν ακόμη, τα προνόμια που τους προσφέρει η κατοχή της Πόλης, που, ούτε ένα τουρκικό όνομα, δεν ετόλμησαν να της δώσουν και κατάντησαν επί 569 χρόνια να την αποκαλούν Εις την Πόλην (Ισ-τα-μπούλ). Τα ίδια έπαθαν και με το μεγάλο έμβλημα της Πόλης και της Ελληνικής Ανατολικής Αυτοκρατορίας, την τεράστια Αγία Σοφία. Αγιασοφιά την αποκαλούν και μάλιστα, όταν προσέρχονται να προσευχηθούν εντός της, καλύπτουν από ντροπή, τα ψηφιδωτά με την Υπέρμαχο των Ελλήνων Στρατηγό και τους Αρχαγγέλους.
Εις μάτην όμως.
Ακόμη την αισθάνονται ως κάτι το κλεμμένο. Το καταλαβαίνουν από τα εκατομμύρια των Ελλήνων που την επισκέπτονται και που μπαίνοντας σχηματίζουν το σημείο του Σταυρού. Την έχουν βέβαια πολυδιαφημίσει. Άραγε οι ξεναγοί τι απαντούν στους τουρίστες, όταν οι τελευταίοι αναρωτιούνται για ποιον λόγο οι ανυπέρβλητοι Οθωμανοί αρχιτέκτονες στους τοίχους του μεγάλου τζαμιού κατασκεύασαν ψηφιδωτά με τον Χριστό και την Παναγία;
Δυστυχώς για αυτούς, οι πέτρες μιλάνε Ελληνικά και λένε την αλήθεια. Παρόλα αυτά, το αιώνιο Αυτοκρατορικό Σύμβολο, η Αγιά Σοφιά αυτή τη στιγμή βρίσκεται στα χέρια του Ερντογάν.
Οικουμενικός πολιτισμός, λοιπόν, δεν υπάρχει. Υπάρχει, όμως, μιαν οικουμενική θρησκεία, ο ισλαμισμός, της οποία ο Ερντογάν θα έπρεπε να καταφέρει να χρισθεί επικεφαλής (χαλίφης στη θέση του χαλίφη ).
Η μουσουλμανική Άνοιξη, λοιπόν, έκανε την εμφάνισή της και η υποστήριξη σε όλους τους τομείς του ISIS, της Χαμάς, της Μουσουλμανικής Αδελφότητος από τον Ερντογάν αποσκοπούσε σε αυτό, που αναφέρθηκε προηγουμένως.
Ο Νταγίπ Ερντογάν εντός της Αγίας Σοφίας μας, χαιρετά με τον χαρακτηριστικό τρόπο της Ράμπια στέλνοντας μηνύματα στους μουσουλμάνους απανταχού. Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος και ΗΑΕ έχουν αντιληφθεί τους απώτερους στόχους του. Σε δεύτερο πλάνο, η Υπέρμαχος των Ελλήνων Στρατηγός εποπτεύει και «φορτώνει»….. Παλαιότερα, όταν Πέρσες και Άβαροι πολιόρκησαν την Πόλη της, με ένα «φου» έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Τότε ήταν και η πρώτη φορά που ακούστηκε ο «Ακάθιστος Ύμνος εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον», που απετέλεσε και τον πρώτο Εθνικό Ύμνο των Ελλήνων.
Εκτός αυτών, η Τουρκία εφάρμοσε ένα συνδυαστικό μοντέλο soft power. Συνδύασε το Αμερικανικό και το Ρωσικό μοντέλο.
Οι Ρώσοι, που ακόμη θέλουν να αισθάνονται ότι η Μόσχα των Τσάρων (Καισάρων) είναι η 3η Ρώμη (δλδ η 2η Κωνσταντινούπολη, δλδ η 4η Αθήνα), έχοντας μια Οικουμενική θρησκεία (Ορθοδοξία) , αλλά πολιτισμικό έλλειμα- διότι καλός ο Ρωσικός πολιτισμός, αλλά Οικουμενικός δεν είναι- απλά χρησιμοποιούν την Ορθοδοξία ως Δούρειο Ίππο (όπως ακριβώς προσπαθεί ο Νταγίπ να κάνει με το Ισλάμ).
Από την άλλη, οι Αμερικάνοι έχοντας έλλειψη και σε οικουμενικό πολιτισμό και σε οικουμενική θρησκεία, τι έκαναν; Πλάσαραν στον πλανήτη την αθρησκεία και για πολιτισμό χρησιμοποίησαν το δικό τους Τίμιο Ξύλο (Hollywood), ώστε να καλύψουν το πολιτισμικό κενό. Κατασκεύασαν με λίγα λόγια έναν πολιτισμό, το American Dream που το διαφήμισαν μέσω του κινηματογράφου. Είναι γνωστή η έκφραση ότι «αυτό είναι αμερικανιά» που όλοι καταλαβαίνουν πάνω – κάτω τι σημαίνει, αλλά ουδείς έχει τη δυνατότητα να το πιάσει στα χέρια του. Δεν είναι κάτι κτιστό.
Η Τουρκία του Ερντογάν, λοιπόν, εισήλθε και σε αυτό το κομμάτι, μέσω των τουρκικών παραγωγών, τις οποίες μάλιστα προσφέρουν και σε χαμηλότερη τιμή, αν προβληθούν στα τουρκικά.
Χάρτης στον οποίο απεικονίζεται η τουρκική διείσδυση μέσω των τουρκικών σειρών με την οποία πλασάρεται στον πλανήτη το οθωμανικό αφήγημα. Αξιοσημείωτο και χαρακτηριστικό των τουρκικών φύλων η χρησιμοποίηση των κλεμμένων προς ίδιον όφελος χωρίς ίχνος ντροπής, εν απολύτω αντιθέσει με την αξιοπρέπεια του Ελληνικού Έθνους.
2ο μέρος του αφιερώματος για τα τουρκικά ορόσημα
Θα αναλύσουμε το πρώτο εξ’ αυτών, την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκατό (100) χρόνια μετά την Συνθήκη της Λωζάνης που αποτελεί ταυτοχρόνως την ληξιαρχική πράξη θανάτου της αυτοκρατορίας και τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του τουρκικού κράτους.
2023: «Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ζει»
Ο Ερντογάν γνωρίζει ότι στο μόνο ορόσημο στο οποίο θα είναι παρόν βιολογικά, είναι αυτό του 2023 και για αυτόν το λόγο αισθάνεται την πίεση του χρόνου προκειμένου να κατορθώσει να αναβιώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία ή τουλάχιστον να υλοποιήσει τον εθνικό όρκο.
Το πρώτο βήμα είναι η αποκαθήλωση του Κεμάλ.
Κατασκεύασε νέο αεροδρόμιο στην Κωνσταντινούπολη, ώστε το αεροδρόμιο Αττατούρκ να είναι πλέον το παλιό, ενώ η μετατροπή της Αγιας Σοφιάς σε τζαμί, είναι άλλη μια κίνηση υπερφαλάγγισης του Κεμάλ ο οποίος είχε μετατρέψει σε μουσείο, τον Ναό που είχε μετατρέψει σε τζαμί ο Πορθητής.
Αριστερά η απόφαση μετατροπής της Αγιας Σοφιάς σε μουσείο με την υπογραφή του Κεμάλ και δεξιά η απόφαση μετατροπής της ξανά σε τζαμί, με την υπογραφή Ερντογάν (Πηγή: Διαδίκτυο).
Το δεύτερο βήμα, η αναθεώρηση – αντικατάσταση της Συνθήκης της Λωζάνης από μια νέα Συνθήκη που θα είναι υπογεγραμμένη από τον Νταγίπ Ερντογάν για την Türkiye ( κι όχι την Turkey του Κεμάλ) και θα υποβοηθά στην εκπλήρωση του εθνικού όρκου (Mîsâk-ı Millî), σε συνδυασμό πάντα με τη δημιουργία του Μεγάλου Καναλιού της Κωνσταντινούπολης που θα ακυρώνει τη Σύμβαση για το καθεστώς των Στενών (Συνθήκη του Μοντρέ) που και αυτή υπογράφηκε επί Κεμάλ Αττατούρκ (20 Ιουλίου 1936).
Γιγαντοαφίσες με τον Κεμάλ, τον Ερντογάν και την Τουρκική σημαία. Ακόμη και η διάταξη των φωτογραφιών και η κατεύθυνση του βλέμματος των δύο ηγετών δεν είναι τυχαία. Ο Κεμάλ που κοιτάει πίσω αποτελεί το παλαιό, το ξεπερασμένο. Η τουρκία (σημαία) χρειάζεται κάτι νέο που θα την πάει μπροστά (Ερντογάν) (Πηγή: YeniSafak).
Για τον Ερντογάν, ο Κεμάλ και τα εκατό χρόνια της Τουρκικής Δημοκρατίας μαζί με όποιες «ατιμωτικές» συνθήκες και συμφωνίες αυτή υπέγραψε, θα πρέπει να αποτελέσουν μια μικρή παρένθεση.
Ευθεία αντιπαραβολή της προσωπικότητας του Ερντογάν με αυτή του Κεμάλ. Είναι γνωστό βέβαια ότι το καθεστώς Ερντογάν διαθέτει πάρα πολλά κεφάλαια για lobbying στις ΗΠΑ. Το εξώφυλλο του 2013, χρησιμοποιείται από το επιτελείο Ερντογάν για την αποκαθήλωση του Κεμάλ (Πηγή: TIME).
Απομένει λοιπόν και η αλλαγή των νομισμάτων και η αντικατάστασή τους με νέα εμφαίνοντα το πρόσωπο του Ερντογάν (κίνηση η οποία ίσως αποτελέσει τη «λύση» για τον υψηλό πληθωρισμό και τη χαμηλή ισοτιμία της σημερινής τουρκικής λίρας σε σχέση με τα υπόλοιπα ισχυρά νομίσματα).
Και γιατί όχι και η επιστροφή της πρωτεύουσας πίσω στην Κωνσταντινούπολη με ταυτόχρονη αλλαγή ονόματος (ντροπή επί 569 χρόνια να χρησιμοποιείται Ελληνικό όνομα. Ίσως Νταγιτούπολη, Ερντογανούπολη, Ρετζούπολη, θα δείξει), ώστε να ολοκληρωθεί έτσι ο υποσκελισμός του Αττατούρκ και η καθιέρωση του Ερντογάν ως την προσωπικότητα – γέφυρα της σύγχρονης Τουρκίας με το «ένδοξο» Οθωμανικό παρελθόν.
Φυσικά η μεταφορά της πρωτεύουσας στην Πόλη, θα είναι το τελευταίο που θα λάβει χώρα και μάλιστα μετά την κατασκευή του Μεγάλου Καναλιού (αν τελικώς υλοποιηθεί), καθώς θα πρέπει πρώτα να έχει εξασφαλισθεί από πλευράς Τουρκίας, πως στο χειρότερο σενάριο τα Leopard 2 του Δ’ ΣΣ θα βρουν μπροστά τους το μεγάλο υδάτινο κώλυμα. Τέτοια ρίσκα ούτε ο θεόσταλτος Νταγίπ Ερντογάν δεν αναλαμβάνει…….
Το Μεγάλο Κανάλι της Κωνσταντινούπολης είναι ένα φαραωνικό έργο που αν υλοποιηθεί θα: (α). ακυρώνει εν μέρει τη Συνθήκη του Μοντρέ, (β). δημιουργεί μέγα αντιαρματικό κώλυμα, (γ). πλουτίζει την οικογένεια και τον στενό κύκλο του προέδρου.
Στο εξωτερικό μέτωπο, ο Ερντογάν επί των ημερών του ευτύχισε να δει δύο από τους βασικότερους αντιπάλους του να «καταστρέφονται». Θα προχωρήσουμε την ανασκόπηση, κατά ήπειρο.
Το Ιράκ, μετά το 2011 ποτέ δεν μπόρεσε να σταθεί στα πόδια του και να αποτελέσει ισχυρό αντίπαλο για την Τουρκία. Έτσι λοιπόν ο δρόμος για το κυνήγι των Κούρδων, στο βόρειο τμήμα του (τις επαρχίες της Μοσούλης και του Κιρκούκ που προβλέπονται από τον εθνικό όρκο) έγινε πιο βατός.
Με συνεχείς χειρουργικές επιχειρήσεις με τη χρήση αεροπορίας, μη επανδρωμένων και ειδικών δυνάμεων, έχουν καταστήσει τα σύνορα της περιοχής «ευέλικτα». Ένα μοντέλο γειτονίας που προκρίνουν οι Τούρκοι. Αυτό που εννοούν δηλαδή, κάθε φορά που ομιλούν για καλή γειτονία με κάποιον, είναι να μπαίνουν και να βγαίνουν όποτε θέλουν και λογαριασμό να μην δίνουν σε κανέναν.
Η Συρία από την άλλη, εισήλθε σε εμφύλιο από τον Μάρτιο του 2011. Παρά το γεγονός ότι η αλλαγή του Άσαντ δεν επετεύχθη από τους αντιπάλους του, η χώρα ποτέ δεν θα είναι πια η ίδια.
Η Τουρκία εκμεταλλεύθηκε της καταστάσεως και με την επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη» (Μάρτιος 2016) και «Κλάδος Ελαίας» δύο χρόνια αργότερα, εισέβαλε στη Συρία. Το αποκορύφωμα έλαβε χώρα τον Σεπτέμβριο του 2019 που από βήματος του Ο.Η.Ε ο Ερντογάν παρουσίασε χάρτες με την «ζώνη ασφαλείας» εντός της Συρίας που ζητούσε να δημιουργήσει.
21ος αιώνας, και από του βήματος του Ο.Η.Ε συζητούνται η δημιουργία «ζωνών ασφαλείας» επί της επικράτειας ανεξάρτητου κράτους !!! (Πηγή: ΟΗΕ)
Από τις επιχειρήσεις στη Συρία θα μας μείνουν αξέχαστες οι εικόνες των κατεστραμμένων τουρκικών αρμάτων απόρροια του εντελώς εσφαλμένου δόγματος χρησιμοποίησης τους, που προξένησε όμως την έναρξη ενός μεγάλου εξοπλιστικού για την προμήθεια συστημάτων αυτοπροστασίας (συνεργάστηκαν με τους Ουκρανούς από τους οποίους απέκτησαν τεχνογνωσία).
Κατεστραμμένο τουρκικό Leopard 2A4, κάπου στη Β.Συρία. (Πηγή: Ahval.com)
Πάντως, δοκιμάστηκαν στην πράξη τα μοντέλα δικτυοκεντρικών επιχειρήσεων όπως αυτά είχαν σχεδιαστεί λίγα χρόνια πριν, καθώς επίσης και αρκετά τουρκικής κατασκευής οπλικά συστήματα (HISAR, Bayraktar, Kargu, κ.α), εξάγοντας πολλά επιχειρησιακά συμπεράσματα.
Χάρτης του εθνικού όρκου (Mîsâk-ı Millî) όπως είχε περιγραφεί στο Ά μέρος του αφιερώματος.
Παρατηρώντας λοιπόν τον χάρτη του Εθνικού Όρκου, αντιλαμβανόμαστε ότι σιγά σιγά κλείνει το «νότιο» μέτωπο.
Επόμενος σταθμός, το Ναχιτσεβάν (Νοέμριος 2020), με την εμπλοκή της Τουρκίας στον πόλεμο του Αρτσάχ, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Απομένει μόνο η Αζαρία (Κολχίδα), το βουλγαρικό τμήμα της Θράκης και τα Ελληνικά εδάφη (με την Ελληνοτουρκική διελκυστίνδα θα ασχοληθούμε στο ΄γ μέρος) προκειμένου να ολοκληρωθεί ο εθνικός όρκος.
Ωστόσο, επί Ερντογάν έλαβαν χώρα και άλλες κινήσεις που σχετίζονται με την νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Πηγή: Wikipedia.com
Ο πιο πάνω χάρτης απεικονίζει τις στρατιωτικές βάσεις της Τουρκίας σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική, και θα πρέπει να μελετάται εν αντιπαραβολή με αυτόν που ακολουθεί.
(Πηγή: History.com)
Οποιαδήποτε ομοιότητα μεταξύ των δύο χαρτών, δεν είναι τυχαία…
Ένας άλλος πολύ ενδιαφέρον χάρτης είναι ο ακόλουθος, ο οποίος παρουσιάζει τη Στρατηγική χρησιμότητα των βάσεων που αναφέρθηκαν πιο πάνω.
(Πηγή: Ανάλυση τούρκων στρατιωτικών αναλυτών στα social media)
Η νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία θα έπρεπε να μπορεί να ελέγχει τα σημαντικότερα chock points του πλανήτη Δαρδανέλια – Σουέζ – Κόλπος του Άντεν – Στενά του Ορμούζ. Κι αν κάποιος αναρωτιέται για τη θαλάσσια περιοχή που προορίζονταν να πλέει το Anadolu, καλά θα κάνει να εστιάσει στη γραμμή που ενώνει τη Σομαλία με το Πακιστάν (με το οποίο υπάρχει στενότατη συμμαχία).
Θα τονίσουμε στο σημείο αυτό, το γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία των οπλικών συστημάτων τουρκικής κατασκευής που παρουσιάζονται τα τελευταία πέντε έτη, είχαν αποφασισθεί, για να υποστηρίξουν τον πιο πάνω ΑΝτικειμενικό ΣΚοπό (ΑΝΣΚ) και χαρακτηρίζονταν κυρίως από δύο στοιχεία. Ήταν αυτοκινούμενα – ευκόλως μεταφερόμενα (εξυπηρετώντας τις αρχές του mobility) και λειτουργούσαν σε δικτυοκεντρικά μοντέλα (εφαρμόζοντας το network-centric warfare).
Το «γλυκό δένει» και με άλλον έναν χάρτη, αυτή τη φορά από το Stratfor.
Η διείσδυση στην Ευρώπη, προγραμματίστηκε να πραγματοποιηθεί μέσω της Χερσονήσου του Αίμου (βαλκανική).
Σημεία κλειδιά η Αλβανία και το Κοσσυφοπέδιο.
Με την πρώτη, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 υπεγράφη συμφωνία για ανοικοδόμηση της ναυτικής βάσης του Αυλώνος (https://www.kathimerini.gr/politics/396096/pos-chasame-ti-vasi-toy-aylona/), ενώ οι σχέσεις των δύο χωρών χαρακτηρίζονται από εγκαρδιότητα. Αποκορύφωμα η ακύρωση της Συμφωνίας πακέτο και για την ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος – Αλβανίας, η οποία έλαβε χώρα μετά από πιέσεις της Τουρκίας.
Το Κόσσοβο, για κάποιον που το επισκέφθηκε εξ’ αφορμής των πρώτων αποστολών του Ελληνικού Στρατού (ΕΛΔΥΚΟ) και το ξαναεπισκέπτεται τώρα, έχει μεταβληθεί σε έναν πυρήνα επώασης ακραίων μουσουλμάνων (αποτέλεσε μάλιστα και τον μεγαλύτερο τροφοδότη του Isis σε έμψυχο δυναμικό, κατ’ αναλογία πληθυσμού) στο οποίο τα τζαμιά που χτίστηκαν με χρήματα από την Τουρκία, πολλαπλασιάστηκαν σαν τα μανιτάρια.
Στα Σκόπια, η κατάπτυστη ψευτοσυμφωνία των Πρεσπών ΔΕΝ κατάφερε να ανακόψει την τουρκική διείσδυση, με αποκορύφωμα την υπογραφή στρατιωτικών και οικονομικών συμφωνιών μεταξύ Τουρκίας και Σκοπίων.
Επική φωτογραφία: Τουρκικός τράκτορας μεταφέρει στα Σκόπια, Ελληνικό ΤΟΜΠ Λεωνίδας….(Πηγή: Social Media)
Η δε Βουλγαρία, με τα σχεδόν 2.000.000 τουρκογενών / τουρκομάνων, αλλά και με την ανεπάρκεια που την χαρακτηρίζει στους βασικούς πυλώνες της γεωπολιτικής ισχύος, αποτελεί δευτερεύοντα παράγοντα για την Τουρκία. Είναι εύκολη λεία, χωρίς να χρειαστεί να ρίξει «ντουφεκιά».
Η προσέγγιση με τη Σερβία, εντάσσεται στο σχέδιο για την άλωση των Βαλκανίων μέσω της μαλακής ισχύος από την πλευρά της Τουρκίας.
Οι κινήσεις στην Αφρική αποτελούν από μόνες τους ένα case study. Ο χάρτης που ακολουθεί, είναι εύγλωττος:
Η μεγάλη τουρκική διείσδυση στην Αφρική έλαβε χώρα μετά το 2003, όταν δηλαδή ο Ερντογάν ανέλαβε την πρωθυπουργία (Πηγή: © African Business)
Δεν θα αναπτύξουμε άλλο το συγκεκριμένο κομμάτι. Θα αναδημοσιεύσουμε και τον πιο κάτω χάρτη, και θα περάσουμε ευθύς αμέσως στο παιχνίδι που στήθηκε στη Βόρεια Αφρική.
Η παρουσία της Τουρκίας στο Κέρας της Αφρικής (Πηγή: © Clingendael Institute), καθώς επίσης και στην υποσαχάρια Αφρική όπως φαίνεται στον προηγούμενο χάρτη, εξηγούν εν μέρει την στάση που τηρούν Γαλλία, Σ.Αραβία και ΗΑΕ.
Η ανατροπή του Μόρσι (Ιούλιος 2013) από τον Στρατάρχη Σίσι και η «απώλεια» της Αιγύπτου ήταν για τον Ερντογάν ένα πολύ, μα πολύ βαρύ χτύπημα. Η Τουρκία έχανε τον έλεγχο του Σουέζ, αλλά πάνω απ’ όλα την επιρροή στην πολυπληθέστερη μουσουλμανική χώρα. Το κέντρο βάρους των «επιχειρήσεων» έπρεπε πλέον να μετατοπισθεί δυτικότερα, έως ότου γίνει κατορθωτή η ανατροπή του Σίσι και η επιστροφή στην παλιά – καλή «κανονικότητα».
Στη Λιβύη, η παρουσία της Τουρκίας, ιχνηλατείται από το 2001 μέσω οικονομικών δραστηριοτήτων. Από το 2018 όμως και έπειτα η στρατιωτική – παραστρατιωτική (Sadat) παρουσία της άρχισε να γιγαντώνεται. Χαρακτηριστικές οι αναφορές των παρατηρητών του ΟΗΕ για το 2019, 2021 που με στοιχεία απεδείκνυαν πως το δυτικό κομμάτι της Λιβύης είχε μετατραπεί σε στρατιωτικοποιημένη τουρκική ζώνη.
Πάνω: αυτοκινούμενο πυροβόλο τουρκικής κατασκευής Τ-155 Firtina (παρατηρείστε την παραλλαγή του πυροβόλου στα χρώματα ερήμου που σημαίνει ότι μεταφέρθηκε στη Λιβύη από τα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου. Συγκεκριμένα με το πλοίο MV Bana το οποίο απέπλευσε από το λιμάνι της Μερσίνας στις 28 Ιαν 2020)
Κάτω: Σκαρίφημα της πλεύσεως του MV Bana
Πολλαπλός εκτοξευτής ρουκετών Τ-122, κάπου στη δυτική Λιβύη. Η εκπαίδευση των δυνάμεων του Σάρατζ στην αρχή επετεύχθη από μέλη της Sadat, αλλά σταδιακά αναπτύχθηκαν και άνδρες των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Το γεγονός πάντως είναι πως τα τουρκικά σχέδια για τη Λιβύη ήταν μεγαλόπνοα και εν πλήρη εξελίξει, την ώρα που οι Ευρωπαίοι νομοθετούσαν για τα χάρτινα καλαμάκια.
Αποτελεί ξεχωριστή μελέτη, ο αριθμός των οπλικών συστημάτων (οι εκθέσεις του ΟΗΕ για τη Λιβύη ξεπερνούσαν τις 500 σελίδες κατ΄ έτος) που απεστάλησαν με νηοπομπές και αεροδιακομιδές, αλλά και η οργάνωση του εδάφους που επέτυχε το τουρκικό μηχανικό.
Η αεροπορική βάση της Al-Watiya προγραμματίσθηκε να αναβαθμιστεί (αρχικά χρησιμοποιήθηκε το διεθνές αεροδρόμιο της Τριπόλεως) προκειμένου από αυτήν να επιχειρούν αεροσκάφη (ΑΦ) F-16, F-35 (που επρόκειτο να παραληφθούν από την ΤΗΚ) , αλλά και μεταγωγικά τύπου Α-400 και C-17.
Τα τμήματα επέκτασης του ενός εκ των δύο διαδρόμων της Al-Wattyah προκειμένου να επιχειρούν από τη βάση, μαχητικά F-16, F-35 καθώς και Α-400 και C-17 (Πηγή: United Nations)
Τα τουρκικά σχέδια περιλάμβαναν και αναβάθμιση της ναυτικής βάσεως της Μισράτα, προκειμένου εκεί να ελλιμενίζονται κύριες μονάδες επιφανείας αλλά και υποβρύχια του TDK. Πλήρης δηλαδή στρατηγική περικύκλωση της Ελλάδος (σε συνδυασμό με τη βάση στον Αυλώνα).
Τα πάντα έβαιναν βάσει σχεδίου, ο Χάφταρ απέτυχε να εισέλθει νικητής στην Τρίπολη και όλα έδειχναν πως το θέμα Λιβύη βαίνει προς τον επίλογο.
Επιπλέον, την εποχή εκείνη, ο Ερντογάν μπορούσε να σηκώνει το τηλέφωνο κατά το δοκούν και να συνομιλεί απευθείας με τον Τραμπ, τον Πούτιν και τη Μέρκελ, από τις χώρες των οποίων είχε εξασφαλίσει την υποστήριξη ή τουλάχιστον την ουδετερότητα.
Εξώφυλλο του TIME (Μάιος 2018) που θα μπορούσε να αποτελεί και αυτό προϊόν lobbying. Ο Ερντογάν ένας από τους τέσσερις ισχυρούς ηγέτες του πλανήτη στο ίδιο επίπεδο με τον Κινέζο και τον Ούγγρο. Παρατηρείστε πως το κεφάλι του Ερντογάν είναι τοποθετημένο πιο ψηλά ακόμη κι από αυτό του κινέζου (Πηγή: TIME).
Η Ελλάδα, κρύβονταν πίσω από το δάκτυλό της και είχε την εντύπωση ότι κρυβόταν καλά, ενώ η Αίγυπτος προσπαθούσε να καταλήξει στο πως θα κινηθεί παραπατώντας πότε από τη μια και πότε από την άλλη.
Πτήσεις όπως η πιο πάνω, πραγματοποιούνταν επί εβδομαδιαίας βάσεως επί δυο και πλέον έτη με το pattern της εικόνας. Περνούσαν σουβλάκι το FIR Λευκωσίας και στη συνέχεια ακροβατούσαν μεταξύ FIR Αθηνών και Καίρου. Με τη Μάλτα είχαν συμφωνήσει, ώστε οι τελευταίοι να κάνουν τα στραβά μάτια. Επί δύο και πλέον χρόνια, η Τουρκία κατόρθωσε να μεταφέρει άνω των 5.000 μισθοφόρων εμπειροπόλεμων από τη Συρία τζιχαντιστών καταφέρνοντας να μεταβάλλει το αποτέλεσμα του Λιβυκού εμφυλίου.
Κατά παρόμοιο τρόπο, έλαβαν χώρα εκατοντάδες νηοπομπές δια μέσω του Αιγαίου (θα αναλυθεί διεξοδικότερα στο 3ο μέρος της ανάλυσης) όντας εν γνώσει των υπευθύνων.
(Πηγή: United Nations)
Μετά την παραλαβή των S-400 (Ιούλιος 2019) και προς τα τέλη του έτους, άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σύννεφα στον μεμακρυσμένο ορίζοντα. Φήμες για τον εξοβελισμό της Τουρκίας από το πρόγραμμα των F-35 και παράλληλο εμπάργκο πώλησης αμερικανικών όπλων και απαρτίων, άρχισαν να αυξάνονται και να πληθαίνονται.
Ωστόσο, τα Στρατηγικά Σχέδια έπρεπε να υλοποιηθούν και τον Νοέμβριο του 2019 μία μίνι γεωπολιτική πυρηνική έκρηξη έλαβε χώρα στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου.
Η διπλή συμφωνία Τουρκίας – Σάρατζ (27 Νοε 2019) μέρος των οποίων ήταν το λεγόμενο «τουρκολιβυκό μνημόνιο» μοίρασε εγκεφαλικά στην Αθήνα (αναλυτικά στο 3ο μέρος).
(Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
To δεύτερο εκ των μνημονίων προέβλεπε στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Λιβύης – Τουρκίας και άνοιγε το δρόμο για την επίσημη μετεγκατάσταση τούρκων στρατιωτικών και οπλικών συστημάτων.
Παράρτημα από τις αναφορές των παρατηρητών του ΟΗΕ που περιγράφει κάποια από τα οπλικά συστήματα που απέστειλε η Τουρκία στη Λιβύη, μετά την υπογραφή των Μνημονίων (MoU) (Πηγή: United Nations)
Χαρακτηριστικό μάλιστα το γεγονός πως σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή, στα ανοιχτά της Λιβύης επιχειρούσαν πέντε (5) φρεγάτες τύπου Gabya (!!!).
Απεικόνιση του ναυτικού αποκλεισμού της Λιβύης από πέντε (5) φρεγάτες τύπου Gabya (υπήρχε και υποβρύχιο). Παρατηρώντας το σχεδιάγραμμα, δημιουργείται το ερώτημα: « Αν για τον ναυτικό αποκλεισμό της Λιβύης στην οποία πετούσαν 4 μαχητικά και δεν υπήρχαν αντιπλοικοί, απαιτήθηκαν 5 φρεγάτες και τουλάχιστον ένα υποβρύχιο, για αυτόν της Κύπρου πόσες μονάδες επιφανείας απαιτούνται»; Ας ρωτήσουμε τους εγχώριους «φρόνιμους» να μας πουν.
Ενδεχομένως κάποιος να μας επικρίνει για την μη ισορροπημένη ανάλυση της νέο-Οθωμανικής τανάλιας σε Ευρώπη, Ασία και βόρεια Αφρική, καθώς δώσαμε ιδιαίτερη βαρύτητα στα περί Λιβύης. Υπάρχει όμως συγκεκριμένος λόγος.
Η κινητοποίηση της Τουρκίας στη Λιβύη αποτελεί την ενσάρκωση μιας από τις αρχές του Πολέμου,
«Εκλογή του Σκοπού και Εμμονή σε αυτόν»
η Τουρκία αψήφησε τις επικλήσεις περί Διεθνούς Δικαίου και τις απειλές για κυρώσεις και εμπάργκο και δεν δίστασε να διεξάγει (και συνεχίζει να διεξάγει) μια τεράστια επιχείρηση τουρκοποίησης της Λιβύης, σε πρώτο χρόνο κεκαλυμμένα (μέσω της χρήσεως παραστρατιωτικών οργανώσεων – Sadat - ) και σε δεύτερη φάση, μετά την υπογραφή των MoUs επισήμως (μετά από πρόσκληση της διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης της Λιβύης) αποκτώντας έτσι την διεθνή νομιμοποίηση που απαιτείται για αυτές τις περιπτώσεις (οποιαδήποτε ομοιότητα με την εισβολή στην Κύπρο, ΔΕΝ είναι τυχαία). Με τον ίδιο τρόπο έδρασε και στη Συρία και στο β. Ιράκ. Πριν πράξει τούτα, είχε δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες (προσωπικές σχέσεις με Τραμπ, Πούτιν, Μέρκελ) βραχυκυκλώματος της λειτουργίας ΝΑΤΟ, ΟΗΕ και Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μόνο μετά την προσβολή της Al-Watiya από αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα, τη νύχτα της 05/06 Ιουλίου, η Τουρκία έριξε ρυθμούς στη Λιβύη (ανάλυση στο 3ο μέρος).
Κλείνοντας το ΄β μέρος της ανάλυσης των τουρκικών οροσήμων, θεωρούμε πως γίνεται κατανοητό ότι η Τουρκία υλοποιεί σχέδιο εκατονταετίας με τη χρήση μαλακής (Βαλκάνια, Αίγυπτος) ή σκληρής (Συρία, β. Ιράκ, Λιβύη) ισχύος κατά περίπτωση ή και δι’ αντιπροσώπων (Αζερμπαϊτζάν).
Στο ΄γ μέρος, θα αναλύσουμε την Ελληνοτουρκική διελκυστίνδα από την ανάληψη πρωθυπουργίας από τον Ερντογάν και έπειτα, την αλλαγή της κατάστασης από το Αμερικανικό εμπάργκο και τa γεγονότα στον Έβρο, καθώς επίσης και τη βαρύτητα του άξονα (αν μπορεί να ονομαστεί έτσι) Ελλάδος – Κύπρου – Ισραήλ.
*απόφοιτος ΣΣΕ
*απόφοιτος ΕΚΠΑ
Παραπομπές Α' μέρους:
- Ιω. Μάζη: Μεσογείου παλίμψηστον – Από τον Νταβούτογλου στον Ερντογάν. Εκδ. ΛΕΙΜΩΝ (Μάιος 2021)
- Ιω.Μάζη : Η γεωπολιτική σημασία των τουρκικών προκλήσεων σε Έβρο-Αιγαίο-Κρήτη-Κύπρο.Διαδικτυακή ομιλία του καθηγητού, που διοργάνωσε το Τμήμα AHEPA HJ-20 «Ορφέας» της Κομοτηνής στις 02/05/2020 (https://www.youtube.com/watch?v=xFDXoTFtcwI)
- Κ.Γρίβα: Οι γεωπολιτικές προθέσεις της Τουρκίας (https://www.youtube.com/watch?v=z2pyW4TsvXA&t=267s )
- Ιω. Θεοδωράτου: Σταχυολόγηση από την εκπομπή «Με το Κλειδί της Ιστορίας»
- Στ. Καραβίδα: Ο έλεγχος της Μ.Ασίας, ο Ελληνικός Rimland και η Κύπρος. (https://amynageostratigiki.com/2022/04/08/%ce%bf-%ce%ad%ce%bb%ce%b5%ce%b3%cf%87%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc-%ce%b1%cf%83%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%bf-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-rimland-%ce%ba%ce%b1%ce%b9/)
