Κάποτε (και δεν πάνε πολλά χρονιά από τότε), θυμάμαι τέτοιες μέρες την αγορά της οδού 1866.
Πραγματικά δεν μπορούσες να περάσεις απ' τον πολύ κόσμο, ενώ όλη η αγορά "ζούσε" πραγματικά τους ρυθμούς των Χριστουγέννων, κυρίως βέβαια στα τρόφιμα, αφού μέχρι τότε είχε "και του πουλιού το γάλα"...
Μάλιστα, αξέχαστες μας έχουν μείνει οι εικόνες των εκάστοτε νομαρχών, με τους διευθυντές των αρμόδιων υπηρεσιών, τους αντινομάρχες και τους αξιωματούχους της Αστυνομίας, να επισκέπτονται την αγορά και να δίνουν το χέρι στους εμπόρους.
Να ανταλλάσσουν ευχές, να πίνουν τσικουδιές και να... ενημερώνονται για την «πλήρη επάρκεια των αγαθών» και για «τις καλές τιμές»...
Αυτά όλα έχουν περάσει. Οι περισσότεροι μανάβηδες είτε τα παράτησαν, είτε μεταφέρθηκαν στην καινούργια λαχαναγορά στη Βιομηχανική Περιοχή Ηρακλείου, είτε άνοιξαν μαγαζί αλλού μέσα στην πόλη, ενώ η ιδιομορφία της οδού 1866 έχει πλέον αλλάξει.
Έχει αποκτήσει περισσότερο χαρακτήρα εμπορικό και λιγότερο παραδοσιακό, όπως αυτό το χαρακτήρα που είχε τότε, εγώ θα έλεγα μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Σήμερα τέτοιες μέρες, μπορεί να κατέβει κόσμος στην αγορά της οδού 1866, αλλά τίποτα πια δε θυμίζει όλη αυτή την εορταστική ατμόσφαιρα. Τα περισσότερα μαγαζιά δεν έχουν σχέση με παραδοσιακά προϊόντα. Οι μυρωδιές έχουν χαθεί.
Οι σχέσεις μεταξύ των εμπόρων είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Και αυτός ο άλλοτε τόπος συνάντησης και κουβέντας δεν είναι παρά ένας ακόμη εμπορικός δρόμος, που περνάς βιαστικά και αν σταματήσεις θα αγοράσεις κάτι στα γρήγορα και θα φύγεις, για να πας παραπέρα...
Χ.Π.
