Άγνωστες πτυχές της προσωπικής και επαγγελματικής ζωής τού μεγάλου Έλληνα ερμηνευτή Γρηγόρη Μπιθικώτση, των ανυπέρβλητων συνθετών Βασίλη Τσιτσάνη και Γιώργου Ζαμπέτα, καθώς και της μεγάλης κυρίας του ελληνικού τραγουδιού Βίκυς Μοσχολιού, φωτίζει η παράσταση "Πού 'ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια" που θα ανέβει μεθαύριο Τετάρτη στο κηποθέατρο "Νίκος Καζαντζάκης", στο Ηράκλειο.
Συνδετικός κρίκος που ενώνει τους τέσσερις αυτούς θρύλους της ελληνικής μουσικής, η κόρη του Γρηγόρη Μπιθικώτση, Άννα.
Δημιουργός της παράστασης, παρουσιάζει επί σκηνής όλα όσα έζησε μεγαλώνοντας πλάι στα "ιερά" αυτά "τέρατα" του ελληνικού πενταγράμμου.
Λίγες μέρες πριν την παράσταση, η «Νέα Κρήτη» μίλησε με την Άννα Μπιθικώτση για τη νέα της μουσικοθεατρική προσπάθεια, το σπουδαίο Γρηγόρη Μπιθικώτση, αλλά και τον "ιερό" χαρακτήρα της παράστασης, καθώς τα έσοδα θα διατεθούν για τις ανάγκες του "Σπιτιού των Αγγέλων".
Συνέντευξη στην Όλγα Μανιουδάκη
Πώς γεννήθηκε η ιδέα της νέας σου μουσικής παράστασης;
«Η ιδέα υπήρχε καιρό στο μυαλό μου... Να υπάρχουν αληθινές ιστορίες ανάμεσα στα τραγούδια που θα ευχαριστιέμαι να τις διηγούμαι κι έτσι και τα τραγούδια να είναι συνέχεια της ιστορίας. Ήθελα να ζήσω με έναν πιο συγκινητικό τρόπο τη σκηνή. Να γυρίσω το χρόνο πίσω, όχι μόνο για μένα, αλλά και για τους άλλους, χωρίς όμως να είμαι ηθοποιός αλλά η ίδια η πρωταγωνίστρια της ζωής μου. Καμιά ιστορία, λοιπόν, δε θα ήταν πιο ανεπιτήδευτη από αυτή που βγαίνει από τα προσωπικά βιώματα».
Πώς θα χαρακτήριζες τη δουλειά αυτή;
«Εξομολόγηση».
Πώς αισθάνεσαι που κουβαλάς τόσες μνήμες, ιστορικές και βιωματικές;
«"Βαφτίστηκα" σε νότες μουσικής και άγια λόγια μελοποιημένα, κι αυτό για μένα είναι ευλογία. Μεγάλωσα στο σπίτι μου που είχε κι αυτό ψυχή, αντί για παραμύθια, με τραγούδια που γεννηθήκαν, μεγάλωσαν και ταξίδεψαν στην αθανασία. Γι' αυτό αισθάνομαι σαν ένας τυχερός άγγελος στο "μουσικό παράδεισο" της γης».
Τι είναι η νέα σου παράσταση για σένα;
«Είναι μια κατάθεση ψυχής για όλα όσα βίωσα στο σπίτι μου σε εκείνα τα χρόνια που μύριζαν βασιλικό κι ασβέστη. Είναι μια "ανάσταση", αφού όλα θα ζήσουν για δύο ώρες όπως τότε και θα έχω μαζί μου τον πατέρα, κορμί ζεστό να με αγκαλιάζει και να τραγουδάει.
Θα έχω μαζί μου την ακριβή μου μάνα να μου πλέκει τις πλεξούδες και να τη βοηθώ να στρώσουμε το γιορτινό τραπέζι της αυλής μας σ' εκείνη τη γιορτινή για το σπιτικό μου νύχτα, που είχε μεγάλη σημασία για μας, αφού γιορτάζαμε την αποκατάσταση της υγείας του πατέρα μου μετά από ένα χρόνο νοσηλείας του στο ΚΑΤ, που τον κρατούσε κλινήρη και ανήμπορο, αφού δεν μπορούσε να πάει στη δουλειά για το νυχτοκάματο και να σταθεί στα πόδια του μετά το αυτοκινητιστικό ατύχημα που τον είχε καθηλώσει και που λίγοι γνωρίζουν.
Όλα θα ζήσουν όπως πρώτα, και θα ξαναδώ τον Ζαμπέτα, τον Τσιτσάνη και τη Μοσχολιού να μοιράζονται μαζί μας μνήμες και τραγούδια τους, πίνοντας στη υγειά του Γρηγόρη τους... Φαντάσου ένα ημερολόγιο που το ξεφυλλίζω μαζί με τους φίλους που θα μας τιμήσουν με την παρουσία τους».
Πόσο γοητευτικό, δύσκολο, συγκινητικό ή ενδιαφέρον είναι αυτό που θα "ξαναζήσεις", Άννα;
«Στην αρχή ήταν δύσκολο. Θυμάμαι πως σε μια πρόβα "έσπασα" από τη συγκίνηση όλων όσων ξαναζούσα, γιατί ήξερα ότι τίποτα δεν είναι όπως τότε... αφού οι πρωταγωνιστές της παράστασής μου είναι στον ουρανό και μας κοιτούν από ψηλά... Μετά σκέφτηκα... οι μνήμες και τα τραγούδια, Άννα, σε μεγάλωσαν, και είπα "ΟΚ, μπορείς, θα τα καταφέρεις"».
Υπάρχει διαφορά στο να γράφεις, από το να παίζεις η ίδια;
«Το γραπτό είναι διαφορετικό. Το δίνεις στον άλλον και εξαφανίζεσαι. Ο αναγνώστης φτιάχνει τις δικές του εικόνες, πλάθει το "έργο" μόνος του, όπως κάνουμε όλοι όταν διαβάζουμε μια ιστορία. Όταν όμως ο ίδιος αρχίζεις να διηγείσαι, να ακούς τη φωνή σου, τότε ανακαλύπτεις κι εσύ άλλες διαστάσεις. Για μένα κάθε λέξη, κάθε εικόνα είναι βιωμένη κι αυτό με βοηθά γιατί δεν υποδύομαι έναν ξένο, αλλά έμενα την ίδια σε χρόνια ωραία που 'χα "λουλούδια μες στην καρδιά"».
Δηλαδή θα δούμε μια μουσικοθεατρική παράσταση με πρωταγωνιστές τους Μπιθικώτση, Ζαμπέτα, Τσιτσάνη και Μοσχολιού, τη μητέρα σου και τη μικρή Αννούλα, σε μια ασπρισμένη αυλή με στρωμένο τραπέζι με εδέσματα, γλέντι, τραγούδι, χορό, και θύμησές τους; Θα μας πεις κάτι για όλο αυτό το δρώμενο επί σκηνής;
«Είναι όπως τα λες, με έμενα συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε όλα αυτά... Δε θα αποκαλύψω τίποτα. Η συνέχεια επί σκηνής... Σας περιμένω με χαρά και με την ελπίδα να γεμίσουμε ασφυκτικά το κηποθέατρο, δηλώνοντας ενεργά το "παρών" μας δίπλα στα ληστεμένα όνειρα παιδιών που οφείλουμε να τους τα επιστρέψουμε».
Η παράσταση θα ανέβει στις 8:30 το βράδυ της Τετάρτης στο κηποθέατρο "Νίκος Καζαντζάκης" και τα έσοδα τα διαθέτεις μαζί με το διοργανωτή της, που είναι ο Συνδέσμους Μελών Γυναικείων Σωματείων Ηρακλείου και Ν. Ηρακλείου, στο "Σπίτι των Αγγέλων". Πώς και πρόεκυψε όλο αυτό;
«Με την πρόεδρο του Συνδέσμου είχαμε στο παρελθόν συνεργαστεί πάλι για ιερό σκοπό, όπου τα έσοδα του βιβλίου μου "Ηχηρές σιωπές" τα είχαμε διαθέσει στα κακοποιημένα παιδιά. Φέτος είπαμε μαζί να συμπλεύσουμε με το ίδιο όραμα, στηρίζοντας την αποπεράτωση του ξενώνα "Το Σπίτι των Αγγέλων". Τη Μαίρη την αγαπώ, είναι φίλη μου και την ευχαριστώ διπλά, καθώς και τους εξαίρετους συνεργάτες της, για την όλη της συμβολή και προσφορά στις ομάδες που μας χρειάζονται.
Στο σημείο αυτό αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω και όλους όσοι φιλικά συμμετέχουν. Στο τραγούδι ευχαριστώ το μεγάλο τραγουδιστή Κώστα Σμοκοβίτη, τον καταξιωμένο ερμηνευτή από το Ρέθυμνο Σωτήρη Δογάνη, την υπέροχη Αντιγόνη Μπούνα στην κιθάρα και το τραγούδι, και τη δική σας από το Ηράκλειο ανερχόμενη τραγουδίστρια Ιωάννα Καρανίκα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Λαϊκή Ορχήστρα "Μπιθικώτση", στο μαέστρο της σύνθετη και πιανίστα Νίκο Στρατηγό, στο μπουζούκι το δεξιοτέχνη Μανόλη Μιχαλάκη, συνεργάτη επί σειρά ετών της Βίκυς Μοσχολιού, και στα κρουστά τον Σπύρο Γλένη, συνεργάτη του Γιάννη Πάριου. Ευχαριστώ την Π.Ε. Ηρακλείου Κρήτης για τη διάθεση της Μικτής-Παιδικής & Νεανικής Χορωδίας της και τη μαέστρο της, τη Λένα Χατζηγεωργίου, για την προσφορά της στον κοινό αγώνα μας για το παιδί.
Από καρδιάς ευχαριστώ τα Χορευτικά Λαϊκά Σύνολα του Στέλιου Καφετζάκη που με αγάπη μάς πλαισιώνουν, τη Σοφία Δερμιτζάκη που έβαλε πολλή ψυχή στη σκηνοθεσία της παράστασης, καθώς και όλους όσοι προσφέρθηκαν εθελοντικά να ενσαρκώσουν τους ρόλους των πρωταγωνιστών της παράστασης».
