Από το μακρινό 2007, μνήμες από τη «Ρόδινη Πολιτεία» των Ναβαταίων, την Πέτρα της Ιορδανίας. Ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία του κόσμου, πασίγνωστο χάρις τον Ιντιάνα Τζόουνς, το θρυλικό αρχαιολόγο και τις περιπέτειες του. Η λαξευτή πολιτεία της Πέτρας στην πραγματικότητα αποτελεί μια τεράστια νεκρόπολη, η οποία αποκαλύπτεται με τρόπο σχεδόν μυθιστορηματικό στην έξοδο του επίσης φημισμένου φαραγγιού. Το θέαμα είναι εκπληκτικό με την απέραντη χαράδρα χωμένη μέσα στους πολύχρωμους πελώριους βράχους σμιλεμένους από τα στοιχεία της φύσης και κυρίως το λεγόμενο «θησαυροφυλάκιο» που αποτελεί το πιο διάσημο από τα μνημεία της Πέτρας. Η ανακάλυψη της Πέτρας έχει μια εκπληκτική ιστορία, σαν παραμύθι. Ο πρώτος δυτικός που την αντίκρισε ήταν ο Αγγλοελβετός Γιόχαν Λούντβιχ Μπουρκχαρτ. Έχοντας ακούσει για το θρύλο της «ρόδινης πολιτείας» ο Μπουρκχαρτ, είχε βάλει σαν στόχο της ζωής του να την ανακαλύψει. Όμως γνώριζε ότι απαγορεύονταν στους δυτικούς να πλησιάσουν στην περιοχή. Έχοντας λάβει ταχύρυθμη εκπαίδευση στα Αραβικά και σπουδάσει τον Ισλαμικό πολιτισμό μπορούσε να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο του, να μεταμορφωθεί σε Άραβα. Μεταμφιέστηκε και μπήκε στον κύκλο των Βεδουίνων με το όνομα Ιμπραήμ Ιμπν Αμπτάλα ζητώντας τους να τον οδηγήσουν στην Πέτρα για να κάνει ένα τάμα. Όπως είπε στους Βεδουίνους ήθελε να θυσιάσει μια κατσίκα στον τάφο του Ααρών, ο οποίος σύμφωνα με τις μουσουλμανικές παραδόσεις βρίσκεται σε ένα ψηλό λόφο πίσω από την Πέτρα. Το ημερολόγιο έδειχνε 1812, όταν ο Μπουρκχαρτ κατάφερε τελικά να πείσει δυο βεδουίνους να τον οδηγήσουν στην πόλη φάντασμα μέσα από το στενό φαράγγι, που ονομάζεται Siq. Γοητευμένος από τη λάμψη όσων ξετυλίγονται γύρω του, μεθυσμένος από τη μαγεία ενός άγνωστου στα μάτια του, πολιτισμού, ο Μπουρκχαρτ προσπαθεί να απολαύσει τη στιγμή αλλά ταυτόχρονα να μην προδοθεί. Έτσι αρκείται σε προσεκτικά βλέμματα, αποτυπώνει ότι μπορεί σε σκίτσα, καθώς περιπλανιέται ολόκληρη την ημέρα στη Ρόδινη Πολιτεία και το βράδυ κάνει τη θυσία στον τάφο του Ααρών. Λίγα χρόνια αργότερα τα σκίτσα του φτάνουν στην Ευρώπη που έκπληκτη βλέπει έναν μαγικό άγνωστο κόσμο να ξετυλίγεται μπροστά στη διψασμένη για εξερευνήσεις δύση. Όμως θα κυλήσει πολύ άμμος ακόμα στην κλεψύδρα μέχρι να φτάσουν οι πρώτοι δυτικοί ως την Πέτρα, μόλις μετά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ανασκαφές στην περιοχή αποκάλυψαν εκτός από τη νεκρόπολη με βασιλικούς αλλά και τάφους των απλών… θνητών, μια ολόκληρη πολιτεία με ένα εκπληκτικής τεχνικής δίκτυο υδροδότησης που είχαν αναπτύξει οι Ναβαταίοι στην Πέτρα δημιουργώντας μέσα στην πόλη της ερήμου ένα τεχνητό παράδεισο. Από τα πιο σημαντικά μνημεία αποτελεί το Ρωμαϊκό θέατρο του 1ου αιώνα χωρητικότητας 7.000 θεατών, το οποίο κατασκευάστηκε αρχικά από τους Ναβαταίους και επεκτάθηκε από τους Ρωμαίους. Η Πέτρα γνώρισε τεράστια άνθηση τον 4ο π.Χ. αιώνα σαν το μεγαλύτερο τελωνειακό κέντρο της Μέσης Ανατολής καθώς ήταν χτισμένη πάνω στο δρόμο του μεταξιού που περνούσε από το απέραντο κράτος των Σελευκιδών. Η Πέτρα στα χρόνια της ακμής της είχε υπό τον έλεγχο της, ολόκληρη τη βόρεια Αραβία από την Ερυθρά θάλασσα μέχρι τον Ευφράτη, τη Συρία και τη χερσόνησο του Σινά. Με την αυλαία του Ελληνιστικού κόσμου οι Ρωμαίοι αναλαμβάνουν τον ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή στα 106 από τον κυβερνήτη της Συρίας Cornelius Palma και γίνεται μέρος της επαρχίας Arabia Petraea (της λεγόμενης Πετραίας Αραβίας). Ο Χριστιανισμός φτάνει στην Πέτρα τον 4ο αιώνα και ακολουθεί η κατάκτηση από τους Άραβες και αργότερα τους Σταυροφόρους. Αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με την παράδοση, στην Πέτρα, ο Μωυσής χτύπησε με το ραβδί του το βράχο και ανέβλυσε νερό ενώ στο ίδιο μέρος τάφηκε η αδερφή του, Μίριαμ. Η Πέτρα αποτελεί πλέον μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Απόψεις
