Ο αθλητισμός ως καθρέπτης, αποδεικνύει κάθε φορά, σε περιόδους μεγάλης κρίσης, ή ασύδοτης ευφορίας, ότι οι Έλληνες έχουν το ταλέντο και την ψυχή να επιτυγχάνουν μεγάλα πράγματα.
Χρειάζεται να υπενθυμίσουμε τις αθλητικές επιτυχίες σε εθνικό, συλλογικό ή ατομικό επίπεδο; Όχι. Απλά κάθε φορά που οτιδήποτε ελληνικό καταλαμβάνει την κορυφή της Ευρώπης ή του κόσμου, μέσα από τον αθλητισμό, ενεργοποιείται μέσα μας αυτή η σπουδαία παραδοχή, για το πόσα πολλά μπορούμε να επιτύχουμε. Έτσι ακριβώς όπως τα κορίτσια του Κεραμιδά, τις υπέροχες Ελληνίδες του μπάσκετ που γράφουν ιστορία και δείχνουν το δρόμο μέσα από τις ονειρεμένες εμφανίσεις τους στο Ευρωμπάσκετ.
Έχοντας ήδη κατακτήσει το μοναδικό για την εθνική μας ομάδα μπάσκετ γυναικών, να προκριθεί στις «τέσσερις» καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης, τσέκαραν συνάμα και το εισιτήριο για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα που θα διεξαχθεί του χρόνου στην Ισπανία! Κι έπεται συνέχεια με πίστη στα μετάλλια!
Δεν είναι όμως μόνο το ταλέντο, είναι η καρδιά και η ψυχή που βγάζουν στα παιγνίδια τους, είναι η ομοψυχία τους που αφοπλίζει τα ατού των αντιπάλων, όπως συνέβη ήδη με δύο φαβορί, όπως ήταν χθες η Τουρκία, ή στην πρεμιέρα η κάτοχος του τροπαίου Σερβία. Αυτή η ενέργεια γιγαντώνεται σε κάθε βήμα σμίγωντας, με την ενέργεια όλων των φιλάθλων της χώρας! Σπουδαίο άλλωστε από μόνο του και για όλους, να γράφει ιστορία η Ελλάδα, η κατ' εξοχήν χώρα της Ευρώπης, που μπορεί να επικαλείται σε πολλά την ιστορία της!
Είναι τόσα τα δείγματα, τις τελευταίες δεκαετίες μεγάλων αθλητικών επιτυχιών, που κάνουν και αυτό το επίτευγμα σε περίοδο μνημονίων, περικοπών και κρίσεων, οδηγό ελπίδας και αισιοδοξίας για τον λαό της Ελλάδας.
Δυστυχώς όμως, η απήχηση επί της ουσίας, δεν βρίσκει -κάθε φορά- την ανταπόκριση που αξίζουν όλες αυτές οι κορυφαίες επιδόσεις των αθλητών και αθλητριών, από τις κυβερνήσεις που μάλλον δεν έχουν την αντιληπτική ικανότητα να κατανοήσουν το τι προσφέρεται από την ελληνική αθλητική προσπάθεια στον διεθνή στίβο. Έτσι συνήθως καταγράφονται μόνο τα συγχαρητήρια και οι φωτογραφήσεις...
Το ίδιο αφορά και τις ανώριμες ηγεσίες του επαγγελματικού αθλητισμού και δη του ποδοσφαίρου, που μπερδεύουν τα επιχειρηματικά και κομματικά τους ελατήρια μαζί με τις εγωπάθειές τους, στα γρανάζια μιας «βιομηχανίας», που θα έπρεπε τηρουμένων των πληθυσμιακών αναλογιών και την κοινωνική αποδοχή, να έχουν προτάξει τη λέξη που θα άξιζε να ήταν κυρίαρχη: Σεβασμός!
Ή όπως χρησιμοποιείται διαρκώς στα κοινωνικά δίκτυα: Respect!
