του Γιώργου Χυντηράκη
Το Μάιο του 2015, ο ακριβός και αξέχαστος φίλος, ο Μιλτιάδης Καράτζης, μου ζήτησε να του κάνω παρέα και να επισκεφτούμε τον «ψηλό» στα Χανιά.
Πράγματι φτάσαμε στο Ακρωτήρι. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μάς υποδέχτηκε καθισμένος, λέγοντας: «Συγνώμη, Μιλτιάδη, αλλά τα πόδια μου δε με στηρίζουν καλά» και στη συνέχεια σιγά-σιγά η κουβέντα έφτασε στην πολιτική κατάσταση.
Εκεί, παρουσία της Ντόρας Μπακογιάννη και του γαμπρού της Ανδρέα Παπαδόπουλου, ο Κώστας Μητσοτάκης, στα 96 του πια, έκανε μια πολιτική ανάλυση που θα τη ζήλευε κάθε ενεργός σημερινός πολιτικός.
Προέβλεψε όλα όσα έχουν συμβεί μέχρι σήμερα, είπε ότι, αν δεν ήταν τόσο δύσκολα τα πράγματα, η Αριστερά έπρεπε κάποια στιγμή να έρθει στην εξουσία για να απομυθοποιηθεί. Κοιτώντας μάλιστα προς την Ντόρα, συμπλήρωσε ότι ο Τσίπρας θα συμβιβαστεί και θα περάσει όλα όσα οι κεντροδεξιοί δεν μπορούν λόγω λαϊκής αντίδρασης να ψηφίσουν, αλλά θα φθαρεί πολύ γρήγορα, γιατί η εφαρμογή τους και οι υπερβολικές του υποσχέσεις θα τον "γονατίσουν".
Ακούγοντας το "γέροντα του Ακρωτηρίου" με το νεανικό μυαλό να μιλάει, δεν μπόρεσα να μην αναλογιστώ το πόσο συκοφαντημένος και παρεξηγημένος είναι. Έφτασε μόνο μια στιγμή στην αξιόλογη και πολυτάραχη πολιτική του καριέρα για να τον στιγματίσει, φορτώνοντάς του όλη την ευθύνη για όλα όσα συνέβησαν τον Ιούλιο του 1965.
Η "αποστασία" και η διάλυση της Ένωσης Κέντρου δεν μπορεί να χρεωθεί αποκλειστικά στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ας σκεφτούμε για λίγο τις συνθήκες της εποχής: την απ' όλους παραδεκτή ανημποριά του Γεωργίου Παπανδρέου, τη συνωμοτική υπονόμευσή του από τον αδίσταχτο γιο του τον Ανδρέα, τα λάθη του νεαρού βασιλιά Κωνσταντίνου, την απειλή από το δήθεν "κομμουνιστικό κίνδυνο", τον απίστευτο κομματικό φανατισμό των ημερών και την προετοιμασία των δύο στρατιωτικών πραξικοπημάτων.
Το πολιτικό ψέμα, λένε, εκχυδαΐζει και εκφυλίζει το δημόσιο βίο και το ιστορικό ψέμα δηλητηριάζει την εθνική ζωή και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έγινε ο "αποδιοπομπαίος τράγος", που πάνω του φορτώθηκαν όσα τραγικά συνέβησαν σ' αυτή τη χρονική στιγμή, που έμεινε στην ιστορία ως η "αποστασία".
Από τότε "κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι", κυκλοφόρησαν άπειρα βιβλία που δικαιώνουν τον "ψηλό" ή αμφισβητούν την ευθύνη του, αλλά η "ρετσινιά" έμεινε.
Ακόμα και σήμερα, οι αντιμητσοτακικοί προσπαθούν να συντηρήσουν την παραχάραξη της ιστορίας, με την ελπίδα ότι θα αμαυρώσουν τη διαδρομή του Κυριάκου.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ένας χαρισματικός πολιτικός ηγέτης, όμως η ατυχία του ήταν ότι συμβάδισε χρονικά με το μεγαλύτερο δημαγωγό στην ιστορία της νεότερης Ελλάδος, τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο ίδιος ο "γέρος της Δημοκρατίας", ο Γεώργιος Παπανδρέου, είχε πει κάποτε: «Μπαίνει ο Μητσοτάκης στη Βουλή με ξεκούμπωτο σακάκι και γεμίζει η Βουλή αρχηγό...».
Ο δε ιστορικός αρχηγός του ΚΚΕ, ο Χαρίλαος Φλωράκης, είχε γράψει: «Ο Μητσοτάκης δεν είναι αυτός που παρουσιάζει μια ορισμένη μερίδα του αστικού Τύπου. Είναι θα 'λεγα διαμετρικά αντίθετος. Έχω σχηματίσει μια πάρα πολύ θετική εικόνα για εκείνον. Έχει σημαντικά χαρίσματα».
Με τον Μίκη Θεοδωράκη, αρχηγό των Λαμπράκηδων τα χρόνια εκείνα, είχαν αγεφύρωτες πολιτικές διαφορές, αυτό όμως δεν εμπόδισε τον έτερο "ψηλό" της Κρήτης να δηλώνει: «Ο Κώστας Μητσοτάκης υπήρξε ένας από τους προσφιλείς στόχους των αρχιμαγείρων του πολιτικού και ιστορικού ψεύδους, γιατί ο λαός μας τρέφεται καθημερινά από τους δημαγωγούς, με το κουτόχορτο της κατευθυνόμενης διαστρέβλωσης».
Η σημερινή μας κυβέρνηση της "Αριστεράς" έχει κάτι κοινό με τη χρονική περίοδο του 1965, κι αυτό είναι το ψέμα.
Δύο κείμενα που παραθέτω ίσως περιγράφουν καλύτερα από κάθε άλλο την πολιτική ατμόσφαιρα της εποχής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αλλά δυστυχώς και τη σημερινή.
Γράφει ο Μίκης Θεοδωράκης:
«Σου είπαν ψέματα πολλά/ Ψέματα σήμερα σου λένε ξανά/ Κι αύριο ψέματα ξανά θα σου πουν/ Με ψεύτικες αλήθειες σε κοιμίζουν/ Καιρός να σταματήσεις/ Καιρός να δεις».
Έγραψε ο δημοσιογράφος Γιώργος Μασσαβέτας:
«Μεγαλώσαμε μέσα στις απάτες και τις αυταπάτες/ Κουβαλήσαμε στις πλάτες μας ψεύτικα είδωλα και απατεώνες/ Πετροβολήσαμε όσους λέγανε την αλήθεια/ Φανατιστήκαμε εναντίον προσώπων και καταστάσεων μέχρι σημείου τυφλότητας/ Μας έγινε βίωμα αυτό/ Φύγανε τα καλύτερά μας χρόνια μέσα σε μύθους και ψέματα».
Δεν είχα κανένα σκοπό να αγιοποιήσω σήμερα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Απλά σκέφτηκα πως οι χρονικές συγκυρίες και οι καταστάσεις που δημιουργούνται μπορούν να ανεβάσουν ή και να μηδενίσουν τη διαδρομή και την προσφορά ενός χαρισματικού πολιτικού προσώπου.
