Πριν από περίπου 20 ημέρες, η Μπαρσελόνα ηττήθηκε κατά κράτος με 4-0 από την Παρί Σεν Ζερμέν στην φάση των «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, με την ήττα αυτή να φέρνει στην επιφάνεια τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει φέτος η ομάδα του Λουίς Ενρίκε.
Γράφει ο Κώστας Πανάγος
Πολλοί μίλησαν για κορεσμό, για αδιαφορία, για τέλος εποχής, με την απαξίωση της ομάδας που την τελευταία δεκαετία άλλαξε το ποδόσφαιρο να μοιάζει τουλάχιστον άδικη, αν όχι επιτεδευμένη, όπως άλλωστε είχε γίνει και το 2013, όταν στα ημιτελικά της ίδιας διοργάνωσης με την Μπάγερν Μονάχου η Μπάρσα ηττήθηκε με συνολικό σκορ 7-0 στα δύο εφιαλτικά παιχνίδια που έδωσε με τους Βαυαρούς.
Έκτοτε, βέβαια, ακολούθησαν το πρωτάθλημα της ίδιας χρονιάς (με ρεκόρ βαθμών), το τρεμπλ του 2015 και το περσινό ντάμπλ.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 ημερών κυριαρχούσε η λογική που προφανώς δεν άφηνε περιθώρια πρόκρισης στους Καταλανούς με την όποια σκέψη ή τοποθέτηση, όμως, να καταλήγει ότι αν μια ομάδα μπορεί να κάνει αυτήν την ανατροπή, αυτή είναι η Μπαρσελόνα.
Δεν ήθελα να πιστέψω στο θαύμα της ανατροπής ή τουλάχιστον δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
Όταν είδα τον Σουάρες να κάνει το 1-0 στα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης σκέφτηκα ότι αν γινόταν αυτό το θαύμα κάπως έτσι θα άρχιζε, χωρίς όμως να δίνω θάρρητα στις σκέψεις μου, ενώ το 2-0 μου υπενθύμισε ότι κάπως έτσι εξελισσόταν και το σκορ του πρώτου αγώνα στο Παρίσι.
Στην έναρξη της επανάληψης και στο 3-0 συνηδειτοποίησα ότι οι «Μπλαουγκράνα» είναι μόλις ένα γκολ πριν την «ισοφάριση», όμως το γκολ του Καβάνι με προσγείωσε απότομα στην πραγματικότητα και στην αναμονή της λήξης του αγώνα και την ματαίωση της προσμονής.
Βλέποντας τον Νειμάρ να παλεύει μέχρι τα τελευταία λεπτά αναρωτήθηκα που βρίσκει το κουράγιο να προσπαθεί ακόμα και με την άψογη εκτέλεση φάουλ στο 87΄ απλά σκέφτηκα ότι κερδήθηκαν οι εντυπώσεις. Γιατί, ποιος αλήθεια φανταζόταν αυτό που ακολούθησε ;;
Τα δευτερόλεπτα μετά το 5-1 περνούσαν σαδιστικά αργά, μιας και το να φτάνεις τόσο κοντά στο όνειρο και να μην το πραγματοποιείς θα ήταν κρίμα.
Ήρθε όμως η ποδοσφαιρική δικαίωση του μη αναγνωρισμένου Σέρτζι Ρομπέρτο να τον ανταμείψει για την τεράστια φιλοτιμία που τον διέκρινε τους τελευταίους μήνες, με το 6-1 να στέλνει τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους και δη τους οπαδούς της Μπαρσελόνα στην ποδοσφαιρική τους ονείρωξη.
Τα συναισθήματα που προκλήθηκαν από αυτό το γκολ δεν περιγράφονται με λέξεις. Το αβίαστο χαμόγελο και η αίσθηση ευφορίας στην επανάληψη των στιγμιοτύπων και των πανηγυρισμών είναι η υπενθύμιση του τί μπορεί να προσφέρει ένα αθλητικό γεγονός.
Ναι, η Μπάρσα ευνοήθηκε από τις διαιτητικές αποφάσεις των τελευταίων λεπτών. Το πάθος όμως και η επιμονή που έδειξαν οι παίκτες του Λουίς Ενρίκε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της αναμέτρησης, σου επιτρέπει να πεις ότι άξιζαν αυτό το αποτέλεσμα πόσο μάλλον όταν συνδυάζεται με την επίτευξη έξι τερμάτων και την πρωτοφανής αντίδραση στην μη αναστρέψιμη ψυχολογική και αγωνιστική κατάσταση που επήλθε μετά την «βολίδα» του Καβάνι.
Η Μπαρσελόνα δεν κέρδισε κάποιον τίτλο. Ούτε απέδειξε ότι είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Η Μπαρσελόνα πέτυχε κάτι πολύ πιο σημαντικό. Κέρδισε την ες αεί μνημόνευση του επιτεύγματος της στις μελλοντικές ιστορικές αναδρομές, όμως κυρίως πέρασε για ακόμη μια φορά στην συνείδηση των ποδοσφαιρόφιλων ως η ομάδα που μπορεί να κάνει τα πάντα. Να κερδίσει οποιονδήποτε με οποιοδήποτε σκορ.
Μέχρι τώρα, όταν κάποιος έβαζε ένα φοβερό γκολ ή έκανε μια εντυπωσιακή προσπάθεια, τον πειράζαμε λέγοντας… Μα καλά ποιος είσαι, ο Πελέ;; Ή ο Μαραντόνα;; Αντιστοίχως στο μπάσκετ η αναφορά γινόταν στο Μάικλ Τζόρνταν. Εδώ και μια δεκαετία η αναφορά στο όμορφο ποδόσφαιρο περιείχε τον όνομα της ομάδας της Καταλονίας.
Μετά την επική αυτή ανατροπή, όταν το σκορ φαντάζει μη αναστρέψιμο θα ακούς στα σοκάκια, στις αλάνες, στα 5χ5, στο Fifa και στο γήπεδο. Μα καλά ποια είσαι… η Μπαρσελόνα είσαι;;
