Αμέτρητοι όσοι έχουν ένα λόγο για αυτό το προαναγγελθέν, αλλά δύσκολα αφομοιώσιμο "αντίο" της Βιργινίας. Συνήθως έτσι συμβαίνει... Τα καλά τα φυλάμε για τους ανθρώπους μας μόνο όταν φεύγουν από κοντά μας.
Είναι παράδοξο, αντιφατικό, αλλά όσο ζουν θα είχε αξία να τους τιμάμε καθημερινά, να τους αγαπάμε και να το δείχνουμε, ιδίως αυτούς που κάτι έχουν να πουν, να δώσουν και να προσφέρουν.
Η Βιργινία "έφυγε", αλλά πολύ πριν το βιολογικό τέλος, στο υπαρξιακό της δίλημμα, που ήταν καθημερινός πόνος και ελπίδα συνάμα για το σύντροφό της, τα παιδιά της, φίλους και συγγενείς, είχε απαντήσει με τη στάση ζωής της: Είχε αποφασίσει και να ζήσει και να πεθάνει σαν Αρχόντισσα.
Όταν πρωτόμαθε τα άσχημα για την υγεία της, που η αλήθεια είναι πως την υποτίμησε στη βεβαιότητα του πάθους, των νιάτων και του σφρίγους για προσφορά στα κοινά, την είχα ρωτήσει: «Φοβάσαι;»... Αντί άλλης απάντησης, με γλυκιά πίκρα, μου πρότεινε να δω προσεκτικά ένα παλιό κινέζικο απόφθεγμα: «Αυτό που για την κάμπια είναι το απροσδόκητο τέλος, είναι η αρχή της ζωής για την πεταλούδα... Δε φοβάμαι να ζήσω».
Δεν έχω απάντηση στη βεβαιότητα άλλων για το αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, αλλά νομίζω δε θα έπρεπε να μας απασχολεί τόσο αυτό, όσο το ότι δεν υπάρχει ζωή πριν το θάνατο, στους περισσότερους που αποφασίζουν να παραδοθούν στη ρουτίνα τού να λένε πως ζουν. Έτσι οι περισσότεροι καταλήγουν να δίνουν νόημα στο ότι «δεν υπάρχει ζωή πριν από το θάνατο».
Η Βιργινία ήταν ακριβώς το αντίθετο. Γεμάτη ζωή που τη ζούσε, στα ιδιωτικά και τα δημόσια, με δροσιά, νιάτα και όραμα... Όταν κι αν, μετά από χρόνια, η Κρήτη καταστεί ενεργειακός κόμβος στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, ελπίζω να θυμόμαστε το όνομα Βιργινία Μανασάκη-Ταβερναράκη.
«Ερχόμαστε από το σκοτάδι... ένα διάλειμμα - μικρό ή μεγάλο - φωτός και ξανά σκοτάδι». Η Βιργινία Στο διάλειμμα η αλήθεια είναι πως στα πιο όμορφα χρόνια της "τράβηξε κλήρο" που της έτυχε το "μικρό διάλειμμα". Αυτό πονάει περισσότερο από όλους το σύντροφό της και τα παιδιά της.
Αλλά αυτό είναι και το "πεσκέσι της" για αυτούς, αλλά και όσους τη γνώρισαν. "Μικρό διάλειμμα" που το έζησε μέχρι το μεδούλι, με αξιοπρέπεια, πάθος, ομορφιά, αγάπη, δροσιά. Κυνηγώντας πάντα υψηλές προσδοκίες. Ακόμη και την ουτοπία της νίκης στο θέμα της υγείας της την κυνήγησε με ομορφιά και τρυφερότητα.
«Αυτός που το πρόσωπό του φωτίζει, κάποτε γίνεται αστέρι».
Γ.Σ.
