Σύμφωνα με τους ειδικούς σε θέματα διαχείρισης κινδύνων, μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν είναι το ίδιο με μια καταστροφή.
Οι παραπάνω αναφερόμενοι όροι χρησιμοποιούνται συχνά χωρίς διάκριση, ενώ έχουν διαφορετική σημασία, αφού δεν είναι σίγουρο ότι μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης πρέπει υποχρεωτικά να λειτουργήσει από μόνη της ως επερχόμενη καταστροφή.
Γράφει ο Μαρίνος Παττακός
Εκείνο που θεωρείται βέβαιο είναι ότι τα επαναλαμβανόμενα από μια σειρά περιστατικών έκτακτης ανάγκης και τα αρνητικά αποτελέσματα από την πλημμελή αντιμετώπιση τους, μπορούν να οδηγήσουν σε μια καταστροφή.
Προκειμένου να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά παντός είδους καταστάσεις και να αποτρέψουμε μια ενδεχόμενη καταστροφή, πρέπει πάνω απ' όλα να εκτιμήσουμε και να αναλύσουμε τον κίνδυνο. Δηλαδή να εντοπίσουμε τα αίτια του κινδύνου και να αντιληφθούμε σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε.
Στη συνέχεια κινητοποιούμε τους μηχανισμούς πολιτικής προστασίας με δυο παράλληλους στόχους: Πρώτον να μειώσουμε τους παράγοντες που προκαλούν τον κίνδυνο, όσο αυτό είναι δυνατόν και δεύτερον να αμβλύνουμε τις επιπτώσεις που προκαλούνται από την εκδήλωση του φαινομένου.
Μαζί με όλα αυτά δεν θα πρέπει να λείπει από τον εαυτό μας η σκέψη και το ερώτημα ποια γεγονότα μπορεί να ακολουθήσουν και τι άλλο χειρότερο υπάρχει περίπτωση να συμβεί.
Στην πατρίδα μας την Ελλάδα η ιστορία έχει αποδείξει ότι στις περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης για την αντιμετώπιση ακραίων καιρικών φυσικών φαινομένων, οι δυνάμεις της Πολιτικής Προστασίας διαχρονικά έχουν επιτελέσει το έργο τους στο μέτρο του δυνατού.
Στις περιπτώσεις κατακτητικών επιβουλών - επιδρομής αλλοφύλων, οι δυνάμεις του λαού, του στρατού και των άλλων σωμάτων, αγωνίστηκαν και κατάφεραν με αγώνες και θυσίες , την ελευθερία της πατρίδας μας.
Ερχόμενοι τώρα στη σημερινή τη δική μας ελληνική οικονομική κρίση που αδιαμφισβήτητα έχει θέσει τη χώρα από τον Μάιο του 2010 σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι Έλληνες ανησυχούν με το έργο και το αποτέλεσμα που έχουν επιτελέσει οι αρμόδιες για την διαχείριση της κρίσης πολιτικές δυνάμεις, διερωτώμενοι:
- Έγινε μέχρι και σήμερα απ' όλα τα κόμματα κυβερνητικά και μη, η σωστή και έγκαιρη αναγνώριση -εκτίμηση της επικινδυνότητας του φαινομένου;
- Έγινε ο προσδιορισμός του είδους, των αιτιών, των πιθανοτήτων και των συνεπειών που έχουν προκύψει;
- Έγινε «επιστράτευση» - «συστράτευση» όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, όπως αυτονόητα επιβάλλουν οι περιστάσεις;
- Μειώθηκαν δραστικά οι παράγοντες που προκάλεσαν τον κίνδυνο, για να αποφευχθεί η διαιώνιση της υπάρχουσας οικονομικής κατάστασης;
- Εφόσον έχει εκτιμηθεί ο κίνδυνος περισσότερο ή ολιγότερο σοβαρό
ς και έχοντας προσδιορίσει το είδος του και το μέγεθος των συνεπειών του, τι άλλο χειρότερο περιμένουμε να συμβεί, αφού όλοι τριγύρω τα έχουν χαμένα και φταίχτες μας λένε για τούτο;
- Μήπως οι διαχειριστές της ελληνικής οικονομικής κρίσης οι οποίοι με τις αποφάσεις τους καθορίζουν την τύχη του τόπου, εκφράζουν αδυναμία κατανόησης και αξιολόγησης της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που βρίσκεται η χώρα;
- Μήπως ηθελημένα ή αθέλητα υπηρετούν με την τακτική τους, σκοπούς επικίνδυνους και αντεθνικούς για το μέλλον της πατρίδας μας;
Σε κάθε περίπτωση οι διαχειριστές της ζωής των Ελλήνων μάλλον αδυνατούν να απαντήσουν σ' αυτά τα βασικά ερωτήματα αξιολόγησης και περιγραφής της σημερινής κατάστασης, οδηγώντας τη χώρα, εμάς και τους ευρωπαίους εταίρους, αντιμέτωπους με ένα καθεστώς μόνιμης επικινδυνότητας.
Γι' αυτό εύλογα προκύπτει το συμπέρασμα ότι η συνεχιζόμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, τα επαναλαμβανόμενα λάθη και τα αρνητικά αποτελέσματα από τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, η χώρα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια, στην τελική εθνική καταστροφή.
Ευχής έργο θα ήταν για τους Έλληνες οι αρμόδιες πολιτικές δυνάμεις, τελικά να τα καταφέρουν στο πέρασμα του καινούργιου χρόνου, ακολουθώντας την τακτική και την αποτελεσματικότητα των δυνάμεων της Πολιτικής Προστασίας, όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν περιστατικά, «σεισμών, λοιμών, καταποντισμών, αιφνίδιων πολέμων και επιδρομής αλλοφύλων»…
