Απόγευμα, πλατεία Σουκ Oυακίφ (Souk Waqif), στην καρδιά της Ντόχα, της πρωτεύουσας του Κατάρ, και ένα πολιτισμικό μωσαϊκό ανθρώπων και παραδόσεων ξετυλίγεται μπροστά σου αποκαλύπτοντας έναν καινούριο τρόπο ζωής, όπου το ισλαμικό στοιχείο εναρμονίζεται απόλυτα με το δυτικοευρωπαϊκό, αποκαλύπτοντας έναν πύργο της Βαβέλ, που εδώ όμως όλοι οι άνθρωποι έχουν κοινά στοιχεία και επικοινωνούν μεταξύ τους.
Μέσα στα στενά σοκάκια με τα μικροσκοπικά μαγαζάκια γεμάτα από έθνικ τουριστικά αναμνηστικά σουβενίρς, μαργαριτάρια, πολύτιμα υφάσματα και χίλια μύρια μικροπράγματα, Καταριανοί, τουρίστες και ξένοι εργαζόμενοι του Κατάρ συνθέτουν την πολυχρωμία και τη μοναδικότητα αυτού του τόπου.
Στα ατελείωτα μικρά καφέ της παραδοσιακής πλατείας της Ντόχα, οι γλώσσες του κόσμου που ακούγονται συνθέτουν μία νέα μουσική παρτιτούρα. Κάποιες ξεχωρίζουν, σου φαίνονται οικείες, μπερδεύεσαι, είναι αγγλικά που τα χρησιμοποιούν όλοι σαν να είναι η δεύτερη μητρική τους γλώσσα; Είναι ελληνικά. Από μια παρέα φίλων που μόλις τελείωσαν τη δουλειά τους και απολαμβάνουν τον κρύο ευρωπαϊκό καφέ τους στην καρδιά του αραβικού εμιράτου.
Μας υποδέχονται με χαρά. Οι Έλληνες σε όποια άκρη της γης και να συναντηθούν είναι σα να γνωρίζονται χρόνια. Οι περισσότεροι εργάζονται σε μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες. Ο Νίκος Βαλσαμίδης είναι ένας από αυτούς. Ζει στην Ντόχα τα τελευταία δύο χρόνια και εργάζεται ως συντονιστής κατασκευαστικού έργου, ενώ πριν, εργαζόταν για περίπου οκτώ χρόνια στο Μπαχρέιν.
«Έφυγα από την Ελλάδα πολύ πριν ξεκινήσει η οικονομική κρίση. Τότε η οικογένειά μου και οι φίλοι μου με κατηγορούσαν που έφευγα γιατί είχα μία καλή δουλειά στην Ελλάδα, σήμερα με μακαρίζουν και εύχονται να είχαν φύγει και αυτοί μαζί μου», θα πει με νόημα ο Νίκος στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και θα ξεδιπλώσει όλη τη ζωή του στη Ντόχα.
Μαζί του στο Κατάρ είναι η γυναίκα του και τα δύο παιδιά του. Ήταν πάντα στο πλάι του και δεν αποχωρίστηκαν ποτέ. Εργάζεται για μία ελληνική εταιρεία που έχει επισυνάψει συνεργασία με μία εταιρεία του Κατάρ. Άλλωστε στο αραβικό εμιράτο καμία ξένη εταιρεία δεν μπορεί να λειτουργήσει, αν δεν βρίσκεται υπό το καθεστώς συνεργασίας με μία τοπική Καταριανή εταιρεία, η οποία μάλιστα θα έχει και το μεγαλύτερο ποσοστό.
Ο μισθός του Νίκου ξεπερνά τα 28.000 ριάλια, δηλαδή αγγίζει περίπου τα 7.500 ευρώ. «Για την Ελλάδα, ίσως φαίνεται με την παρούσα οικονομική κατάσταση, ότι πρόκειται για έναν τεράστιο μισθό, όμως η ζωή στο Κατάρ για τους ξένους δεν είναι τόσο προνομιούχα όσο για τους ντόπιους, κυρίως αν έχεις μαζί σου την οικογένεια», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο 43χρονος Έλληνας, χωρίς όμως να παραπονεθεί για τον τρόπο ζωής του.
Το μεγαλύτερο έξοδο για τους ξένους που ζουν και εργάζονται στο Κατάρ είναι τα υψηλά ενοίκια που ξεκινούν από 1500 ευρώ και μπορεί να φτάσουν έως και τα 3000 ευρώ ανάλογα με το σπίτι που θα νοικιάσουν, την περιοχή και τις ανέσεις που θέλουν να έχουν. Η ιατρική περίθαλψη είναι δωρεάν για όλους, ενώ η συμμετοχή σε φάρμακα είναι μόνο πέντε ριάλια, περίπου 1 ευρώ και 30 λεπτά.
«Αυτό που μας κοστίζει ακριβά είναι η μόρφωση των παιδιών μας, καθώς ετησίως χρειάζονται περίπου εννέα χιλιάδες ευρώ δίδακτρα για κάθε παιδί, στα αγγλικά κολέγια που τα στέλνουμε», λέει ο Νίκος.
Στο Κατάρ λειτουργεί και ελληνικό σχολείο, με τρεις εκπαιδευτές, διορισμένους από το ελληνικό κράτος. Το σχολείο, έχει κυρίως φροντιστηριακό χαρακτήρα, καθώς λειτουργεί μόνο για κάποιες ώρες το απόγευμα. Περισσότερα από 150 Ελληνόπουλα, ηλικίας έξι έως και 16 ετών, παρακολουθούν τα μαθήματα που διδάσκονται στα ελληνικά.
«Το σχολείο μας συντηρείται από τις ελληνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο Κατάρ, και χορηγούν εξοπλισμό, γραφικές ύλες και καλύπτουν τα έξοδα του σχολείου. Το πρόβλημα είναι ότι η εκπαίδευση που παρέχεται στους μαθητές δεν αναγνωρίζεται ως επίσημη στην Ελλάδα. Προσπαθήσαμε και μέσω της Πρεσβείας να το αναγνωρίσουμε, αλλά όλες οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό. Η ελληνική κοινότητα αυτή τη στιγμή στο Κατάρ έχει περίπου 3000 Έλληνες, που κάποιοι ήρθαν μόνοι τους και περίπου χίλιοι με τις οικογένειές τους», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Νίκος.
Οι Έλληνες του Κατάρ, φέρεται ότι έχουν υιοθετήσει πλήρως τον τρόπο ζωής των ντόπιων. Ξυπνάνε πολύ νωρίς το πρωί, γύρω στις 7.00, πηγαίνουν τα παιδιά τους στα σχολεία και μετά στις δουλείες τους, έως αργά το απόγευμα. Οι περισσότεροι δουλεύουν πέντε μέρες την εβδομάδα, από την Κυριακή μέχρι και την Πέμπτη, καθώς στο Κατάρ επίσημη αργία είναι η Παρασκευή, ενώ κλειστές είναι οι κρατικές υπηρεσίες και το Σάββατο.
«Τις ημέρες που έχουμε ρεπό, τις περνάμε κυρίως δίπλα στη θάλασσα, ψαρεύουμε, κάνουμε κολύμπι και καταδύσεις και αν μαζευτούμε πολλοί φίλοι ψήνουμε και στα κάρβουνα. Ίδιες συνήθειες με τους ντόπιους. Το καλοκαίρι είναι πιο δύσκολα λόγω των υψηλών θερμοκρασιών… αλλά όλα τελικά είναι μία συνήθεια…», λέει χαμογελώντας ο Νίκος.
Στο Κατάρ η ιδιαιτερότητα που υπάρχει από τα υπόλοιπα αραβικά κράτη, είναι ότι μόλις λίγα χιλιόμετρα έξω από την Ντόχα, σε ειδικά διαμορφωμένη περιοχή, λειτουργούν χώροι λατρείας πολλών θρησκειών.
