Και όμως, υπήρξαν κάποιες εποχές χωρίς τρελούς ρυθμούς στην καθημερινότητα. Χωρίς άγχος, πέρα από εκείνο της επιβίωσης. Χωρίς τσιμέντο. Εποχές που όλα ήταν διαφορετικά, πιο απλά: ο χρόνος κυλούσε με διαφορετικούς ρυθμούς, η μέρα ξεκινούσε με την ανατολή του ήλιου και τέλειωνε με τη δύση του... Εποχές χαμένες πια στα βάθη του χρόνου.
Τότε που το Ηράκλειο διέσχιζε το κατώφλι του 20ού αιώνα μη ξέροντας τι θα πει ηλεκτρικό. Με το φως του λύχνου να συντροφεύει τις νύχτες τις νοικοκυρές που έκαναν τις τελευταίες δουλειές του σπιτιού και τους μαθητές που διάβαζαν τα μαθήματά τους, τους θαμώνες στα καφενεία και όλους εκείνους που ξυπνούσαν πριν ακόμη ανατείλει ο ήλιος για να κάνουν τις δουλειές πριν ξυπνήσει το Ηράκλειο.
Τότε που η καρδιά της πόλης χτυπούσε διαφορετικά, πιο ξέγνοιαστα, και που η ζωή ξεδίπλωνε τα πολλά της πρόσωπα στην Πλατιά Στράτα, όπου επικεντρωνόταν η επιχειρηματική δραστηριότητα των Ηρακλειωτών, στο Μεϊντάνι, όπου συναντιόταν η πόλη, ή στο λιμάνι όπου κατέφταναν τα πλοία της εποχής, μεταφέροντας τα εμπορεύματα ή φορτώνοντας τις πραμάτειες των Κρητικών.
Ένα Ηράκλειο που δεν υπάρχει πια παρά στις μνήμες ελάχιστων και σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες της εποχής, που μαρτυρούν τα διαφορετικά πρόσωπα μιας πόλης που είχε πάντα καθοριστικό ρόλο όχι μόνο για το νησί, αλλά και ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο, ως εμπορικό κέντρο με διαχρονική αξία.
"Ξεφυλλίζοντας" το αρχείο μας ανακαλύψαμε θησαυρούς που μοιάζουν με ολόκληρα κεφάλαια της ιστορίας αυτής της πόλης, κάθε ένα με τη δική του σημασία και αξία. Αυτή που αξίζει να ανακαλύπτουμε και να μαθαίνουμε. Έστω και σαν παραμύθι..!
Ρεπορτάζ: Σταύρος Μουντουφάρης
