default-image

Όταν κρατάς τιμόνι πρέπει να σέβεσαι τη ζωή σου & των άλλων

Κρήτη
Όταν κρατάς τιμόνι πρέπει να σέβεσαι τη ζωή σου & των άλλων

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι νεκροί στην άσφαλτο έγιναν αριθμοί. Ένας, δύο, εννέα, δεκαπέντε, σαράντα, πενήντα, εξήντα, εξήντα πέντε, εξήντα εννιά... Ο φίλος μου ο Βαγγέλης, ο αδελφός σου ο Κώστας, η Μαρία, ο Μανόλης μας... Και ξανά από την αρχή σε κάθε νέα χρονιά. Για τους τραυματίες ούτε λόγος.

Ατελείωτος ο κατάλογος των διπλανών μας με τα σακατεμένα μέλη, των πολυτραυματιών, των ανάπηρων... Με μαύρα γράμματα τα ονόματα των πεζών που παρασύρονται, τραυματίζονται, σκοτώνονται, πολτοποιούνται. Οι ευθύνες μοιρασμένες στους ίδιους και στους οδηγούς...

Πονάμε, κλαίμε, μα γρήγορα ξεχνάμε, προσπερνάμε χωρίς ανάσα και λογική και μπαίνουμε εκ νέου στη μάχη που δεν έχει νικητές παρά μονάχα ηττημένους.

Γκάζια, εγωισμός, νεύρα... «Τι θες, ρε, και κυκλοφορείς στο δρόμο;». «Νύχτα πήρες το δίπλωμα;». Ποιο δίπλωμα; Τι εννοείς δίπλωμα; Γιατί για μας η γνωριμία και η σχέση μ' αυτό το ζωντανό οργανισμό που λέγεται "αυτοκίνητο" κρατάει χρόνια. Από τότε που γεννηθήκαμε, ίσως και λίγο πριν. Σιγά μην περιμέναμε το δίπλωμα. Άρα: «Γνωρίζουμε τα πάντα, και οποιαδήποτε άλλη κουβέντα θα είναι παρεξηγήσιμη».

Έτσι φτάνουμε πολλοί απ' εμάς στις σχολές οδηγών. Ζητάμε να μας μάθουν τα στοιχειώδη, διαδικασία παπαγαλίας στη θεωρία, συμμόρφωση με τον ΚΟΚ στις εξετάσεις, έως ότου πάρουμε το "μαγικό" χαρτάκι, και επιστρέφουμε στις παλιές... καλές συνήθειες και γνώσεις που αποκτήσαμε, όπως είπαμε, από την κοιλιά της μαμάς.

Υπόθεση προσωπική

Προσωπική μας υπόθεση ο ΚΟΚ. Γράφεται και ξαναγράφεται στους δρόμους απ' τον καθένα απ' εμάς και μόνο για εμάς. Αναγράφεται και στις υποσημειώσεις των σελίδων κάτω από τις άγνωστες λέξεις.

Παράδειγμα:

- STOP: Δεν τηρείται από την/τον οδηγό αυτού του αυτοκινήτου. Ξέρει καλύτερα από το STOP τι να κάνει.

- Ταχύτητα και αντικανονική προσπέραση: Ναι μπορείς να προσπεράσεις. Μπορείς να κάνεις τα πάντα.

-Διάβαση πεζών: Μετά από σένα οι πεζοί, δεν έχουν δουλειά στους δρόμους...

- Αλκοόλ και οδήγηση: Μπες κι όποιον πάρει ο χάρος!

Μάθημα οδήγησης

Μετά τα παραπάνω, χτύπησα την πόρτα μιας σχολής οδηγών, προκειμένου να μάθω πώς ένας εκπαιδευτής σήμερα μας μαθαίνει να οδηγάμε. Πώς γίνεται ό,τι μαθαίνουμε να μετατρέπεται σε θάνατο, αίμα, πόνο...

Βήμα-βήμα. Από την αρχή. Ή τη μέση, ανάλογα με το δίπλωμα που θέλουμε, για Ι.Χ., για φορτηγό, λεωφορείο, νταλίκα... και πώς το ζητάμε.

Πώς αντιδρά ο δάσκαλος όταν, ανυπάκουοι και πεισματάρηδες, εμμένουμε ότι αυτό που κάποιος, κάπου κάποτε μας έμαθε, ή είδαμε κάποιος να κάνει, είναι το σωστό...

Συνάντησα τους Αλέξη Μεϊμαράκη, Μανόλη Γιαλιτάκη, Μιχάλη Νοικοκυράκη και Βαγγέλη Παπαδάκη στη σχολή τους. Οι παρατηρήσεις τους καίριες...

Ο Αλέξανδρος Μεϊμαράκης, εκπαιδευτής και πρόεδρος του Σωματείου Εκπαιδευτών Υποψήφιων Οδηγών Κυκλοφοριακής Αγωγής, αναλαμβάνει να κάνει τα μαθήματα μαζί μου.

«Θέλεις να γίνεις εκπαιδευτής ή μαθητής;», με ρωτά ο δάσκαλος. «Όποια απάντηση κι αν δώσεις», συνεχίζει, «ξέχνα πως οδηγάς και πάμε από την αρχή».

Το πρώτο μάθημα έχει να κάνει με τη θεωρητική κατάρτισή μου πριν πιάσω τιμόνι. Τη γνωριμία μου με το αυτοκίνητο. Διαδίκτυο, ειδικά προγράμματα, βιβλία και δάσκαλοι, καταθέτουν τις γνώσεις τους για όσα ξέρω και δεν ξέρω. Ο επαναπροσδιορισμός των εννοιών αναγκαίος.

Γνωριμία με το αυτοκίνητο... Εξωτερική άποψη: τροχοί, φώτα, φώτα θέσεως, φανάρια, διαρροές, πόρτες κλειστές, λάστιχα, καθρέπτες...

Εσωτερική άποψη: ποδομοχλοί, ταμπλό οργάνων, αερόσακος οδηγού, αερόσακος συνοδηγού, βολάν τιμονιού, διακόπτης αλάρμ, διακόπτης θέρμανσης, διακόπτης κλιματισμού, διακόπτης υαλοκαθαριστήρων, διακόπτης φώτων/φλας, εσωτερικός καθρέπτης, μοχλός ανοίγματος καπό, μοχλός ταχυτήτων, ραδιόφωνο, χειρόφρενο, πόρτα, κάθισμα, παιδικό κάθισμα... Τα αυτοκίνητα συνήθως είναι εξοπλισμένα και με στροφόμετρο, ένα όργανο στον πίνακα οργάνων (ταμπλό) που δείχνει τις στροφές του κινητήρα...

Και όταν ολοκληρώσουμε τον κύκλο της θεωρίας με τις υποχρεωτικές ώρες, πιάνουμε τιμόνι...

Στη συνέχεια, με την άδεια των μαθητών του, με επιβιβάζει σ' εκπαιδευτικά αυτοκίνητα. Από το πίσω κάθισμα παρακολουθώ το μάθημα και τεστάρω παράλληλα τις γνώσεις μου. Δεν μπαίνεις έτσι απλά σ' ένα αυτοκίνητο. Το ελέγχεις εξωτερικά και εσωτερικά σε κάθε επιβίβαση. Βρίσκεις τη σωστή θέση οδήγησης, ρυθμίζεις τη θέση του τιμονιού σου, τους καθρέπτες σου, γνωρίζεσαι με όλα τα χειριστήρια...

Διακόπτης, ζώνη, χειρόφρενο, σωστή απόσταση από άλλα αυτοκίνητα, μάτια δεκατέσσερα ή τριάντα τέσσερα στους δρόμους, καθώς το οδόστρωμα προκαλεί ταχυπαλμίες, εκνευρισμό, ατυχήματα... και εσύ καλείσαι να οδηγείς προνοητικά για την ασφάλειά σου αλλά και των άλλων οδηγών.

«Μα πόσες εντολές δίνονται σε ελάχιστο χρόνο;», σκέφτομαι... Ξεκίνημα-σταμάτημα (εκκινήσεις, ακινητοποιήσεις), σωστή χρήση τιμονιού, οπισθοπορεία σε ευθεία πορεία, ελιγμοί με στροφές 90 μοιρών κι αναστροφές 180 μοιρών, πορεία με διάφορες αλλαγές ταχυτήτων (αυξομείωση ταχυτήτων), πορεία με διάφορες ταχύτητες, σωστή πέδηση και πέδηση πανικού, σωστή θέση στο οδόστρωμα, πορεία σε κατοικημένη περιοχή, πορεία σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας...

Υπομονή παροιμιώδης. Μπροστά σε κάθε σήμα, στροφή, αυτοκίνητο, καταθέτεις ξανά και ξανά τις γνώσεις σου. Σε κάθε χειρισμό, σωστό ή λανθασμένο, εξετάζεσαι σ' ένα ακόμα κεφάλαιο.

Κι όμως αυτό είναι οδήγηση. Όλα αυτά κι άλλα τόσα που έχουμε στο μυαλό μας και που καλούμαστε να εφαρμόζουμε κι όταν μείνουμε μόνοι στο δικό μας αυτοκίνητο.

«Στο φανάρι θα στρίψουμε αριστερά. Σηματοδότη, χαμηλώνεις ταχύτητα, σταματάς σε σωστή θέση... Κοίτα πιο συχνά τους καθρέπτες σου... Κράτα αποστάσεις ασφαλείας... Ξεκίνα κι άλλαξε ταχύτητα πάνω στη στροφή. Πάρκαρε δεξιά. Σβήσε τη μηχανή. Βάζεις ταχύτητα; Το χειρόφρενο σε τι χρησιμεύει;». Η φωνή του δασκάλου είναι σταθερή, καθαρή. Δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Η σιγουριά του οδηγεί τη Μαρία και τη συγκεντρώνει σε αυτό που κάνει.

Λιγότερο φοβισμένη η επόμενη μαθήτρια, αφήνεται σε κάποιες στιγμές στη δύναμη που της παρέχει το τιμόνι. Η αντίδραση του δασκάλου τόσο γρήγορη όσο και η δική της επαναφορά σε μια κανονικότητα που σώζει ζωές.

Ακολουθεί ο Γιάννης, που θέλει να κάνει εξάσκηση με το φορτηγό. Πραγματοποιούμε τον πρώτο οπτικό έλεγχο του αυτοκίνητου, εκτός κι εντός, πριν καθίσουμε πίσω από το τιμόνι. Γράφουμε τα στοιχεία του αυτοκινήτου και του οδηγού στον ταχογράφο... Ξεκινάμε γνωρίζοντας πως «ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας εφαρμόζεται στο 100%»... αναφέρει μόνος του.

Το μήκος, το πλάτος, το ύψος του αυτοκινήτου, το φορτίο και η ασφαλής πρόσδεσή του, όλα υπό την ευθύνη του οδηγού. Οι ανοικτές και κλειστές στροφές, το σταμάτημα στα φανάρια, η επιτάχυνση και το φρενάρισμα σε διαφορετική κλίμακα απ' ό,τι στα Ι.Χ.

Ο Γιάννης προχωρά στην επέκταση του διπλώματός του, καθώς το απαιτεί η εργασία του. Μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι δεν εκμεταλλεύεται τον όγκο του αυτοκινήτου σε βάρος άλλων οδηγών. Οι κινήσεις του είναι σταθερές και ο ίδιος πιστεύει πως το αυτοκίνητο, αν δεν μπορείς να το χειριστείς, είναι φονικό όπλο.

Την ηρεμία και τη συγκέντρωση στο μάθημα εντός του αυτοκινήτου ταράζουν μόνο οι επικίνδυνα βιαστικοί οδηγοί, που απλά επιθυμούν την προσπέραση για την προσπέραση, το δρόμο δικό τους και την απουσία σου από το οπτικό τους πεδίο...

«Όποιο αυτοκίνητο κι αν οδηγάς, ξέρω ότι πρέπει να είσαι προνοητικός. Από την πορεία που έχει χαράξει κάθε οδηγός και την ταχύτητα που έχει αναπτύξει, μπορείς τις περισσότερες φορές να προλάβεις τα χειρότερα», σχολιάζει ο Γιάννης.

Δάσκαλος ή μαθητής μέσα σ' ένα εκπαιδευτικό αυτοκίνητο για κάποιες ώρες, μέτρησα τις δυνάμεις και των δύο πλευρών. Διαπίστωσα πως η δύναμη που σου δίνει το τιμόνι γρήγορα μπορεί να σε συνεπάρει. Ξεχνάς αυτό που μαθαίνεις ή έμαθες, θέλεις να πετάξεις από πάνω σου τα "μη" και τα "πρέπει", να τρέξεις, να παίξεις, να νιώσεις τη συγκίνηση της δύναμης και της ελευθερίας...

«Δεν υπολογίζουμε τον κίνδυνο»

«Δε έζησα όσα ήθελα να ζήσω»

Η αλήθεια είναι πως... «η αλήθεια πονάει»... «Στα 15 μου οδηγούσα ένα μηχανάκι. Τράκαρα με λεωφορείο. Ήμουν πολυτραυματίας κι αν δεν ήταν καλή η φυσική μου κατάσταση δε θα τα κατάφερνα.

Η οικογένειά μου ήταν και είναι συνεχώς δίπλα μου, αλλά καταστράφηκαν οικονομικά προκειμένου να με βοηθήσουν να ζήσω. Δεν ήταν ατύχημα. Δεν ήταν δυστύχημα. Δεν ήταν θέμα τύχης. Ήταν θέμα λανθασμένης απόφασης, επιλογής. Ο πόνος που έζησα ήταν τόσο μεγάλος. Μετά το σωματικό πόνο ήρθε ο πόνος τού τι έχασα στη ζωή μου...

Δεν έζησα όλα όσα θα μπορούσα να ζήσω και ήθελα. Φαίνεται σκεφτόμαστε ότι το τροχαίο θα συμβεί στους άλλους κι όχι σ' εμάς. Φαίνεται δεν υπολογίζουμε τον κίνδυνο.

Δε χρειάζονται τα παιδιά μας μηχανάκι από την ηλικία των 15 ετών. Ακόμα και στο ποδήλατό τους πρέπει να φορούν κράνος. Τη ζώνη ασφαλείας να τη φορούν μικροί μεγάλοι» (προσωπική μαρτυρία του Μανόλη Μαράκη που καθηλώθηκε στο αναπηρικό καρότσι).

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΕΞΕΛΙΧΘΗΚΕ ΣΕ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ

«Όταν κρατάς τιμόνι πρέπει να σέβεσαι τη ζωή σου και των άλλων»

«Όταν κρατάς τιμόνι, πρέπει να σέβεσαι τη ζωή σου και μετά τη ζωή των άλλων. Οδηγών και πεζών. Μια κυριακάτικη βόλτα με την παρέα και τις μηχανές εξελίχθηκε σε περιπέτεια.

Στα 22 μου χρόνια, λάτρης της ταχύτητας, δεν μπορούσα να φανταστώ τι σημαίνει πόνος, αναπηρία, πρόσθετο μέλος. Συνέχισα τη ζωή μου με πατερίτσες και μετά με πρόσθετο μέλος.

Τα τελευταία χρόνια το κακό έχει παραγίνει στους δρόμους της Κρήτης. Ειλικρινά δεν μπορώ να εξηγήσω τι μας συμβαίνει και γιατί το κάνουμε αυτό. Όταν κρατάς τιμόνι πρέπει να σέβεσαι τη ζωή σου και των άλλων. Αν βρεθείς μπροστά σε ένα παιδί έχεις αναλογιστεί τι θα συμβεί;» (προσωπική μαρτυρία και μήνυμα ζωής του Στράτου Σταματάκη, θύμα τροχαίου στα 22 του στην εθνική οδό).

Η κουβέντα του Στράτου Σταματάκη... «αν βρεθείς μπροστά σε ένα παιδί έχεις αναλογιστεί τι θα συμβεί;» προχωρά ένα βήμα παρακάτω την κουβέντα μας με το δάσκαλο. Μας οδηγούν στα σχολεία και στο μάθημα Κυκλοφοριακής Αγωγής, που δεν υπάρχει. Στα πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής, όπου τα παιδιά μας με τη βοήθεια της γνώσης θα απαγκιστρωθούν από τη δική μας καταστρεπτική νοοτροπία.

Ποια μεριά του δρόμου ελέγχουμε πρώτα; Πότε περνάμε τη διάβαση; Πώς περνάμε τη διάβαση; Δεν ξεχνώ όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο ότι βάζω πάντα τη ζώνη ασφαλείας... Με ένα κώδικα. Κοινό για όλους και σεβαστό απ' όλους: «Όταν κρατάς τιμόνι πρέπει να σέβεσαι τη ζωή σου και των άλλων».

Ρεπορτάζ: Αγγέλα Δουλγεράκη

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News