Επέτειος του Πολυτεχνείου καταστρέφοντας το Πολυτεχνείο. Καταστρέφοντας περιουσίες εκτονώνοντας μία οργή που κάθε χρόνο βρίσκει μία συγκεκριμένη μέρα έκφρασης.
Μία μέρα που καμία σχέση δεν έχει με τις εικόνες καταστροφής. Μία μέρα που κανονικά θα έπρεπε να αποτελεί ύμνο στην δύναμη της λαϊκής αντίθεσης. Και όχι να μετράμε πληγές στο Πολυτεχνείο (την καρδιά κατά τα άλλα της εκπαιδευτικής διαδικασίας και των ανοιχτών οριζόντων)… Καταστροφές από άτομα που έχουν πρόσβαση σε ένα ίδρυμα με το οποίο ουδεμία σχέση έχουν.
Ποια επέτειος Πολυτεχνείου και κουραφέξαλα. Δείτε τις φωτογραφίες που σήμερα καταγράφουν το τι έγινε χτες στο εσωτερικό του ιδρύματος και πείτε μου ποιος Έλληνας μπορεί να νιώθει υπερήφανος. Πείτε μου ποιος δεν σκέφτεται «αυτά είναι τα χάλια μας», ποιος δε πάει το νου του ένα βήμα παρακάτω ψελλίζοντας «μακάρι να μπορώ να στείλω τα παιδιά μου να σπουδάσουν στο εξωτερικό».
Και μετά… δήθεν πέφτουμε από τα σύννεφα που τα λαμπρά μυαλά μας φεύγουν στο εξωτερικό, μένουμε με το στόμα ανοιχτό για τους νέους που θέλουν να φύγουν και νιώθουμε υπερηφάνεια για… το ελληνικό το πνεύμα το αθάνατο.
Αχ βρε ελληνική πραγματικότητα πόσο καλά σε κρύβουμε κάτω από το χαλί. Αχ βρε Πολυτεχνείο πονεμένο… Και αχ βρε ιστορία μας πονεμένη …πόσα χρόνια ακόμα θα σας καπηλεύονται… πόσα χρόνια ακόμα θα σας «δολοφονούν»
