Κάθε εποχή χαρακτηρίζεται από τα καλά και τα κακά της. Η διαφορά έγκειται στο ποια μπορεί να αναδεικνύει ανθρώπινες αξίες. Και το συναίσθημα, ως αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ισορροπίας, δείχνει να συνδέεται με εποχές που έχουν καθαρότερο άρωμα.
Αυτό που γίνεται μπόχα σήμερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, με δεσπόζουσες τις σκληρές μονομαχίες ιδιοκτητών, διευθυντών επικοινωνίας και λοιπών επικοινωνιολόγων, αρθογράφων... Κι αν έκανες αναγωγή σε λάσπη, τότε την έβρισκες στα χωμάτινα γήπεδα του ποδοσφαίρου, τώρα στα χαρτιά, στις οθόνες, στα τραπέζια και στα παρατράπεζα φορέων, φανατικών και κυρίως στο μεγαλόκοσμο των συμφερόντων.
Παρακολουθώντας το ρεπορτάζ από την παρουσίαση του νέου βιβλίου του Μίμη Δομάζου "Μυστικά και άλλες αποκαλύψεις" ( Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ξηντάρα σε όλα τα βιβλιοπωλεία), πέρασαν πολλές σκέψεις από το μυαλό. Το ποδόσφαιρο σήμερα είναι business sport, πιο σύνθετο επιστημονικά στη θεαματικότητά του, αλλά τότε ήταν σκέτο ποδόσφαιρο...
Ο "στρατηγός" έπαιξε 22 χρόνια και δεν τραυματίστηκε ποτέ! Σε "ξερά" γήπεδα και εναντίον αμυντικών που... δεν είχαν σε τίποτα να του "δώσουν τα πόδια στο χέρι", όπως απαιτούσε το σύνθημα της κερκίδας. Και δεν έβαλε ποτέ επικαλαμίδες στα 500 ματς που αγωνίστηκε! Σε μια εποχή που και η γλώσσα ήταν όπως αυτή της γειτονιάς και όχι αυτή του υποκόσμου.
Διαβάστε τι είπε στην παρουσίαση του βιβλίου ο Μίμης Δομάζος: «Δεν μπορώ να κατανοήσω πώς υπάρχουν παίκτες που φοβούνται τον Ολυμπιακό. Εγώ θα μπορούσα να παίζω εναντίον του κάθε εβδομάδα. Τους είχα βάλει γκολ από κόρνερ, από κοντά, από μακριά, με κάθε τρόπο. Και μιλάμε για χρόνια που τα γήπεδα ήταν σε άθλια κατάσταση και οι μπάλες δεν είχαν σχέση με τις σημερινές. Έχω προλάβει μπάλα με κορδόνι, πώς να την κουμαντάρεις; Όμως εγώ την έκανα ό,τι ήθελα!».
Ειδική αξία έχει και ένα αξέχαστο περιστατικό με τον Πελέ, όταν η Σάντος είχε έρθει για φιλικά στην Ελλάδα και είχε γνωρίσει την ήττα από τον Ολυμπιακό 2-1, έχοντας κερδίσει την ΑΕΚ 3-0 και δύσκολα τον Παναθηναϊκό 3-2. Ο Πελέ πήγε να βγάλει τα μάτια τού (μόλις 19 ετών τότε) Δομάζου όταν "έφαγε" μια ντρίπλα από τον Έλληνα. Και λέει ο Δομάζος σήμερα: «Πράγματι ο Πελέ, εκείνος ο μεγάλος παίκτης, μου έβαλε τα δάχτυλα στα μάτια για να μου τα βγάλει. Του έκανα ένα τακουνάκι, αλλού πήγε η μπάλα, αλλού εγώ, αλλού αυτός. Κι όπως ήταν πολύ σπουδαίος παίκτης, το πήρε βαριά. Ζαλίστηκα και έπεσα κάτω. Μόλις σηκώθηκα, του τα είπα... στα γαλλικά, γιατί εγώ δε γνωρίζω Βραζιλιάνικα».
Τότε που γινόσουν Παναθηναϊκός για τον Δομάζο, Ολυμπιακός για τον Σιδέρη, ΑΕΚ για τον Παπαϊωάννου, ΠΑΟΚ για τον Κούδα κ.λπ... Και τώρα είσαι Ολυμπιακός του Μαρινάκη, Παναθηναϊκός του Αλαφούζου, ΑΕΚ του Μελισσανίδη, ΠΑΟΚ του Σαββίδη...
Τι ρομαντισμός, αλήθεια!
