Η περιγραφή δεν είναι δική μου, αλλά του καλού μου φίλου Θανάση, προέρχεται από μια λαϊκή γειτονιά του Ηρακλείου στα ανατολικά προάστια και δε νομίζω ότι χωρά άλλο σχολιασμό:
«Πριν λίγες ημέρες, ενώ ψαχούλευα κάποια βιβλία στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς, μπήκε στο μαγαζί μια γιαγιά και ζήτησε δύο μολύβια. "Για τα εγγονάκια μου", μουρμούρισε.
Μόλις πληροφορήθηκε την τιμή, 90 λεπτά και τα δύο, έβγαλε κάτι ψιλά από την τσέπη της. Τα μέτρησε προσεκτικά και ζήτησε άλλο ένα μολύβι. "Για μένα, για να λύνω κανένα σταυρόλεξο...". Πλήρωσε 1,35 σύνολο. Έδωσε ό,τι είχε στο χέρι της, 1,50 ευρώ. Περίμενε, πήρε τα ρέστα, 15 λεπτά, και την τσαντούλα με τα 3 μολύβια...».
Και συνέχισε ο Θανάσης τη σκέψη του: «Ο συνταξιούχος τού σήμερα. Ο Έλληνας καταναλωτής τού σήμερα και του αύριο, όπως τον σχεδιάζει το ΔΝΤ. Άφραγκος αλλά... φοροφυγάς, πεινασμένος αλλά με... λιπώδεις ιστούς, τεμπέλης όχι άνεργος.
»Και ποιος ξέρει; Μπορεί να νοικιάζει χωρίς να το δηλώνει κάποιο διαμέρισμα, μπορεί να φυτεύει αδήλωτα μαρούλια, μπορεί να χαρτζιλικώνεται από τους γονείς του (αλήθεια, γιατί δε φορολογείται το χαρτζιλίκι, όπως σχεδίαζε να κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση;). Αίσχος!».
Μπορεί κάποια στιγμή να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Αν κατανοήσουμε την κατάσταση, τότε μόνο μπορεί να την αλλάξουμε. Για την ώρα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουμε ιδέα τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μας.
Είμαστε παγιδευμένοι στο παρελθόν, ενώ όλα μας φωνάζουν πως πρέπει να γίνουμε οι πρωτοπόροι του μέλλοντος. Ίδωμεν...
