Αν το σύστημα διεύθυνσης του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, είναι «βρώμικο», το «αντι-σύστημα», επιχειρεί να το ξεπεράσει σε τοξικότητα. Δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, που αντλούν την ταυτότητά τους, από τις ίδιες πηγές. Για τη δεύτερη όψη μάλιστα δεν επαρκούν οι καραμέλες που μπορούν να κρατήσουν στην ουσία τους, την επικαλούμενη καθαρότητα της εξυγίανσης.
Με αφορμή το περιστατικό Μπίκα, αναδείχτηκαν και η «εξ οφίτσιο» πλευρά του συστήματος και εκείνη που την αντιμάχεται με ανορθόδοξες επιλογές και σημαία την προπαγάνδα μέσω ελεγχόμενων -κατά λογική και λεγόμενα- μέσων ευρύτερης αθλητικής ενημέρωσης του φίλαθλου κοινού της χώρας, τα οποία είτε ανήκουν, είτε χρηματοδοτούνται από πρόσωπα που τυγχάνουν ιδιοκτήτες μεγάλων ΠΑΕ. Άλλα ανοικτά, άλλα με «τόχει ο κόσμος τούμπανο…».
Είναι δυνατόν, με τόσες στοχοποιήσεις ανθρώπων, υπερβολές και διαρκείς μονόπλευρες παρουσιάσεις να αντλούν την ύλη τους από την «εξυγίανση»; Η κοινή και η επιστημονική λογική απορρίπτουν την όποια εκδοχή, να θες το καλό, χτυπώντας συνέχεια από τα άκρα.
Ούτε γίνεται πιστευτό πως μπορούν να την επαγγέλλονται όταν βρεθούν αυτοί στην εξουσία που καταγγέλλουν, με αυτό το δείγμα γραφής, που αντί να φτιάχνει, δημιουργεί νέα κακά. Φυσικά τα οπαδικά μέσα, είναι απείρως καθαρότερα, λόγω της ειλικρινούς ταυτότητας τους.
Ιδού μια αντίδραση, όπως αυτή του Γιώργου Μπίκα, όταν είδε να παίζεται ένα τέτοιο «έργο» στο όνομα του: «Είναι ντροπή και αλητεία αυτά που συμβαίνουν. Δεν δώσαμε κανένα πίνακα διαιτητών, δεν μίλησα με κανέναν στην ΕΠΟ και το μόνο που θα κάναμε θα ήταν οι ορισμοί των διαιτητών Β' και Γ' Εθνικής. Δεν μπορώ να καταλάβω, τι θέλουν να πετύχουν αυτοί οι άνθρωποι, που γράφουν και λένε ψέματα. Θέλουν να μας σκοτώσουν και σωματικά; Μας έχουν σκοτώσει ψυχολογικά, ας σταματήσουν να ρίχνουν επιπλέον λάσπη στο πρόσωπό μου»
Ιδού και η καθαρή από ρεπορτάζ καταγραφής των εγκληματικών ενεργειών του παρακράτους, που ερμηνεύει και τις δύο όψεις του νομίσματος:
«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. [...] Από την ώρα πού ο Φρανκεστάϊν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι πού σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. [...] Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοήθα να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. [...] Πώς θ' αντιδράσουμε και πώς δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας;» (Μάνος Χατζιδάκις, Ιούλιος 1978).
