Το ερώτημα δεν είναι αν βρισκόμαστε προ των πυλών ενός νέου ψυχρού πολέμου, αλλά τι σημαίνει αυτό και τι συνέπειες θα έχει για εμάς... Για μια χώρα που βλέπει με απόγνωση τον γκρεμό να ανοίγεται κάτω από τα πόδια της και τα πολλαπλά μέτωπα όχι μόνο να μην κλείνουν, αλλά να ανοίγουν διαρκώς νέα.
του Σταύρου Μουντουφάρη
Η Ρωσία παίζει σκληρό παιχνίδι για γερά νεύρα δοκιμάζοντας τις αντοχές της Ευρώπης και των ΗΠΑ, την ίδια στιγμή που ο προεκλογικός πυρετός βρίσκεται στα ύψη στις Ηνωμένες Πολιτείες ενόψει της κάλπης της 8ης Νοεμβρίου και ανοίγει η αυλαία μιας εκλογικής χρονιάς για τη Γαλλία και τη Γερμανία.
Η Ρωσία με το ένα βλέμμα στην Ουκρανία και το άλλο στη Συρία, σε μια επίδειξη ισχύος, πέρασε θριαμβευτικά από τη Μάγχη το βόρειο στόλο, καθώς και το μοναδικό αεροπλανοφόρο που της απέμεινε, πατώντας "στον κάλο" και τη Βρετανία αλλά και τη Συμμαχία, που δεν μπορούσε να αντιδράσει, από τη στιγμή που η αρμάδα του Πούτιν πέρασε μέσα από διεθνή ύδατα. Προορισμός φυσικά η Ανατολική Μεσόγειος και αντικειμενικός στόχος η Συρία.
Την ίδια ώρα ολόκληρη η περιοχή της Μέσης και Εγγύς Ανατολής βράζει με την Τουρκία, αφού έχει κλείσει τα μέτωπα με Ισραήλ και Ρωσία, και σπεύδει να εκμεταλλευτεί - φυσικά - την κατάσταση.
Το ΝΑΤΟ αντιδρά προσπαθώντας διακριτικά μαζί με την Ουάσινγκτον να λογικέψουν τον ατίθασο σύμμαχό τους, χωρίς βεβαίως να "τα σπάσουν" μαζί του, καλοπιάνουν τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που ανησυχούν όλο και περισσότερο για τη ρωσική στρατιωτική μηχανή μια ανάσα από τα σύνορά τους και ζητούν από όλες τις χώρες - και την Ελλάδα - να δώσουν περισσότερα για τις στρατιωτικές δαπάνες. Εκείνες ακριβώς που ζητούν να περικόψουμε οι δανειστές.
Ναι, το σκηνικό μυρίζει μπαρούτι σε όλα τα μέτωπα και οι εξελίξεις μόνο ευοίωνες που δεν προοιωνίζονται σε όλα τα μέτωπα... Με την Αθήνα εγκλωβισμένη στη γνωστή παγίδα του χρέους και των μνημονίων να παρακολουθεί τις εξελίξεις, ελπίζοντας ότι η κατάσταση δε θα εκτροχιαστεί. Αφού δεν της βγήκε το παιχνίδι με τη "μαμά" ομόδοξη Ρωσία, δεν έχει και πολλές επιλογές πέρα από το να ελπίζει πως το ΝΑΤΟ θα μπορέσει να διασφαλίσει το αυτονόητο στην περιοχή.
Όσο για τις ΗΠΑ, περιμένουν τη διάδοχη κατάσταση στη μετα-Ομπάμα εποχή, με τις επιλογές να συνοψίζονται στη γνωστή ρήση «από το κακό στο χειρότερο». Γιατί κατά κανόνα καμιά αμερικανική κυβέρνηση και κανένας πρόεδρος δεν "έσπασε τον ομφάλιο λώρο" με το Δόγμα Μονρόε. Όμως η Χίλαρι έχει τον τίτλο του πολεμοχαρή και ο Τραμπ βεβαίως εκείνο του απρόβλεπτου μεταξύ άλλων.
Το μόνο που μας απομένει, βλέποντας τα σκούρα σύννεφα να πυκνώνουν και το έρεβος να χάσκει κάτω από τα πόδια μας, είναι να ευχηθούμε «ο Θεός να βάλει το χέρι του» για τα «μη χειρότερα». Γιατί αν περιμένουμε από συμμάχους και φίλους... σωθήκαμε!
