Η έκθεση φωτογραφίας της Μαρίας Χουλάκη, με τίτλο "Χτίστες", εγκαινιάζεται την ερχόμενη Τετάρτη 2 Νοεμβρίου στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, στο Ηράκλειο.
Η τελετή των εγκαινίων θα ξεκινήσει στις 7 το απόγευμα, ενώ την έκθεση θα προλογίσουν ο Οδυσσέας Σγουρός, αρχιτέκτονας και γ.γ. της Δ.Ε. του ΤΕΕ/ΤΑΚ, και ο Κωνσταντίνος Β. Πρώιμος, ιστορικός Τέχνης.
Την έκθεση, που θα παραμείνει ανοικτή για το κοινό μέχρι τις 19 Νοεμβρίου, διοργανώνει το ΤΕΕ/ΤΑΚ, με τη στήριξη της Περιφέρειας Κρήτης και του Δήμου Ηρακλείου.
Όπως αναφέρει ο δρ Κωνσταντίνος Β. Πρώιμος, διδάσκων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο και κριτικός Τέχνης, «η Χουλάκη φαίνεται να αξιοποιεί τη φωτογραφία με διπλό τρόπο: από τη μια πλευρά βασίζεται στον κόσμο και στις εικόνες του, τις οποίες αναπαράγει τεκμηριώνοντας τη διαδικασία των τεχνικών και των υλικών που χρησιμοποιούν οι χτίστες. Ωστόσο η ιστορία που αφηγείται δεν τελειώνει εκεί.
»Διότι από την άλλη πλευρά φαίνεται να μεταβαίνει επέκεινα του κόσμου, απορρίπτοντας τόσο αυτόν όσο και τις εικόνες του, για να κινηθεί προς την κατεύθυνση της αφαίρεσης, στο πολιτιστικό πεδίο των ζωγραφικών αξιών που δεν έχουν τίποτα να κάνουν με την καθημερινότητα και τις εικόνες της, όπως τα ξέρουμε.
»Κινείται εντός δύο αντίθετων συνθηκών, της αναπαράστασης και της αφαίρεσης, και κάνει τη φωτογραφία, που είναι παραδοσιακά θεραπαινίδα της αναπαράστασης, λειτουργικό μοντέλο της αφαίρεσης.
»Η φωτογραφία της είναι στοχαστική, διότι όχι μόνο αρνείται να λάβει θέση υπέρ μιας συνθήκης, αλλά το κάνει δύσκολο και για το θεατή να την κατατάξει σε μία συνθήκη, είτε αυτήν της αναπαράστασης είτε αυτήν της αφαίρεσης, είτε αυτήν του τεκμηρίου που σχετίζεται με τον κόσμο που αναπαριστά, είτε αυτή του σημείου που ορίζεται μόνο με αναφορά σε άλλα σημεία.
»Με αυτή την έννοια η δουλειά της "μιλά πάρα πολύ", ενώ παίρνει αποστάσεις από την παραδοσιακή φωτογραφική συνθήκη χωρίς να την εγκαταλείπει. Πού μας οδηγεί η μετα-τεκμηριωτική αυτή συνθήκη στην οποία η Χουλάκη κατευθύνει; Είναι δύσκολο να διαβλέψουμε. Ας περιμένουμε».
Ο αρχιτέκτονας Οδυσσέας Σγουρός, με τη σειρά του, επισημαίνει για την έκθεση: «Πόσο μπορεί ένα ταπεινό τούβλο, αργασμένο στις παλέτες από τη βροχή, με χαρακιές ασύμπτωτες που ιχνογραφούν τη μοναδικότητά του, με σπασμένες ακμές που το απολειαίνουν, να προσδιορίσει το μέτρο και τον εμβάτη του κτισμένου μικρόκοσμου, ελάχιστου κόκκου στο συμπαντικό συνεχές, που κατοικήθηκε από θεούς, ήρωες και μυθικά όντα... χοϊκής καταγωγής - νοτισμένο από τη βροχή χώμα της πλάσης, σκόνη των άστρων που πυρώθηκε και πήρε σχήμα οικείο για να ορίσει το υπερβατικό και το αιώνιο...
»Στις πύλες της Βαβυλώνας και στις πλινθόκτιστες πόλεις των ερήμων της Υεμένης, στις πλινθοπερίκλειστες όψεις της Βασιλεύουσας και του Μυστρά, στα σαχνισιά του Μεγάλου Κάστρου και στα γιαπιά του '50, στη μνημειώδη σύλληψη του Louis Khan στην Ντάκα...
»Οι χτίστες στα γιαπιά, τα ανθρώπινα όρια και τα σώματα, τα υλικά και το συνταίριασμα... Οι χτισμένοι τοίχοι ζυγισμένοι με άξονα στο κέντρο της Γης και τα παράθυρα που χάσκουν ανοικτά, προσμένοντας να υποδεχτούν τον ορίζοντα και το τοπίο, τις φωνές των μικρών παιδιών, τα γέλια των κοριτσιών και τη μητρική μαυροντυμένη φιγούρα...
»Το σπίτι, κτισμένο πρώτα βαθιά μέσα στο χρήστη του, αναδύεται στον πραγματικό κόσμο, τη στιγμή που το μυστρί απολεπίζει ό,τι περίσσεψε, τη μυστική ώρα που ο μάστορας καλλωπίζει με στιβαρότητα και τρυφεράδα την τελευταία παλαμιά της υγρής λάσπης...».
Φωτογραφία αρχείου
