Σαν βγεις στον πηγαιμό για τη Φοινικιά, να εύχεσαι... να βρεις το δρόμο! Κι αν τελικά καταφέρεις και τον βρεις, να εύχεσαι σώος να τον διαβείς. Και εσύ και το όχημά σου. Κι αυτό γιατί όποιος κινείται επί της εθνικής και χρησιμοποιήσει την παράκαμψη της Φοινικιάς έρχεται αντιμέτωπος με ανεπαρκή σήμανση, κατεστραμμένο οδόστρωμα και παντελή έλλειψη πεζοδρομίων...
Μπαίνοντας κανείς για πρώτη φορά, δεξιά από το ΒΟΑΚ, στην παράκαμψη της Φοινικιάς, οδηγείται στην παράλληλο της εθνικής. Κάπου πρέπει να στρίψει δεξιά για να βγει στη Χριστομιχάλη Ξυλούρη, κι από εκεί στη Φοινικιά. Πού πρέπει να στρίψει όμως;
Αν δεν έχει ξαναπεράσει από το σημείο και δεν το έχει "φωτογραφήσει" στο μυαλό του, το πιθανότερο είναι την τοσοδούλα ταμπέλα με την ένδειξη "Φοινικιά" να μην τη δει ποτέ. Κι αν τη δει, θα πρέπει να κινείται με εξαιρετικά μικρή ταχύτητα για να προλάβει να στρίψει σ' ένα δρόμο που δε φαίνεται παρά μόνο αν φτάσει κανείς σε απόσταση αναπνοής.
Έστω και έστριψε, όμως: Ο οδηγός βρίσκεται μπροστά σ' ένα κατεστραμμένο οδόστρωμα με λακκούβες και σαμαράκια. Καθώς ο δρόμος χρησιμοποιείται από πλήθος βαρέων οχημάτων, η άσφαλτος υφίσταται περισσότερες φθορές σε χρονικό διάστημα μικρότερο από το αναμενόμενο. Και αν για τα βαρέα οχήματα που κινούνται στο δρόμο τα συγκεκριμένα εμπόδια είναι σαν να πατάει ένας ελέφαντας τυποποιημένο κρουασάν, για τα επιβατηγά αυτοκίνητα και τα δίκυκλα μπορεί να είναι ακόμα και αιτία πρόκλησης ατυχήματος.
Δίκυκλα και αυτοκίνητα, για να αποφύγουν τα εμπόδια, σαμαράκια και λακούβες, αναγκάζονται να επιδοθούν σε ατέλειωτα ζιγκ-ζαγκ, σε μια περιοχή όπου δεν υπάρχουν πεζοδρόμια και συνεπώς οι διαβάτες κινούνται μαζί με τα οχήματα στους δρόμους...
Ρεπορτάζ: Ελένη Σταυρουλάκη
