Αρχικά θα μπορούσε κανείς - εφόσον είχε επαρκή περιθώρια... αφέλειας - να είχε πειστεί για τις "αγαθές προθέσεις" των κυβερνώντων, πριν, τέλος πάντων, ανέλθουν στην κυβέρνηση, άντε και το "πεντάμηνο της διαπραγμάτευσης". Εκεί, μέχρι την ημέρα του δημοψηφίσματος.
Το βράδυ του δημοψηφίσματος, όταν ο Αλέξης Τσίπρας με μια μονοκονδυλιά διέγραψε το 62% που είπε «όχι» και το μετέτρεψε σε... περήφανο «ναι», οι αυταπάτες (θα έπρεπε να) είχαν διαλυθεί.
Αλλά για κάποιον μυστήριο λόγο - μάλλον επειδή πολύς κόσμος... το έχει ανάγκη το παραμύθι - αρκετοί συνέχισαν να πιστεύουν στις "καλές προθέσεις" του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και όταν έφερνε στη Βουλή και ψήφιζε (μαζί με τα υπόλοιπα "ευρωπαϊκού προσανατολισμού" κόμματα, μην το ξεχνάμε κι αυτό) το τρίτο κατά σειρά μνημόνιο, πολλοί δεν είχαν πειστεί ότι ούτε αυτή η κυβέρνηση (όπως άλλωστε και οι δύο προηγούμενες) είχε "καλές προθέσεις", αλλά... ακριβώς το αντίθετο. «Το πάλεψαν αλλά δεν μπόρεσαν», αυτοπαραμυθιαζόταν πολύς κόσμος.
Καθημερινά βεβαίως είναι και περισσότεροι εκείνοι που όντως πείθονται γι' αυτό, αλλά... είναι λιγάκι αργά πια.
Έτσι και με το ζήτημα των τηλεοπτικών. Έφερε ο Παππάς έναν νόμο, που είναι αρκετά ξεκάθαρο ότι επιχειρούσε να "ελέγξει" το τηλεοπτικό τοπίο. Έναν νόμο που πλέον μπορεί να καταπέσει στο ΣτΕ ως "αντισυνταγματικός". Και φυσικά τα στελέχη της κυβέρνησης λένε «αν καταπέσει, θα επιστρέψουμε στο πρότερο καθεστώς». Και κάποιοι... συνεχίζουν να πιστεύουν στις "αγαθές προθέσεις" των κυβερνώντων.
Εντάξει παιδάκια, καλό το παραμύθι, αλλά... δεν έχει δράκο.
Γ. Ψ.
