Ένα από τα πιο δημοφιλή θέματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όταν ο Νικολά Σαρκοζί ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την προεδρία, τον περασμένο μήνα, ήταν το βίντεο από μια συνέντευξη που έδωσε στο κανάλι BFM-TV στις 8 Μαρτίου 2012.
Της Σιλβί Κοφμάν*
Ήταν ακόμη Πρόεδρος, επιδίωκε μια δεύτερη θητεία με αντίπαλο τον Φρανσουά Ολάντ και ρωτήθηκε τι θα έκανε αν έχανε. Θα εγκατέλειπε την πολιτική; «Ναι» απάντησε κατηγορηματικά. Έκπληκτος, ο δημοσιογράφος επανέλαβε την ερώτηση. «Θα με ρωτήσετε και τρίτη φορά;» είπε ο Σαρκοζί. «Σας είπα ναι».
Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο «Σαρκό» επιστρέφει. Όπως και ο δημοσιογράφος σε εκείνη τη συνέντευξη, κανείς στην Γαλλία δεν είχε πιστέψει ότι ο άνθρωπος που ήδη από το 2003 έλεγε ότι θέλει να γίνει Πρόεδρος μπορεί να ζήσει χωρίς την αδρεναλίνη της πολιτικής. Το 2012, χρειάστηκε λίγους μήνες για να συνέλθει από την ήττα. Πολύ γρήγορα όμως άρχισε να ελίσσεται με σκοπό να πάρει πίσω το κόμμα του, να το μετονομάσει «Ρεπουμπλικανοί» και να τοποθετήσει τους ανθρώπους του σε θέσεις-κλειδιά.
Σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε τον περασμένο Ιανουάριο με τίτλο «Η Γαλλία για πάντα», ο Σαρκοζί αναγνώρισε μερικά από τα λάθη του και παρουσιάστηκε ως ένας ανανεωμένος άνθρωπος. Ήταν το πρώτο στάδιο της προεκλογικής του εκστρατείας. Ένα δεύτερο βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο «Όλα για τη Γαλλία» αποτέλεσε την αφορμή για την επίσημη ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του. Το βιβλίο γράφτηκε βιαστικά τον Ιούλιο στην έπαυλη που ανήκει στη γυναίκα του, την Κάρλα Μπρούνι, και βρίθει ορθογραφικών λαθών. Η κεντρική του ιδέα είναι η εξής: Ο Σαρκοζί έπρεπε να επιστρέψει γιατί η Γαλλία τον χρειάζεται, όπως χρειαζόταν τον Ντε Γκολ το 1958.
Από μια άποψη, είναι καθησυχαστικό: Ο Σαρκοζί δεν άλλαξε. Η εικόνα ενός ταπεινού, απολογητικού ανθρώπου ήταν παροδική. Και επιπλέον αυτό δεν τον ευνόησε στις δημοσκοπήσεις. Επιστροφή, λοιπόν, στο πρωτότυπο. Ο Σαρκοζί που ξέραμε είναι και πάλι μαζί μας και θέλει να πάρει την εκδίκησή του.
Δεν είναι εύκολο να θέτεις ξανά υποψηφιότητα όταν σε έχουν αποδοκιμάσει καθαρά οι ψηφοφόροι (η διαφορά του από τον Ολάντ ήταν μεγαλύτερη από τρεις μονάδες). Και δεν είναι εύκολο να το κάνεις όταν σε όλες τις δημοσκοπήσεις υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων που σε αντιπαθεί και θεωρεί ότι απέτυχες. Αν είναι κάτι που δεν λείπει όμως από τον ηλικίας 61 ετών Σαρκοζί είναι η πολιτική φιλοδοξία. Όσο αντιπαθής κι αν είναι, θα κάνει τα πάντα για να επανεκλεγεί.
Η μάχη αυτή τη φορά θα είναι πιο σκληρή, κι ας βρίσκεται πολύ χαμηλά στις δημοσκοπήσεις ο Πρόεδρος Ολάντ. Ο Σαρκοζί θα πρέπει πρώτα να κερδίσει τις προκριματικές εκλογές τον Νοέμβριο, όπου ο κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερός του, Αλέν Ζιπέ προηγείται σταθερά.
Επιπλέον, ο πρώην πρωθυπουργός του και επίσης υποψήφιος Φρανσουά Φιγιόν δεν χάνει την ευκαιρία να τον ειρωνευτεί για τις συγκρίσεις με τον Ντε Γκολ. «Φαντάζεστε τον Ντε Γκολ υπό δικαστική έρευνα;» αναρωτήθηκε πρόσφατα, αναφερόμενος στις έρευνες που γίνονται για την παράνομη χρηματοδότηση του κόμματος του Σαρκοζί.
Γιατί λοιπόν χρειάζεται η Γαλλία τον Σαρκοζί το 2017, ενώ δεν τον χρειαζόταν το 2012; Επειδή, όπως εξηγεί στο βιβλίο του, η Γαλλία δεν είναι πια η ίδια χώρα. Η κατάσταση που δημιουργήθηκε από τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις έχει δημιουργήσει την ανάγκη για έναν ισχυρό και έμπειρο άνδρα στα ηνία. Πολλοί θεωρούν ότι ο τίτλος «Όλα για τη Γαλλία» παραπέμπει σε ένα βιβλίο που έγραψε ο Ζακ Σιράκ το 1995 με τίτλο «Η Γαλλία για όλους». Αντιστρέφοντας τη φράση, ο Σαρκοζί ελπίζει ότι η νέα πατριωτική του έξαρση θα σβήσει τις κακές αναμνήσεις που άφησε.
Θα τα καταφέρει; Πεισμένος ότι οι εκλογές του 2017 θα κριθούν στα δεξιά, και όχι στο κέντρο, ο πρώην Πρόεδρος βάζει ένα μεγάλο στοίχημα. Κατά την εκτίμησή του, το βασικό θέμα αυτής της εκστρατείας δεν θα είναι η οικονομία, την οποία δεν είχε το θάρρος να μεταρρυθμίσει όσο ήταν Πρόεδρος, αλλά η Γαλλία, ο πόλεμος και το ισλάμ: «Το θέμα είναι η ταυτότητα, ανόητε».
Πρόκειται για ένα ριψοκίνδυνο στοίχημα. Ενώ ο Ζιπέ προσπαθεί να ενώσει, ο Σαρκοζί διχάζει. Η μετανάστευση, λέει, πήρε λάθος δρόμο το 1976, όταν ο τότε Πρόεδρος Ζισκάρ Ντ'Εστέν επέτρεψε στις οικογένειες των οικονομικών μεταναστών να έρθουν στο Παρίσι. Από τότε, τα πράγματα είναι εκτός ελέγχου.
Πρέπει λοιπόν να σταματήσει η οικονομική μετανάστευση για πέντε χρόνια, καθώς η ένταξη των μεταναστών στην κοινωνική ζωή απέτυχε. Η Γαλλία -υποστηρίζει- εξαναγκάστηκε από τους ιδεολόγους της πολυ-πολιτισμικότητας και τους κοινωνιολόγους της ανισότητας να εγκαταλείψει τον στόχο της ενσωμάτωσης των μεταναστών. «Ενσωμάτωση δεν σημαίνει μόνο να πάρεις τη γαλλική υπηκοότητα, αλλά και να δεχθείς τις αξίες και τον τρόπο ζωής της Γαλλίας» γράφει. «Δεν είμαστε Αγγλοσάξονες, που επιτρέπουν στις κοινότητες να ζουν δίπλα-δίπλα, αγνοώντας η μία την άλλη».
Όπως ο Ντόναλντ Τραμπ θέλει να ξανακάνει την Αμερική μεγάλη, έτσι και ο Σαρκοζί θέλει να ξανακάνει την Γαλλία υπερήφανη. Τα σχολικά εγχειρίδια, λέει, πρέπει να κάνουν τους μαθητές να αγαπούν τη χώρα τους, όχι να αισθάνονται ένοχοι γι΄ αυτήν. Και φυσικά θέλει να απαγορεύσει δια νόμου το μπουρκίνι.
Το ερώτημα είναι αν οι Γάλλοι είναι έτοιμοι για άλλη μια δόση από «Σαρκό». Ο πατριωτισμός είναι πράγματι σε άνοδο, αλλά όχι με διχαστική μορφή. Η μετανάστευση και το ισλάμ θα συζητηθούν ασφαλώς πολύ, ίσως και να κυριαρχήσουν τους επόμενους μήνες στην προεκλογική εκστρατεία, αλλά η χώρα χρειάζεται πυροσβέστες, όχι εμπρηστές. Η εμπρηστική πολιτική είναι το γήπεδο της Μαρίν Λεπέν.
Ο Σαρκοζί θέλει, φυσικά, να αλιεύσει όσο μπορεί περισσότερες ψήφους από το Εθνικό Μέτωπο. Τη στρατηγική αυτή την έχει ακολουθήσει και στο παρελθόν, όμως χωρίς επιτυχία. Το κλίμα έχει πράγματι αλλάξει στην Γαλλία. Αλλά η τάση δεν είναι προς μεγαλύτερη σύγκρουση. Ο Σαρκοζί ίσως να έχει καταλάβει κάτι λάθος.
(Πηγή: The New York Times)
?Η Σιλβί Κοφμάν είναι αρθρογράφος της Le Monde και διατηρεί εβδομαδιαία στήλη για διεθνή θέματα (http://www.lemonde.fr/journaliste/sylvie-kauffmann/). Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική καριέρα της στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Agence France Presse. Εντάχθηκε στο δυναμικό της εφημερίδας το 1988 και διετέλεσε αρχισυντάκτρια, τη διετία 2010- 2011. Αρθρογραφεί, παράλληλα, και στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης».
Πηγή: mignatiou.com
