Ο Αλέξανδρος Βέλιος πέθανε. Καλύτερα μάλλον, επέλεξε να τελειώσει το άτιμο παιχνίδι με τον καρκίνο, προτού η αρρώστια τον εξαθλιώσει ακόμη περισσότερο. Επέλεξε τη μέθοδο της μη υποβοηθούμενης ευθανασίας να δώσει ένα τέλος στη μαρτυρική ζωή του.
Της Ανδριανής Αγγελιδάκη
Η πράξη του αυτή τυπικά θεωρείται αυτοκτονία, δεδομένου οτι η ευθανασία δεν προβλέπεται νομικά στη χώρα μας. Στα μάτια πολλών όλο αυτό μοιάζει άκρως αιρετικό, αμαρτωλό και αχάριστο.
Αιρετικό διότι ο Βέλιος τάραξε με την απόφαση του το μικρόκοσμο μας και την εγωιστική αγάπη που νοιώθουμε για τον εαυτό μας και τους γύρω μας.
Αμαρτωλό διότι το δώρο του Θεού, τη ζωή, δεν δικαιούσαι να την διακόπτεις.
Αχάριστο, καθώς οφείλεις για τη ζωή σου, το υπέρτατο αγαθό που έχεις στη διάθεση σου να δίνεις αγώνα.
Και όμως αυτός ο άνθρωπος ακόμη και αν ήταν αιρετικός ή βλάσφημος, ήταν πάνω από όλα ειλικρινής και αξιοπρεπής.Αποφάσισε να μην αφήσει την αρρώστια να τον διαλύσει ολοκληρωτικά.
Όσοι έχουν την εμπειρία του καρκίνου, γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει να εξευτελίζεται η ίδια σου η ύπαρξη από την κατάπτωση του σώματος.
Ήταν ειλικρινής προς τον εαυτό του, σεβάστηκε μέχρι τελευταία στιγμή τη ζωή του και δεν επέτρεψε σε καμία ασθένεια να τον καταβάλει ώστε να μην μπορεί ούτε ένα ποτήρι νερό να πιει μόνος του.
Η ζωή είναι ΖΩΗ! Είναι ζωντάνια, δύναμη μικρή ή μεγάλη, όρεξη για την επόμενη ώρα, το επόμενο λεπτό. Είναι κουράγιο να παλέψεις τα δύσκολα.
Πέρα όμως από αυτά τα μεγαλεπήβολα και υψηλά, η ζωή είναι και άλλα περισσότερο ταπεινά πράγματα.
Είναι να ξυπνάς και να μπορείς να αναπνεύσεις, να μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι σου, να μπορείς να φας, να μπορείς να αυτοεξυπηρετηθείς, να κάνεις το μπάνιο σου, να πλυθείς και να ντυθείς.
Να σε κρατούν τα πόδια σου, να μπορείς να περπατήσεις μέχρι τη γειτονιά ή έστω μέχρι την κουζίνα σου. Να μπορείς να δεις τους φίλους σου χωρίς να πονάς, να μπορείς να γελάς χωρίς να υποφέρεις κάθε λεπτό που ανασαίνεις.
Ζωή είναι να μπορείς να ελπίζεις για ένα αύριο, λίγο καλύτερο, με λιγότερο πόνο, με περισσότερη δύναμη, με μια σταλιά παραπάνω κουράγιο ότι κάτι θα βελτιωθεί και θα προχωρήσεις παρακάτω.
Ζωή είναι να μπορείς να αναμετριέσαι με τα προβλήματα σου, να παλεύεις για λύσεις, να πέφτεις για ύπνο και να λες θα το παλέψω και αυτό.
Ζωή είναι να μπορείς να κάνεις πρόγραμμα για το επόμενο καλοκαίρι ακόμη και αν δεν σου βγει.
Ζωή είναι να σκέφτεσαι την επόμενη μέρα και να σηκώνεσαι το πρωί να την παλέψεις.
Ο Βέλιος και πολλοί άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο, έχουν αναμετρηθεί με αρρώστιες που τους έχουν νικήσει προτού σταματήσει η καρδιά τους να χτυπά. Τους οδηγούν σε ένα αργό βασανιστικό θάνατο που τους στερεί κάθε δικαίωμα για να ελπίζουν σε μια επόμενη μέρα με καλύτερα δεδομένα.
Αυτή τη ζωή λοιπόν ποιος μπορεί να την παλέψει;
Κάθε ένας από εμάς έχει το απόλυτο δικαίωμα να ζήσει με αξιοπρέπεια αλλά και να πεθάνει αξιοπρεπώς και με το κεφάλι ψηλά.
Όχι λιωμένος, διαλυμένος, καταρρακωμένος από ένα καρκίνο.
Ποιος μπορεί να ζητήσει από έναν άνθρωπο που ζει μόνο με ναρκωτικά παυσίπονα για να παλέψει τον πόνο, τρέφεται από σωληνάκι, ουρεί με σωληνάκι, δεν μπορεί να μετακινηθεί και να αυτοεξυπηρετηθεί, να χαίρεται που είναι ζωντανός και να συνεχίσει να παλεύει για ένα τέλος που έχει ήδη φτάσει αλλά κρύβεται πίσω από τη χημική υποστήριξη;
Δε νομοθετώ τούτη τη στιγμή, ούτε κραυγάζω προς τους βαριά ασθενείς, κάντε ευθανασία. Υπερασπίζομαι όμως απόλυτα το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να αποφασίσει ο ίδιος για τη ζωή του, τον εαυτό του και το τέλος του, δεδομένου μάλιστα ότι έχει να παλέψει με ένα εχθρό που όλα δείχνουν ότι τον έχει ήδη νικήσει κατά κράτος.
φωτογραφία: www.tribune.gr
