Έλα, ρε Χρήστο... «Εμείς έχουμε μάθει στα δύσκολα», μου είπες έξω από το Βενιζέλειο...
Χρήστος Καλοφωλιάς. Έφυγε... Μόλις στα 51 του χρόνια...
Του Χριστόφορου Παπαδάκη
Τέλη δεκαετίας 1990. ΤΕΙ Ηρακλείου. Ο Χρήστος (από την Καλαμάτα) τελείωνε και έπαιρνε το πτυχίο από το Τμήμα Λογιστών. Κάπου εκεί γνωρίζονται με την Ελένη. Συμφοιτήτρια. Συντρόφισσα. Και πάρα πολύ γρήγορα σύζυγος. Χαμηλών τόνων και οι δύο και αθεράπευτα ρομαντικοί, ιδεολόγοι, αγωνιστές. Με μια ποιότητα ανθρώπου που σπάνια τη συναντά κανείς.
Στην ΚΝΕ τότε, έντονα δραστηριοποιημένοι στην αντίστοιχη φοιτητική παράταξη. Είτε εμείς από το "Συνεταιριστών", είτε τα παιδιά από τις άλλες σχολές, είχαμε γίνει μια μεγάλη παρέα. Ο Χρήστος όμως έφευγε, λόγω αποφοίτησης. Η παρέα γρήγορα αποδυναμώθηκε. Και πολύ χαρήκαμε όταν τον συναντούσαμε ξανά στα φοιτητικά στέκια στο Ηράκλειο και βλέπαμε ότι έμεινε στην πόλη, όπου με την Ελένη έφτιαξαν τη δική τους οικογένεια.
Ο Χρήστος ήταν πάντα ο υπέρμαχος μιας Αριστεράς που κάποτε θα μαζέψει τα κομμάτια της και θα αποτελέσει μια μεγάλη και ενιαία δύναμη. Τα γεγονότα βέβαια εκείνης της περιόδου δεν άφηναν περιθώρια αισιοδοξίας... Αλλά εκείνος συνέχισε να το πιστεύει.
Τα τελευταία χρόνια έβλεπε κάτι «καινούργιο» να έρχεται. Δε νομίζω, όμως, ότι ήταν και πολύ σίγουρος. Γι' αυτό και δεν έκατσε στο άρμα της εξουσίας, όπως άλλοι, παρότι είχε ανέβει στην κομματική ιεραρχία.
Ύστερα ήρθε «η μαύρη αρρώστια. Ανάξια πλερωμή», που λέει ο Μάνος Λοΐζος. Όμως, «τίποτα δεν πάει χαμένο, στη χαμένη σου ζωή»...
Έφυγες τελικά...
Καλό ταξίδι και ευχαριστούμε που αγωνίστηκες να αφήσεις πίσω σου έναν κόσμο καλύτερο απ' αυτόν που βρήκες. Χρήστο, ας μην έχεις τύψεις για το αν τα κατέφερες ή όχι. Έτσι κι αλλιώς, ξέρεις καλύτερα εσύ πως ό,τι αξίζει περισσότερο δεν είναι το τέλος του ταξιδιού. Είναι το ίδιο το ταξίδι. Αντίο...
