Δεν ήμουν ποτέ φαν της Αργεντινής. Αντίθετα από μικρός και το 1ο Μουντιάλ που είδα (Ισπανία 1982) και άρχισα να καταλαβαίνω από μπάλα έγινα Βραζιλία...
Ωστόσο τους παραδέχομαι τους Αργεντίνους! Αυτό το πάθος για τον αθλητισμό και τη χώρα τους δε μπορώ παρά να το θαυμάσω, έστω και αν πρόκειται για μια χώρα...μεταναστών (από Ιταλία κυρίως)...
Έβλεπα την ομάδα μπάσκετ. Μέχρι τα...αθλητικά τους γεράματα τα μεγάλα της ονόματα δε λένε να την εγκαταλείψουν. Και σκεφτόμουν τα μεγάλα ονόματα που έβγαλε το ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία χρόνια και όταν πέρασαν τα... 30 αφοσιώθηκαν στις ομάδες τους και άφησαν την Εθνική; Ή μήπως δεν έγινε έτσι; Oπότε η αποθέωση Τζινόμπιλι τις πρώτες πρωινές ώρες της Πέμπτης στο παιχνίδι με τις ΗΠΑ ήταν κάτι που το άξιζε. Κάποιοι "δικοί μας" μήπως έπρεπε να αποθεωθούν...μόνο σε συλλογικό επίπεδο;
Είδα και τον τελικό στο ολυμπιακό τουρνουά τένις! Το πάθος του Ντελ Πότρο και τους συμπατριώτες του να κάνουν ένα αγώνα τένις να έχει...ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα! Πόσο μου άρεσε! Ο ασημένιος ολυμπιονίκης επέστρεψε στην πατρίδα του και διαβάστε τι έγινε:
Περίπου 10.000 άτομα υποδέχτηκαν τον Χουάν Μαρτίν Ντελ Πότρο στη γενέτειρά του, το Ταντίλ, κατά την επιστροφή του από το Ρίο!
Ο Αργεντινός τενίστας απέκλεισε Τζόκοβιτς, Ναδάλ και «λύγισε» μόνο από την κούραση στον τελικό απέναντι στον Άντι Μάρεϊ.
"Μετά από αρκετές μέρες στο Ρίο, η επιστροφή σε αυτή την πόλη μετράει περισσότερο από το μετάλλιο που κέρδισα. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει αυτό που ζω. Είμαι χαρούμενος που εκπροσώπησα με τον καλύτερο τρόπο τη χώρα μου και την ομορφότερη πόλη του κόσμου", δήλωσε ο 27χρονος αθλητής.
Ο Ντελ Πότρο δεν έκρυψε πως είχε πρόβλημα στα πόδια... "Ευχαριστώ τον κόσμο που ήρθε για την αγάπη που πάντα μου δείχνει. Χωρίς εσάς και χωρίς τη στήριξη της οικογένειας και των φίλων μου θα ήταν δύσκολο να πετύχω στη Βραζιλία, όταν με πονούσαν τα πόδια μου και υπέφερα από κούραση", σημείωσε.
Και επειδή οι δηλώσεις του είναι πραγματικά εκπληκτικές κλείνουμε με μια τελευταία ατάκα από τα όσα είπε...
"Κάποιες στιγμές ζαλιζόμουν κι ένιωθα πως θα λιποθυμούσα. Είμαι εξαντλημένος και η συμπαράσταση του κόσμου με κράτησε όρθιο. Ο Μάρει κέρδισε δίκαια και εγώ είμαι ευτυχισμένος για την πορεία μου στο τουρνουά και την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου", κατέληξε.
Κάπου μοιάζουν και οι δηλώσεις του με αυτές του Γιαννιώτη! Αλλά ο "δικός μας" είναι ακόμα πιο μάγκας...
Γιώργος Μιμίκος (Από τα σφηνάκια της έντυπης έκδοσης)
