Ανατριχιάζει η ιστορία της Παραολυμπιονίκης Μαρίκε Βερβόοτ, η οποία φαίνεται ότι σκέφτεται σοβαρά να βάλει τέλος στη ζωή της μετά την Παρολυμπιάδα του Ρίο.
Η Βελγίδα πρωταθλήτρια πάσχει από μία ανίατη εκφυλιστική ασθένεια, η οποία της στερεί την κίνηση των κάτω άκρων, ενώ παράλληλα της δημιουργεί και πολλά άλλα προβλήματα υγείας. Μάλιστα τα τελευταία 20 χρόνια είναι καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι.
Η 37χρονη Βερβόοτ είχε βρει διέξοδο στον αθλητισμό και μάλιστα πανηγύρισε πολλές επιτυχίες, όμως φαίνεται ότι πλέον η ασθένειά της δύσκολα αντιμετωπίζεται κάτι που την κάνει να σκέφτεται σοβαρά την ευθανασία. Ουσιαστικά θέλει να ζήσει άλλο ένα Ολυμπιακό όνειρο και μετά να βάλει τέλος στη ζωή της.
Πριν από τέσσερα χρόνια, η Παραολυμπιονίκης είχε κερδίσει στο Λονδίνο το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα σπριντ με αναπηρικό αμαξίδιο και το αργυρό στα 200. Φέτος, όμως, ίσως γραφτεί ο επίλογος σε μία ζωή που η ίδια δεν μπορεί να αντέξει άλλο, έχοντας ως όνειρο πρώτα την κατάκτηση ενός ακόμα μεταλλίου στους Παραολυμπιακούς του Ρίο.
Όπως είχε δηλώσει η ίδια μετά τα χρυσά μετάλλια που είχε κατακτήσει στο Παγκόσμιο της Ντόχα στα 100, 200 και 400 μέτρα: «Ο αθλητισμός είναι το μόνο πράγμα που με κρατάει στη ζωή. Το Ρίο είναι η τελευταία μου επιθυμία. Εξασκούμαι σκληρά, ακόμη κι αν ταυτόχρονα, μέρα - νύχτα, καταπολεμάω την ασθένειά μου. Ελπίζω να ολοκληρώσω την καριέρα μου πάνω σε ένα βάθρο στο Ρίο».
Σε παλιά της συνέντευξη είχε, επίσης, δηλώσει για το γολγοθά που ξεκινά, όταν σταματά η λάμψη των αγώνων: «Οι άνθρωποι με βλέπουν ευτυχισμένη όταν κρατάω στα χέρια μου ένα χρυσό μετάλλιο. Όμως δεν ξέρουν τη σκοτεινή πλευρά. Υπάρχουν στιγμές που υποφέρω απίστευτα, βράδια που κοιμάμαι μόνο δέκα λεπτά αλλά παρ' όλα αυτά κυνηγάω το χρυσό».
Ωστόσο, ένας από τους προπονητές της έχει εκφράσει τις ανησυχίες του σχετικά με την κατάστασή της: «Ελπίζω να αντέξει μέχρι το Ρίο γιατί βλέπω ότι οι κινητικές της δυσκολίες χειροτερεύουν».
Παρόλα αυτά, η ίδια, είναι σχεδόν αποφασισμένη να κάνει την ευθανασία μετά τους Παραολυμπιακούς του Ρίο και δε θέλει δάκρυα και στεναχώριες, παρά μόνο χαρά: «Στην κηδεία μου δεν θέλω κάποια τελετή, ούτε καφέ, ούτε κάποιο γλύκισμα. Θέλω απλά ένα ποτήρι σαμπάνιας στα χέρια όσων είναι εκεί και μία σκέψη τους για μένα».
Η ευθανασία είναι νόμιμη στο Βέλγιο από το 2002, και περίπου 1.400 άνθρωποι καταφεύγουν σε αυτή τη «λύση» ετησίως. Η Μερίκε έχει συγκεντρώσει όλα τα απαραίτητα έγγραφα που χρειάζεται και το μόνο που θέλει, πλέον, είναι η συγκατάθεση τριών ακόμα γιατρών.
Προς το παρόν, η ίδια είναι απόλυτα συγκεντρωμένη στο στόχο της και προπονείται σκληρά έξι φορές την εβδομάδα, προκειμένου να δώσει τον καλύτερό της εαυτό για τελευταία φορά στο ταρτάν.
