Πέρασαν σχεδόν 40 ημέρες από τον θάνατο του Διοικητή του Νοσοκομείου Χανίων, του Χαράλαμπου Δουλγεράκη. Δεν είναι εύκολο να αποχαιρετάς με δημόσια κείμενα έναν άξιο Προϊστάμενο και πραγματικό Δημόσιο Λειτουργό. Το μέγεθος του έργου του, αδικείται από τον περιορισμένο χώρο μιας επιμνημόσυνης επιστολής. Δεν είναι εύκολο να γράφεις για να εκφράσεις τους τόσους πολλούς φίλους και συνεργάτες του. Όμως, είναι χρέος να αποχαιρετάμε με αγάπη, σεβασμό και τιμή, ανθρώπους σαν το Χαράλαμπο Δουλγεράκη. Γιατί είναι σπάνιοι. Γιατί ξεχωρίζουν. Γιατί άφησαν έργο. Γιατί παραδειγματίζουν. Γιατί δεν ξεχνιούνται.
Γράφει ο Κυριάκος Πολυζωίδης
Η θητεία του Χαράλαμπου Δουλγεράκη δεν ήταν μια συνηθισμένη θητεία διαχείρισης των ανθρώπινων και υλικών πόρων ενός Νοσοκομείου. Σε ένα τόσο δύσκολο εργασιακό περιβάλλον που αφορά το πρώτιστο αγαθό, την Υγεία, δεν μπορείς να πετύχεις, αν δεν έχεις αυτό που λέει ο λαός: « Κότσια»!, για να αντιμετωπίσεις τον ανθρώπινο πόνο, τα σύνθετα προβλήματα, το πλήθος των ελλείψεων, τις διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά και τα ποικίλα μικρά η μεγάλα συμφέροντα.
«Κότσια», είχε και με το παραπάνω ο Χαράλαμπος Δουλγεράκης. Ψημένος στα διοικητικά ενός Νοσοκομείου ήδη από το γειτονικό Βενιζέλειο, που επίσης τον θρηνεί για τους ίδιους λόγους με εμάς...
Οι δύο θητείες του ως Πρόεδρος και μετέπειτα Διοικητής στα Χανιά ανέδειξαν τις ικανότητες του, την αγάπη του για τη δουλειά και τον υψηλό επαγγελματισμό του.
Ξεκίνησε δύσκολα. Η πρώτη θητεία του το 2002, είχε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της αρχικής λειτουργίας και ανάπτυξης ενός νέου Νοσοκομείου. Τα κατάφερε με αξιοθαύμαστο τρόπο. Διακόπηκε η θητεία του το 2004 -παραιτήθηκε/ απέρριψε κάθε σκέψη αποζημίωσης του-και επανήλθε το 2010. Είχαν συσσωρευτεί πολλά προβλήματα. Η κατάσταση ήταν περίπλοκη και το εργασιακό κλίμα βαρύ...Ξεκίνησε πάλι από την αρχή και επέτυχε ξανά.
Η δουλειά ενός μάνατζερ, ενός Διοικητή Νοσοκομείου είναι δύσκολη, πολλούς τους τρομάζει. Ο Χαράλαμπος Δουλγεράκης κλήθηκε αρκετές φορές ''να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά ''. Δεν είχε όμως φόβο ή αναστολές. Ήξερε πότε θα είναι διπλωματικός και πότε θα είναι αποφασιστικός Ήξερε τι ζητούσε και πως θα φτάσει σε αυτό. Με το προσωπικό ήταν απλός, ανοιχτόκαρδος, ειλικρινής και ουσιώδης. Στα στελέχη ενέπνεε σιγουριά και εμπιστοσύνη.
Συνεργάστηκε με διαφορετικές πολιτικές ηγεσίες, με διαφορετικές οικονομικές συνθήκες, μέσα σε ένα πολυποίκιλο πλέγμα ειδικοτήτων, χαρακτήρων και νοοτροπιών. Είπε χαρακτηριστικά ένας στενός του φίλος: « Και δεν ήταν ντόπιος»!, εννοώντας τον στείρο αλλά πανάρχαιο τοπικισμό και διαπάλη Νομών και πρωτευουσών της Κρήτης. Ακόμα κι αυτή την -θεωρητικά- «αδυναμία», την αξιοποίησε θετικά διεκδικώντας και αντιδρώντας όταν έπρεπε. Σε τέτοιες κι άλλες στιγμές ζήσαμε τον Χαράλαμπο Δουλγεράκη. Να συγκρούεται με τα ''ανωθεν'' έτοιμος να παραιτηθεί (και το έκανε - όταν εκρινε πως ετσι έπρεπε). Απαιτούσε, διεκδικούσε, αγωνιζόταν χωρίς τυμπανοκρουσίες και προσωπική προβολή. Όμως δεν διεκδικούσε, μόνο. Πρότεινε λύσεις στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία, στους τοπικούς φορείς, σχεδίαζε στρατηγικά, δεν ήταν ένας άχρωμος τεχνοκράτης. Είχε πολιτική και κοινωνική θεώρηση των πραγμάτων. Έκανε πολλά, που ούτε σε εμάς, τους στενούς συνεργάτες του εκμυστηρεύτηκε, προστατεύοντας το κύρος των θεσμών, τηρώντας την απαραίτητη δεοντολογία ή και πειθαρχία.
Ο Χαράλαμπος Δουλγεράκης είχε επαφή και ήταν ανοιχτός στις συνεργασίες με όλα τα Κόμματα, Βουλευτές, Δημάρχους, με όλες τις τοπικές αρχές, τους φορείς, τα ΜΜΕ, το Πολυτεχνείο, την Εκκλησία, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τους εθελοντές. Το Γραφείο του ήταν πάντα ανοιχτό για όλους, κυρίως προς τους πολίτες κι αντιμετώπιζε το κάθε αίτημα, διαμαρτυρία, καταγγελία, με προσοχή και αντικειμενικότητα. Άκουγε προτάσεις, κριτική, νέες ιδέες.
Στο διάβα του άφησε πλούσιο έργο και καλές αναμνήσεις. Ακόμα κι αυτοί με τους οποίους -εξ αντικειμένου- συγκρούστηκε, έδειχναν σεβασμό, γιατί τους αντιμετώπιζε με θεσμικό τρόπο, ποτέ προσωπικά, με εμπάθεια ,θυμό ή εκδικητικότητα.
Νέα Τμήματα λειτούργησαν ή ενισχύθηκαν, εγκαταστάσεις βελτιώθηκαν, προστέθηκε νέος ιατρο/τεχνολογικός εξοπλισμός, νέος Αξονικός Τομογράφος, νέος Μαγνητικός Τομογράφος, στηρίχτηκαν τα Κέντρα Υγείας.
Έμπαινε μπροστά , όταν άλλοι δήλωναν αδυναμία. Δεν υπήρχε «αδύνατον» για το Χαράλαμπο Δουλγεράκη. Υπήρχε το, «πόσο το θέλουμε»; και το, «πώς θα το πετύχουμε»; Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι το Νοσοκομείο Χανίων κατατάχθηκε αρκετές φορές στα πρώτα Νοσοκομεία της χώρας, βάσει αντικειμενικών κριτηρίων, οικονομικών και λειτουργικών στοιχείων.
Ο Χαράλαμπος Δουλγεράκης ήταν μια μαχητική μορφή, που είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός ηγέτη. Το έργο του ήταν έργο όλων! Όλους, μας αποκαλούσε ''συνεργάτες'' και μας αντιμετώπιζε έτσι. Είχαμε (ασφαλώς) διαφωνίες, ήταν όμως αντικείμενο επεξεργασίας και συζήτησης, και εφ'οσον-παρέμεναν, προχωρούσε ως Διοικητής στις αποφάσεις του όχι με το πνεύμα της εγωιστικής επιβολής, αλλά της διοικητικής αναγκαιότητας... Κι εμείς πάλι, τις υλοποιούσαμε όχι με δουλικότητα , αλλά με σεβασμό σε αυτόν και τον υπηρεσιακό ρόλο μας. Έτσι υπήρχε ιεραρχία, αποφασιστικότητα, αλληλοσεβασμός, θάρρος στην έκφραση διαφορετικής γνώμης, δημιουργικότητα, πρωτοβουλία.
Είχε όραμα, είχε στόχους, ήταν ομαδικός, ήταν αποτελεσματικός, ήταν προσεκτικός στα εύκολα, - που άλλοι υποτιμούν και αποφασιστικός στα δύσκολα - που άλλοι αποφεύγουν. Ήξερε να πείθει, να εμπνέει, να διοικεί. Ήταν δίκαιος ειλικρινής, μετρημένος. Τίμιος και ειλικρινής. Ενέπνεε εμπιστοσύνη και σιγουριά στο προσωπικό, ήταν πάντα ψύχραιμος και ευγενής . Ακόμα και στην περίοδο της μείωσης πόρων, της φθοράς και των απωλειών δεν πτοήθηκε, ούτε εγκατέλειψε. Δεν τον ενδιέφερε η υστεροφημία του. Έμεινε στα δύσκολα. Θέλησε να περισώσει ότι είχε επιτευχθεί, να κρατηθεί το ΕΣΥ! Δεν ήταν καθόλου εύκολο..
Ο Διοικητής μας- εξ αρχής- αγωνίστηκε, για ένα Σύστημα Υγείας φιλικό προς τον λαό. Να προστατεύονται οι άποροι , οι αδύναμοι, να μην υπάρχουν άνθρωποι αποκομμένοι-χωρίς πρόσβαση στο Σύστημα Υγείας . Στόχος του ήταν το Νοσοκομείο να είναι κομμάτι της τοπικής κοινωνίας . Να λένε όλοι, το Νοσοκομείο ''μας''... Ήταν ξεκάθαρος ο σχεδιασμός του, άλλωστε ήταν καταγεγραμμένος στις Εκθέσεις του προς το Υπουργείο. Μάλλον ήξερε πως, αν δημιουργούσε συνεργασίες με την Τοπική Αυτοδιοίκηση , με τους τοπικούς φορείς και την κοινωνία, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει πιο εύκολα τις συντεχνιακές νοοτροπίες, να ξεπερασθούν αγκυλώσεις και να στηριχτεί η προσπάθεια εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης και ειδικότερα της Υγείας, μέσω θεσμοθετημένων λαϊκών παρεμβάσεων και κοινωνικής συμμετοχής στην Διοίκηση, με επίκεντρο το συμφέρον του ασθενούς.
Οι ανανεώσεις της θητείας του από διαφορετικούς Υπουργούς και Κυβερνήσεις κάθε πολιτικής κατεύθυνσης και ιδεολογίας, μαρτυρεί την εκτίμηση του έργου του. Η στάση των εργαζομένων απέναντι του και των Σωματείων, το ίδιο. Η αναγνώριση και καθιέρωση του, δεν ήταν αποτέλεσμα ανίερων ελιγμών και σκοτεινής διπλωματίας. Δεν επιβλήθηκε, αλλά αναγνωρίστηκε. Κι αποτελεί ίσως μια από τις λίγες περιπτώσεις, που ένας Διοικητής παραμένει στη θέση του αξιοκρατικά (είχε άριστη βαθμολογία πάντα), χωρίς να αντικαθίσταται επί σειρά ετών -πλην της περιόδου που ο ίδιος είχε παραιτηθεί. Πρέπει να αναφερθεί επίσης ότι, και μέχρι την στιγμή που ο Χαράλαμπος Δουλγεράκης άφησε την τελευταία του πνοή , ήταν Διοικητής.
Η πολιτική του διαδρομή στον αντιδικτατορικό αγώνα, το φοιτητικό κίνημα και η δράση των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων, του έδωσε εμπειρία χειρισμών και σφαιρικότητα σε γνώσεις, μια άλλη αντίληψη και στάση ζωής.
Οι σπουδές του στην Ιταλία και ειδικά στη Βόρεια, τον μπόλιασαν με μια κουλτούρα διαφορετική γιατί έζησε σε μια βιομηχανική περιοχή με ανεπτυγμένο βιοτικό και πολιτιστικό επίπεδο, (βιώνοντας από υψηλή συνδικαλιστική/πολιτική θέση) τα πολλά και έντονα κοινωνικο/πολιτικά γεγονότα που διαδραματιστήκαν τότε και που αφομοίωσε θετικά. Προσέφερε κοινωνικά, αγωνίστηκε πολιτικά, διδάχτηκε και ωρίμασε μέσα από τις ανάγκες και τις αντιθέσεις.
Από την άλλη, υπεραγαπούσε τον τόπο του, την Κρήτη. Η τοπική κουλτούρα τον χαρακτήριζε και ο Χαράλαμπος Δουλγεράκης διέθετε όλα τα καλά της. Ντόμπρος, ακέραιος, εργατικός, ανοιχτόκαρδος και ανοιχτοχέρης , περήφανος, χόρευε, τραγουδούσε, λάτρευε την κρητική παράδοση. Είχε ανάστημα σωματικό και κυρίως Ψυχικό...
Η επαγγελματική του ιδιότητα - Μηχανολόγος Μηχανικός - τον έκανε να έχει πρακτικό νου και αποτελεσματικότητα. Ο Χαράλαμπος Δουλγεράκης δεν ήρθε στο χώρο της Διοίκησης και της Υγείας από το πουθενά... Ήταν ήδη ένας έμπειρος επαγγελματίας, μια αυτόφωτη προσωπικότητα. Γενικός Διευθυντής, Διευθύνων Σύμβουλος Διοίκησης και Σύμβουλος Ανάπτυξης με δραστηριότητα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Δεν έψαχνε, ήξερε. Δεν θεωρητικολογούσε: έπραττε. Ανοιχτός σε νέες σκέψεις, προτάσεις, μεθόδους: έβλεπε πάντα μπροστά! Ενεργούσε, αλλά ήταν μεθοδικός και αθόρυβος. Άκουγε, συζητούσε, διδασκόταν από τα λάθη του. Ήταν μετριόφρων. Αγαπούσε τη δουλειά του. Αγαπούσε τους απλούς ανθρώπους και ήξερε ότι ήταν Διοικητής για τον Ανθρώπινο Πόνο για την εξασφάλιση της Υγείας και της Πρόνοιας.
Η ζωή του αφιερώθηκε στο Καθήκον, σε βάρος προσωπικού και οικογενειακού χρόνου, μιας οικογένειας που υπεραγαπούσε. Και αυτή όμως, η θαυμάσια οικογένεια, στάθηκε δίπλα του στηρίζοντας κάθε απόφαση του , παντού και πάντα, μέχρι το δύσκολο τέλος. Η Φωφώ, η περήφανη και άξια γυναίκα του...Τα δυο του λαμπρά και ελπιδοφόρα παιδιά, η Γιάννα και ο Γιώργος...
Ο Χαράλαμπος Δουλγεράκης την Υγεία τάχθηκε να προασπίζει, την Ασθένεια να πολεμά κι απ' αυτήν χτυπήθηκε! Οξύμωρο σχήμα; Ήταν απλά, αυτό που συχνά μας έλεγε για άλλους λόγους: «Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει» και εννοούσε τον σωστό σχεδιασμό, την πρόβλεψη.
Χτυπήθηκε η υγεία του, αλλά όχι η Λεβεντιά του.
Ήταν Λεβέντης πάντα και παρέμεινε Λεβέντης , μέχρι το τέλος- που ήταν δύσκολο και σκληρό.
Πάλεψε. Δεν συμβιβάστηκε ούτε εκεί. Όρθιος όπως τον ξέραμε, όπως θα τον θυμόμαστε.
Αυτά τα λίγα λόγια γι αυτόν που εκτιμήσαμε, σεβαστήκαμε, πιστέψαμε, συμπορευτήκαμε, αγαπήσαμε. Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί γι αυτόν. Πολλά που προαναφέρθηκαν , είναι λόγια συνεργατών του κι άλλων φίλων του. Έγραψε λοιπόν κάποια φίλη δημοσιογράφος,
«Είναι βαρύ και δύσκολο να χάνονται άνθρωποι αγαπημένοι, περήφανοι, αήττητοι στις μάχες... Είναι οι άνθρωποι που -κάποιοι- δεν θα λησμονήσουμε ποτέ, όχι για την ανεκτίμητη φιλία τους αλλά , για το πέρασμα τους στη ζωή. Καλό στερνό ταξίδι Χαράλαμπε Δουλγεράκη»!
Αγαπημένε μας φίλε Λάμπη, δεν σε ξεχνάμε!
Εκ μέρους φίλων και συνεργατών του,
Κυριάκος Π. Πολυζωίδης
Διευθυντής της Τεχνικής Υπηρεσίας του Γ. Νοσοκομείου Χανίων.
