«Σκοπός της θρησκείας μας είναι να σωθεί η ψυχή μας. Κάτι παρόμοιο είναι και ο αθλητισμός... Ο υγιής αθλητισμός σώζει τον άνθρωπο από πολλά δεινά, ναρκωτικά, εγκλήματα, κακές παρέες, χώρια βέβαια τις ασθένειες. Εκκλησία, θρησκεία και αθλητισμός έχουν λοιπόν, αν κάτσει κανείς να το σκεφτεί, έναν κοινό δρόμο».
Με τα παραπάνω λόγια και το κοινωνικό αυτό μήνυμα προς τον κόσμο, την κοινωνία, και ιδίως τη νεολαία, μας χαιρέτησε εγκάρδια ο πατήρ Γεώργιος Κουγιουμουτζάκης. Παπάς, οικογενειάρχης, αθλητής, ο παπα-Γιώργης αποτελεί μια ξεχωριστή προσωπικότητα του Εργασιακού Τουρνουά Μπάσκετ που διοργανώνει ο Δήμος Ηρακλείου. Τον συναντήσαμε στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ "Μελίνα Μερκούρη" στη Νέα Αλικαρνασσό.
Μόλις είχε τελειώσει ο τελευταίος φετινός αγώνας της ομάδας του στην α' κατηγορία του Εργασιακού Πρωταθλήματος μπάσκετ του Ηρακλείου.
Παρά την κούραση από τον αγώνα, παρά την ήττα της ομάδας (άλλωστε στον αθλητισμό δεν είναι όλα... ρόδινα), δέχτηκε ευγενικά να μας πει λίγα λόγια για τον εαυτό του, για τη ζωή του... Η αλήθεια είναι ότι τον πιέσαμε λιγάκι μέχρι να "λυγίσει" και να μας παραχωρήσει τη συνέντευξη. Αλλά πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά; Είχαμε ακούσει πολλά και θέλαμε να γνωρίσουμε από κοντά τον παπα-Γιώργη του Εργασιακού Πρωταθλήματος. Το λίγο διαφορετικό αυτόν από τα... στερεοτυπικά πρότυπα ιερωμένο, που πέρα από τα ράσα ενίοτε φορά τα αθλητικά σορτσάκια, τις φανέλες και τα μπασκετικά παπούτσια... και άλλες πάλι φορές φορά τη στολή του καράτε. Ή τα παπούτσια τρεξίματος. Ή σηκώνει το δίσκο στο άγνωστο στο ευρύ κοινό αλλά αναβιωμένο εσχάτως παλιό μινωικό άθλημα, το "κρητικό βόλι"...
Ο πατήρ Γεώργιος Κουγιουμουτζάκης, βλέπετε, ασχολείται ενεργά με πολλές μορφές του αθλητισμού. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που δέχτηκε να μας μιλήσει. Να σταλεί, μέσα από τη δική του προσωπική ιστορία και διαδρομή σε αυτή τη ζωή, ένα ηχηρό θετικό μήνυμα προς τους συνανθρώπους μας, να αγκαλιάσουν τον υγιή αθλητισμό. Σε οποιαδήποτε μορφή, σε οποιοδήποτε έκφανσή του.
Το μήλο κάτω από τη... μηλιά!
Ξετυλίγοντας το κουβάρι της προσωπικής του ιστορίας, η πρώτη ερώτησή μας στον πατέρα Γεώργιο Κουγιουμουτζάκη ήταν το πώς προέκυψε η μεγάλη αυτή αγάπη για το μπάσκετ. Εδώ ισχύει το γνωστό "το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά". Ο σπόρος της αγάπης στην πορτοκαλί μπάλα φυτεύτηκε στο μυαλό και στην ψυχή από τον μπασκετμπολίστα μπαμπά, που έπαιξε επαγγελματικά στο Βέλγιο και παράλληλα, ασχολούμενος με τις πολεμικές τέχνες, προπονούνταν κάποτε μαζί με το γνωστό ηθοποιό Ζαν Κλοντ Βαν Ντάμ!
«Γεννήθηκα πριν από 40 χρόνια, ζωή να έχουμε! Γεννήθηκα στη διαδρομή Βέλγιο προς Ηράκλειο. Οι δικοί μου ζούσανε στο Βέλγιο. Εκεί είχε πρωτοπάει ο παππούς μου, ένας από τους πολλούς μετανάστες που πήγαν στη χώρα αυτή να δουλέψουν στα ανθρακωρυχεία. Ο πατέρας μου λάτρευε το μπάσκετ και έπαιζε επαγγελματικά στο Βέλγιο, στη Σαρλερουά. Έπαιζε στην θέση του πλέι μέικερ. Παράλληλα έκανε και πολεμικές τέχνες και μάλιστα μια εποχή έκανε προπόνηση μαζί με τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ. Έπεσε ο σπόρος από τον πατέρα και από μικρός, από το δημοτικό, έκανα δύο διαφορετικά είδη. Ιαπωνικό καράτε και κορεάτικο, το τανγκ σου ντο. Είχα λάβει μέρος και σε πανελλήνιους αγώνες. Είχα κάποιες διακρίσεις. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία και ας μην πλατειάσουμε», μας λέει χαμογελαστός ο παπα-Γιώργης και συνεχίζει: «Από τον πατέρα μου κληρονόμησα και 'γω την αγάπη αυτή για το μπάσκετ. Η δεκαετία του '80, βέβαια, ήταν η εποχή που πολλά μικρά παιδιά άρχισαν να στρέφονται στο μπάσκετ λόγω Γκάλη, Γιαννάκη, Χριστοδούλου, Φασούλα και των άλλων παιδιών της χρυσής εκείνης φουρνιάς που πήρε και Ευρωπαϊκό. Από παιδάκι ξεκίνησα το μπάσκετ. Το 1986, 10 χρονών μόλις τότε, πήγα στον ΟΦΗ. Έχω να θυμάμαι, μάλιστα, πως ήμασταν η πρώτη φουρνιά παιδιών που "εγκαινιάσαμε" τα γήπεδα του ΟΦΗ στην οδό Εφόδου. Ήταν και κοντά μου, μέναμε στα Καμίνια. Ήμασταν μια μεγάλη παρέα παιδιών που αγαπούσαμε το μπάσκετ. Την επόμενη χρονιά, μάλιστα, η παρέα πήγε σε άλλη ομάδα, στον Κρόνο, και τους ακολούθησα και εγώ. Στον Κρόνο ρίχναμε πολύ, μα πολύ ιδρώτα. Καθημερινές προπονήσεις, 6ωρες και 8ωρες και τα σαββατοκύριακα. Ο πατέρας μου ερχόταν στους αγώνες, με στήριξε και μου έδινε ώθηση για να προπονούμαι. Συνέχισα και στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Να σας πω βέβαια πως τότε δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με την Εκκλησία και τη θρησκεία. Ήμουν σε άλλη φάση, για να το πούμε έτσι απλοϊκά. Βόλτες, ροκ, χέβι-μέταλ, μακρύ μαλλί και τα συναφή της επαναστατικής, τότε, εφηβικής ηλικίας».
Ο στόχος
Ο πατήρ Γεώργιος έκανε ένα μικρό διάλειμμα από το μπάσκετ μετά το λύκειο, όταν έφυγε φαντάρος. Τότε ήθελε - το 'χε βάλει σκοπό - να μπει στην Αστυνομία. Μάλιστα εκείνη η χρονιά, το '93, ήταν η τελευταία που έμπαινε κανείς χωρίς πανελλαδικές στην Αστυνομία. Για να πάρει έξτρα μόρια, ο παπα-Γιώργης υπηρέτησε στις Ειδικές Δυνάμεις. Όλα πήγαιναν καλά. Πέρασε από τα αθλήματα. Στο τσακ όμως, για λίγες ημέρες, δεν πρόλαβε να πάρει το απολυτήριο στρατού και έχασε την ευκαιρία να μπει στην Αστυνομία. Οπότε αναγκάστηκε να αλλάξει ρότα. Έκανε τα χαρτιά του στην Ολυμπιακή και προσελήφθη. Κάπου εκεί, επέστρεψε στη ζωή του το μπάσκετ, παρεΐστικα και μόνο πλέον. Κάπου εκεί ήρθε και η οικογένεια. «Δουλεύοντας πια στην Ολυμπιακή - καλή δουλειά, να το πούμε - η ζωή μπήκε στην ευθεία. Το '98 ενώθηκα με τα δεσμά του γάμου με τη γυναίκα μου, την Πελαγία Στρατιδάκη. Και 'δω "μέτρησε" ο αθλητισμός. Με τη γυναίκα μου γνωριστήκαμε στις προπονήσεις, στο γυμναστήριο. Αγαπηθήκαμε, ταιριάζαμε, παντρευτήκαμε, και είχαμε τη χαρά, την ευτυχία να αποκτήσουμε δύο παιδάκια: την Αριστέα, 10 ετών, που σημειωτέον παίζει μπάσκετ στον ΟΦΗ, και από ό,τι εκτιμούν θα γίνει πολύ καλή παίκτρια, και τον Νίκο, 14 ετών, που παίζει μπάσκετ αλλά έχει στραφεί πιο πολύ στις πολεμικές τέχνες, στο μποξ ιδιαίτερα. Ας γίνουν ό,τι θέλουν. Εγώ και η σύζυγος είμαστε τρισευτυχισμένοι που ασχολούνται με τον αθλητισμό και μένουν εκτός από άλλα πράγματα. Αυτό το λέω πάντα. Μακάρι όλα τα παιδιά να ασχολούνται, να μυούνται από μικρά στον αθλητισμό. Γλιτώνουν από πολλούς κινδύνους και περίεργες καταστάσεις», μας περιγράφει ο παπα-Γιώργης.
Η ιεροσύνη!
Πώς όμως προέκυψε η ιεροσύνη στη ζωή του παπα-Γιώργη; Ο ίδιος εξηγεί: «Προέκυψε το 2004. Ήταν κάτι που προέκυψε αυθόρμητα! Τότε επισκέφτηκα με τη γυναίκα μου τους Αγίους Τόπους. Είδαμε πολλά εκεί. Κάτι ένιωσα και όταν γυρίσαμε πίσω, εδώ στο Ηράκλειο, είχα μια ανεξήγητη ανησυχία. Ένιωθα ανήσυχος με τη δουλειά, παρόλο που ήταν πολύ καλή και δεν είχα το παραμικρό παράπονο. Κάτι με τσιγκλούσε πια μέσα. Έγινε πολύ πιο δυνατό όταν γνώρισα τον πατέρα Ευμένιο στα Ρούστικα. Η γνωριμία με το σεβάσμιο γέροντα τότε με ώθησε να πάω να δώσω εξετάσεις στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Σχολή Ηρακλείου. Πράγματι μπήκα στη Σχολή. Άρχισα να φοιτώ, και στο 1ο έτος με χειροτόνησε ο μακαριστός Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου Άνθιμος. Η πρώτη μου ενορία ήταν μέσα στο Ρέθυμνο, στο Μασταμπά. Εδώ και αρκετά χρόνια είμαι στο Χώνο Μυλοποτάμου».
Τα λείψανα και οι αγιοκυριακάτικες εκδηλώσεις
Στο Χώνο Μυλοποτάμου, ο παπα-Γιώργης δεν άργησε να αναλάβει, παράλληλα με τα ιερατικά του καθήκοντα, αθλητική και πολιτιστική δράση. Εκεί, τόσο στο πρόσωπο του τότε προέδρου του Πολιτιστικού Συλλόγου Ζαχαρία Γεμιστού, όσο και της νυν προέδρου του Συλλόγου Ζωής Φλουρή, όπως και στα πρόσωπα πολλών συγχωριανών και αιρετών, βρήκε τους ιδανικούς συμπαραστάτες για να γίνει πράξη το μήνυμα πως «Εκκλησία και αθλητισμός μπορούν να έχουν κοινό βάδισμα προς όφελος μιας τοπικής κοινωνίας».
«Θα το λέω πάντοτε με τιμή και συγκίνηση πως ως ενορία εκεί καταφέραμε να ενώσουμε αποτελεσματικά δυνάμεις με τον Πολιτιστικό Σύλλογο και την τοπική κοινωνία, και να φέρουμε ένα καλό αποτέλεσμα για τους ανθρώπους προς τα θετικά πρότυπα του αθλητισμού, του πολιτισμού, των τεχνών. Κομβικό σημείο ήταν αυτό που έγινε το 2009. Τότε καταφέραμε να φέρουμε τα λείψανα της Αγίας Κυριακής από το μοναστήρι του Αγίου Νικόλα Γαλατάκη, στην Εύβοια. Φέραμε τα λείψανα εδώ στο χωριό, υπό την προστασία του κεντρικού ναού που είναι αφιερωμένος στην Αγία Κυριακή.
Τότε λοιπόν είχαμε την ιδέα, την έμπνευση, να αρχίσουμε να διοργανώνουμε το καλοκαίρι εκδηλώσεις προς τιμήν της Αγίας Κυριακής, που γιορτάζει στις 7 Ιουλίου. Ξεκινήσαμε σιγά-σιγά τις εκδηλώσεις, με πολιτιστική και αθλητική χροιά. Πλέον, οι "Αγιοκυριακάτικες Πολιτιστικές και Αθλητικές Εκδηλώσεις" αποτελούν θεσμό! Για μας είναι κάτι το πολύ ξεχωριστό. Είναι ο κρίκος εκείνο που μας δένει γερά με τις ρίζες και την παράδοσή μας. Έρχονται αθλητές από την Αθήνα, από το Μαρόκο... για να λάβουν μέρος στον ανοιχτό αγώνα των 12,4 χιλιομέτρων, ο οποίος διεξάγεται με άδεια του ΣΕΓΑΣ, και με τις προδιαγραφές του ΣΕΓΑΣ.
Κάθε χρόνο επίσης, στις εκδηλώσεις, γίνονται αγώνες μπάσκετ, αλλά και αγώνες πινγκ-πονγκ όπου έχουμε αυτόματα τραπεζάκια πινκ-πονγκ. Γίνεται ένας αγώνας δρόμου νέων στα 1.300 μέτρα, όπως και διαγωνισμός στο κρητικό βόλι. Γίνονται φυσιολατρικές πεζοπορίες. Και βεβαίως η ατραξιόν η αθλητική για τα παιδιά είναι οι περίφημες νεροδρομίες των 100 μέτρων. Τα παιδιά πηγαίνουν στην πέτρινη βρύση του χωριού. Φορτώνονται με συγκεκριμένο τρόπο μια γεμάτη στάμνα και διαγωνίζονται σε απόσταση 100 μέτρων, κουβαλώντας τη στάμνα», εξηγεί ο πατήρ Γεώργιος.
ΜΙΝΩΙΚΟ ΑΘΛΗΜΑ
Αναβιώνει το "κρητικό βόλι"!
Βεβαίως, την ατάκα και τα μηνύματα για ενασχόληση με τον αθλητισμό την ακούμε συχνά και από πολλά χείλη. Ο ρασοφόρος της ιστορίας μας, όμως, δεν το λέει έτσι στα λόγια. Είναι από εκείνους που το λένε γιατί το εννοούν και το πρεσβεύουν καθημερινά.
Το μπάσκετ και οι πολεμικές τέχνες, βλέπετε, δεν είναι οι μοναδικές αθλητικές του ενασχολήσεις. Ο ίδιος είναι μέλος του Ομίλου Υπεραποστάσεων Κρήτης. Αν και λόγω υποχρεώσεων και πιεσμένου χρόνου, όπως "εξομολογείται", δεν μπορεί να συμμετέχει σε όσες αθλητικές εκδηλώσεις του Ομίλου θα ήθελε. Επίσης, και εδώ ομολογούμε μας άνοιξε το μυαλό και τις γνώσεις μας, ο πατήρ Γεώργιος Κουγιουμουτζάκης ασχολείται ενεργά με ένα παλιό μινωικό άθλημα: το κρητικό βόλι, το οποίο έχει αρχίσει δειλά-δειλά και αναβιώνει στην Κρήτη, αλλά και στην υπόλοιπη χώρα τα τελευταία χρόνια.
Στο κρητικό βόλι, οι αθλητές πατάνε πάνω σε μια μεγάλη πέτρα, στέκονται με τις μύτες των ποδιών πάνω σε αυτήν, και πετάνε μια σφαίρα όπως η γνωστή σφαίρα των Ολυμπιακών Αγώνων. Η μεγάλη δυσκολία βρίσκεται στο ότι πετάνε τη σφαίρα χωρίς καμία φόρα και ισορροπώντας με τις μύτες πάνω σε μια πέτρα.
Εργασιακό Πρωτάθλημα
Κάθε χρόνο δίνει το "παρών"!
Για το τέλος αφήσαμε και πάλι τη μεγάλη αθλητική αγάπη του παπα-Γιώργη, το μπάσκετ. Οικογενειάρχης, με δύο μικρά παιδιά, παπάς, και 40 ετών πλέον, ο ίδιος καταγράφει σταθερή παρουσία τα τελευταία χρόνια στο ιδιαίτερα δημοφιλές Εργασιακό Πρωτάθλημα Μπάσκετ του Δήμου Ηρακλείου. Η αυλαία του Εργασιακού Πρωταθλήματος για τον ίδιο άνοιξε το 2012. Ο ίδιος δε σκοπεύει να την κλείσει, όσο τουλάχιστον το λέει η καρδιά, η ψυχή και τα πόδια του, για αρκετά χρόνια ακόμα! «Το μπάσκετ το είχα αφήσει κάπως στην άκρη για μερικά χρόνια, μέχρι που αρχίσαμε το 2012 να σμίγουμε μια παλιά παρέα παικτών. Παλιοπαρέα που λέμε, που παίζαμε μαζί παιδάκια, στις ακαδημίες, διαφόρων ομάδων.
Βρεθήκαμε, παίξαμε μερικές φορές και με την παρότρυνση επιχειρηματία από τις Βασιλειές, που δυστυχώς έχει φύγει από τη ζωή, κατεβήκαμε στο Εργασιακό Πρωτάθλημα τη σεζόν 2013-2014.
Έκτοτε, είμαι εκεί σταθερά, αν και έχω αλλάξει μερικές ομάδες. Φέτος ειδικά, έχω να το λέω, ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία η συμμετοχή στην α' κατηγορία, απέναντι σε πολύ καταξιωμένες ομάδες. Απέναντι σε καταξιωμένους παίκτες και καλά παιδιά, το κυριότερο.
Τεράστια φέτος η συμμετοχή. Πολλές ομάδες, πολλοί αθλητές και αυτό είναι το σπουδαιότερο. Όχι η διάκριση, η κατάταξη, όσο το να βλέπει κανείς 1.000 ανθρώπους, τους περισσότερους μιας κάποιας ηλικίας, 35, 40, 45 και βάλε χρονών, με δουλειές, με οικογένειες, με πολλές υποχρεώσεις, να παίζουν μπάσκετ. Να συμμετέχουν σε ένα πρωτάθλημα οργανωμένο. Να το χαίρονται, να το απολαμβάνουν»...
Με αυτά τα λόγια, και υπό τις ιαχές συμπαικτών και αντιπάλων για αντάμωμα του χρόνου, στο επόμενο πια Εργασιακό Πρωτάθλημα, αποχαιρετήσαμε τον ξεχωριστό πατέρα Γεώργιο Κουγιουμουτζάκη...
ρεπορτάζ: Μπάμπης Σαββίδης
