Μπορεί η νομοθεσία να προστατεύει τη διαχείριση του αιγιαλού, ωστόσο πολλές φορές η υπόθεση: "μια βουτιά στη δροσιά" καταλήγει σε... τραγέλαφο, αφού οι λουόμενοι καλούνται να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη με τις μηχανορραφίες για λίγα ευρώ παραπάνω, να δίνουν και να παίρνουν..
Η νομοθεσία ορίζει ότι οι ακτές ανήκουν σε όλους τους πολίτες.
Τι ορίζει ο νόμος
Το κράτος έχει τη δυνατότητα να παρέχει τη δυνατότητα στους δήμους να επινοικιάζουν συγκεκριμένο τμήμα των ακτών σε ιδιώτες για να εγκαθιστούν ομπρέλες - ξαπλώστρες. Πρέπει να τοποθετούνται σε απόσταση 5 τουλάχιστον μέτρων από τη θάλασσα (το χειμέριο κύμα για την ακρίβεια), δεν μπορούν να καταλαμβάνουν πάνω από το 50% της ακτής και οφείλουν να απέχουν κατά 200 μέτρα η μία συστάδα από την άλλη.
Τι ισχύει στην πράξη
Αυτά σίγουρα δεν ισχύουν στην πράξη, όμως το εξοργιστικό είναι να καλείσαι να πληρώσεις "χρυσάφι" για μια θέση στην παραλία... Με την οικονομική κρίση λοιπόν να βαθαίνει, καίγονται οι τσέπες όσων θέλουν λίγες στιγμές δροσιάς σε μια οργανωμένη παραλία.
Στην Κρήτη υπάρχουν δύο μέτρα και σταθμά: συνήθως οι Έλληνες δεν καταβάλουν κάποιο τίμημα για την ξαπλώστρα και την ομπρέλα, παρά μόνο ό,τι καταναλώσουν π.χ. καφέ, νερό, αναψυκτικά, αλλά οι τουρίστες πληρώνουν και για τα μεν και για τα δε.
Για μια θέση στη δροσιά της παραλίας.. Καίγεται η τσέπη!
Δωρεάν με πληρωμή της κατανάλωσης (σε Έλληνες)
- 3 ευρώ συν ό,τι καταναλωθεί (σε περιοχές με ζήτηση)
- 6 ευρώ μόνο για τις ξαπλώστρες (σε beach bars)
- 7 ευρώ για ξαπλώστρες, πετσέτες και νερό.. βρύσης! (σε beach bars)
- 10 ευρώ μόνο για ξαπλώστρες! (σε πολυσύχναστα νότια παράλια)
Και να υπενθυμίσουμε βέβαια ότι δεν υπάρχουν ιδιωτικές παραλίες στη χώρα μας. Ακόμα κι αν μια επιχείρηση (π.χ. ένα ξενοδοχείο) βρίσκεται ακριβώς μπροστά από μια παραλία, οφείλει υποχρεωτικά να διατηρεί ελεύθερη την πρόσβαση των λουομένων, στην περίπτωση που η μόνη δίοδος είναι μέσω των εγκαταστάσεών του.
Ρεπορτάζ : Ματθαίος Καπετανάκης
