Είναι μια πρωτόγνωρη, εντυπωσιακή και ευλογημένη, ορθόδοξη χριστιανική «θρησκευτική καταιγίδα», που εκδηλώθηκε σύμφωνα με τις προβλέψεις των «θρησκευτικών μετεωρολόγων» στην Κρήτη, στο Ηράκλειο και συνεχίζεται στο Κολυμπάρι Χανίων με αμείωτη ένταση…
Η Κρήτη σήμερα ζει ιστορικές θρησκευτικές στιγμές και ο λαός της αισθάνεται ιδιαίτερα συγκινημένος και υπερήφανος για την πραγματοποίηση της μοναδικής στη νεότερη ιστορία Ορθόδοξης Ιεράς Συνόδου σε αυτόν τον ιστορικό και μαρτυρικό τόπο.
Σε μια κρίσιμη εποχή που η μάχη για την επικράτηση του Ισλαμισμού και του θρησκευτικού φανατισμού, εξελίσσεται σε ένα ανορθόδοξο πόλεμο από την ανατολή σε βάρος της Δύσης, η Ορθόδοξη εκκλησία με θάρρος και αποφασιστικότητα συγκαλεί στην Κρήτη την Αγία και Μεγάλη Σύνοδό της.
Την ώρα που η Τουρκία επιδιώκει να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε τζαμί, η ορθόδοξες εκκλησίες δεν κατάφεραν τελικά να παραμερίσουν τις ασήμαντες διαφορές τους, για να επιτύχουν ενωμένοι να συμμετάσχουν, τηρώντας την έννοια της πανορθόδοξης συνόδου.
Οι Άγιοι πατέρες πατριάρχες των ορθόδοξων εκκλησιών δεν κατάφεραν να ομονοήσουν άπαντες, παραμερίζοντας τις επιφυλάξεις τους και τις αντιρρήσεις τους περί «πρωτοκόλλου», εκφράζοντας απαράδεκτα αισθήματα εγωισμού και ανθρώπινες αδυναμίες, που τους καθιστούν έκθετους στα μάτια των απλών πιστών ανθρώπων και του «περιούσιου» λαού τους.
Με αυτό τον τρόπο και το πρόσχημα περί διευθετήσεως της κατάταξης των θέσεων των Προκαθήμενων κατά τη διάρκεια της Συνόδου, τέσσερις Πατριάρχες Ορθόδοξων εκκλησιών αρνήθηκαν την συμμετοχή τους. Μέσα σ' αυτό το κλίμα που έχει διαμορφωθεί, η σκέψη των χριστιανών γυρίζει περίπου χίλια χρόνια πίσω, όταν ο καρδινάλιος Ουμβέρτος καταθέτει στην Αγία Τράπεζα του ναού της Αγίας Σοφίας τον αφορισμό του Πατριάρχη Μιχαήλ Κηλουλάριου και αναθεματίζει ολόκληρη την ορθόδοξη εκκλησία.
Ο πατριάρχης συγκαλεί Σύνοδο στις 24 Ιουλίου 1054, στην οποία αναθεματίζει και αφορίζει τους συντάκτες της επιστολής της Δυτικής Εκκλησίας και όσους την ακολουθούν. Το σχίσμα των Εκκλησιών Ανατολής και Δύσης είχε γίνει πραγματικότητα. Ήταν από χρόνια διαπιστωμένο ότι η παλαιά Ρώμη και η νέα Ρώμη (Κωνσταντινούπολη) εκπροσωπούσαν δυο διαφορετικούς κόσμους, από την εποχή της διαίρεσης του Ρωμαϊκού κράτους σε ανατολικό και δυτικό.
Από το 1054 μέχρι την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 έγιναν πολλές προσπάθειες για την άρση του Σχίσματος. Οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες κυρίως οι Παλαιολόγοι μάταια περίμεναν βοήθεια από τη Δύση για να αντιμετωπίσουν τους Σελτζούκους Τούρκους και στη συνέχεια τους Οθωμανούς. Οι αξιώσεις του Πάπα για κυριαρχία και υπαγωγή της Ανατολής στην εκκλησιαστική του δικαιοδοσία, εύρισκε αντίθετο το ορθόδοξο εκκλησιαστικό φρόνιμα του λαού.
Επειδή ο περίφημος κοινωνικός - ιστορικός κανόνας «η ισχύς εν τη ενώσει» είναι απαράβατος, μοιραία επήλθε η παρακμή και η πτώση του Βυζαντίου ολοκληρωτικά το έτος 1453 από τους Τούρκους. Ευχή όλων είναι η ιστορία να μην επαναληφθεί σήμερα και να έχουμε ένα νέο καταστροφικό σχίσμα του μέλλοντος.
Επανερχόμενοι στο κεντρικό θέμα του σχολίου σχετικά με την απουσία των τεσσάρων Ορθοδόξων εκκλησιών από την Ιερά Σύνοδο της Κρήτης, αναλογιζόμαστε όλοι εάν θα υπάρξουν απρόβλεπτες επιπτώσεις από την αναφερόμενη διαφωνία αυτών των Ορθοδόξων εκκλησιών με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Υπάρχει ελπίδα να ανατραπεί αυτό το αρνητικό κλίμα μέσα από τους κόλπους της Ορθοδοξίας;
Σε αυτή την πρωτοφανή «κόντρα» μπορεί κάποιος να αγνοήσει και τις πολιτικοοικονομικές σκοπιμότητες που ενδεχόμενα θα δρομολογηθούν, αφού οι περισσότερες εκκλησίες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο σε κάθε χώρα; Σε κάθε περίπτωση εμείς οι Έλληνες έχουμε βαθιά την πεποίθηση και όχι την ελπίδα, ότι η Μεγάλη Ιερά Ορθόδοξη Σύνοδος της Κρήτης θα επιτύχει.
Οι φωτισμένοι από το άγιο Πνεύμα Πατέρες Αρχηγοί των Εκκλησιών θα βρουν κοινή «γλώσσα» επικοινωνίας με τους απόντες αδελφούς Πατριάρχες και οι σημαντικές για το μέλλον του Χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας αποφάσεις τους θα γίνουν αποδεκτές από όλους.
Την επιτυχία αυτή εγγυάται μόνο η υπακοή στα λόγια του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου στην εναρκτήρια ομιλία της συνόδου που είπε: «Καλούμεθα όλοι να καταθέσωμεν και ουχί να επιβάλλωμεν τας απόψεις μας, για να οικοδομήσωμεν την ενότητα της Ορθοδοξίας, σε αυτήν την Μεγάλη Ιεράν Ορθόδοξη Σύνοδον».
