Προς τον επαγγελματία οδηγό που το βράδυ της Κυριακής στην Εθνική κόντεψε να με κόψει στη μέση επειδή απλά ήταν βιαστικός ή ξέχασε να πάρει τη σωστή λωρίδα και να στρίψει δεξιά στη ράμπα προς Κνωσού... Με αποτέλεσμα να πεταχτεί μπροστά μου και να γκαζώσει για να στρίψει με "οκτάρι" στη ράμπα.
Και ευτυχώς που πήγαινα σιγά, αλλιώς τώρα θα ήμουν στα πευκάκια ή θα έβλεπα, κατά το κοινώς ρηθέν, τα ραδίκια ανάποδα. Και προς τον άγνωστο φίλο οδηγό που αρχίζει να κορνάρει στην Καζαντζίδη πριν ανάψει το φανάρι (αν ανάψει) πράσινο.
Δεν έχω αντανακλαστικά Κομανέντσι, ούτε και διαισθητικές ικανότητες (ατυχώς) ώστε να λάβω όραμα τη στιγμή που θα ανάψει (αν ανάψει) το φανάρι για να περάσω εκείνο ακριβώς το κλάσμα του δευτερολέπτου που θα γίνει πράσινο. Γιατί ακόμα και αν εγώ το κάνω με κάποιο μαγικό τρόπο, υπάρχουν και οι άλλοι που θα περάσουν με κίτρινο μπροστά μου. Και προς όλους αυτούς τους οδηγούς που κάνουν ό,τι μπορούν για να παίξουν κορώνα-γράμματα τη ζωή τη δική τους και των άλλων...
Κι εγώ βιάζομαι, φίλε μου, να φτάσω στο σπίτι μου ή στη δουλειά μου. Όπως και εσύ. Όπως όλοι μας. Όμως προσπαθώ τουλάχιστον να μην παίζω ρώσικη ρουλέτα με το τιμόνι. Τι άλλο πρέπει να συμβεί δηλαδή ώστε να βάλουμε μυαλό... Ώστε να πηγαίνουμε αργά. Γιατί εγώ για παράδειγμα, αν έτρεχα, τώρα δε θα έγραφα αυτές τις γραμμές. Για το λόγο αυτό πηγαίνω αργά. Και ας κορνάρουν οι υπόλοιποι. Ας περιμένουν.
Τα πέντε λεπτά που θα χάσουν είναι ίσως πέντε λεπτά ζωής. Ενώ τα πέντε που μπορεί να κερδίσουν προσπερνώντας, τρέχοντας, κάνοντας επικίνδυνους ελιγμούς ίσως τους στοιχίσουν τη ζωή. Όχι μόνο τη δική τους. Και πιστέψτε με προσπαθώ να διατηρήσω και εγώ την ψυχραιμία μου και τα νεύρα μου. Γιατί όσο πιεσμένοι και εκνευρισμένοι είναι οι υπόλοιποι οδηγοί, άλλο τόσο είμαι και εγώ...
