Στο ατύχημα του Ράνα Πλάζα στο Μπαγκλαντές, μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στον τομέα της βιομηχανίας ενδυμάτων κατά την οποία 1.138 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τουςύστερα από την κατάρρευση του οχταόροφου εργοστασίου τον Απρίλιο του 2013, αναφέρθηκε ο Στέλιος Κούλογλου κατά τη χθεσινή δημόσια ακρόαση της Επιτροπής Διεθνούς Εμπορίου του Ευρωκοινοβουλίου, στην οποία προήδρευσε ο ίδιος από κοινού με τον Γερμανό ευρωβουλευτή των Σοσιαλιστών Μπερντ Λάνγκε.
Θέμα της ακρόασης ήταν η ευρωπαϊκή εμπορική πολιτική και η διασφάλιση της βιωσιμότητας της παγκόσμιας αλυσίδας αξιών στους τομείς της ένδυσης, των τροφίμων και της γεωργίας.
«Πολύς κόσμος δε θυμάται την τραγωδία αυτή» υπογράμμισε ο Στέλιος Κούλογλου και τόνισε ότι η παιδική εργασία, η αναγκαστική εργασία, η υπερεργασία, τα χαμηλά ημερομίσθια, η κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων αποτελούν κοινοτοπία σε χώρες της Ασίας αλλά και στη γειτονική Τουρκία, από τις οποίες γίνονται οι περισσότερες εισαγωγές ενδυμάτων στην ΕΕ.
Ωστόσο, επισημαίνει ο ευρωβουλευτής, παρά τις δημόσιες επικρίσεις που έχουν δεχθεί οι πολυεθνικές εταιρίες ένδυσης που δραστηριοποιούνται στις χώρες αυτές, δεν έχει υπάρξει νομική και ηθική συμμόρφωση ούτε ουσιαστική βελτίωση των συνθηκών εργασίας.
Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο της βρετανικής εφημερίδας Γκάρντιαν, ελάχιστη πρόοδος έχει σημειωθεί εκ μέρους των πολυεθνικών εταιριών για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και την προστασία της ασφάλειας των εργαζομένων στα εργοστάσια παραγωγής ενδυμάτων. Μόλις επτά από τα 1660 εργοστάσια, συνεχίζει το άρθρο, έχουν ολοκληρώσει την εφαρμογή διορθωτικών σχεδίων δράσης, περίπου 1.388 εργοστάσια έχουν καθυστερήσει κατά πολύ στο χρονοδιάγραμμα ενώ 186 δεν έχουν οριστικοποιήσει τα σχέδια αυτά και 22 δεν τα έχουν εφαρμόσει καθόλου.
Ενδιαφέρον παρουσίασε η παρέμβαση του υπεύθυνου οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας, Γιώργου Αλτιντζή, ο οποίος μίλησε για τις ανισορροπίες και ασυμμετρίες μέσα στην παγκόσμια αλυσίδα ανεφοδιασμού Σε ανάλυση που παρουσίασε σχετικά με το πόσο κοστίζουν τα τζιν 22 δολαρίων και πως διανέμεται αυτή η αξία στους διάφορους τομείς, ανέφερε ότι από τα 22 δολάρια, το εργοστάσιο στο Μπαγκλαντές βγάζει 1.16 δολάρια, από τα οποία 90 σεντς είναι το κέρδος αυτής της μικρής επιχείρησης και μόλις 26 σεντς πηγαίνουν στους εργάτες του εργοστασίου.
Παρεμβάσεις έκαναν επίσης η διευθύντρια βιώσιμης ανάπτυξης, της Γενικής Διεύθυνσης Εμπορίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Σάντρα Γκαλίνα, η ανεξάρτητη ερευνήτρια, Σέρυ Στέφενσον και η Πία Όντγκαρντ, επικεφαλής εταιρικής κοινωνικής ευθύνης της Συνομοσπονδίας Μόδας και Ενδυμάτων της Δανίας.
Δείτε εδώ την εισήγηση:
Παρακάτω ολόκληρη η εισήγηση του Στέλιου Κούλογλου:
Οι επιτροπές μας είχαν πρόσφατα μια κοινή συζήτηση, για μια πρωτοβουλία της ΕΕ που καιρό περιμέναμε για τη διαχείριση της αλυσίδας εφοδιασμού του τομέα της ένδυσης. Με πολύ χαρά σήμερα θα συνεχίσω τη συζήτηση γι αυτό το πολύ σημαντικό ζήτημα. Δεν ξέρω πόσοι από μας ακόμα θυμόμαστε πόσοι σκοτώθηκαν στο ατύχημα του Ράνα Πλάζα. Θυμάται κανείς πόσοι; Ακριβώς, 1.138. Όμως πολύς κόσμος δε θυμάται αυτή την τεράστια τραγωδία.
Τρία χρόνια μετά, η Επιτροπή μέσω της Γενικής Διεύθυνσης Διεθνούς Συνεργασίας και Ανάπτυξης, προχωρά με μια προσέγγιση που εμπλέκει όλους τους ενδιαφερόμενους, για να μπορέσει να προωθήσει μια πιο υπεύθυνη στάση στον τομέα της ένδυσης, να προωθήσει τα ανθρώπινα εργασιακά δικαιώματα, και τις περιβαλλοντικές συνθήκες σ' αυτές τις χώρες.
Οι παγκόσμιες αλυσίδες αξιών μπαίνουν στο προσκήνιο, διότι οι συνθήκες εργασίας στις εταιρίες εφοδιασμού είναι σκανδαλώδεις και γίνονται ατυχήματα όπως στο Ράνα Πλάζα όπου κατέρρευσε το εργοστάσιο. Έχουμε συνεχώς προβλήματα διαρθρωτικού επιπέδου στη βιομηχανία ένδυσης. Δεν υπάρχει ένας μισθός με τον οποίο να μπορεί κανείς να επιβιώσει, δεν υπάρχει αξιοπρεπής εργασία, υπάρχει αναγκαστική εργασία και παιδική εργασία, κατάφορες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και περιβαλλοντική ρύπανση στις χώρες με τα χαμηλότερα ημερομίσθια.
Οι περισσότερες εισαγωγές ενδυμάτων στην ΕΕ γίνονται από την Ασία, όπου για παράδειγμα μια γυναίκα από το Μπαγκλαντές - συνήθως εργάζονται γυναίκες στη βιομηχανία ενδυμάτων- κερδίζει περίπου μόλις 60 ευρώ το μήνα. Δε μπορεί να ζήσει κανείς μ' αυτά τα χρήματα. Σε χώρες γειτονικές της ΕΕ, όπως η Τουρκία, η παιδική εργασία, οι πολύ κακές συνθήκες εργασίας, και οι χαμηλοί μισθοί αποτελούν κοινοτοπία, κυρίως μετά την εισροή των Σύρων προσφύγων.
Και δυστυχώς, βλέπουμε ότι πολλές πολυεθνικές εταιρίες δε συμμορφώνονται, ούτε ηθικά ούτε νομικά, ακόμα και μετά από τέτοιες καταστροφές ούτε μετά από τις δημόσιες επικρίσεις.
