Ο καιρός των… παχιών αγελάδων έχει προ πολλού περάσει για το τοπικό ποδόσφαιρο και για πολλές ομάδες το μέλλον είναι δύσκολο. Ελάχιστες είναι αυτές που μπορούν πλέον να θέσουν υψηλούς στόχους ή να σπαταλήσουν χρήματα για εντυπωσιακές μεταγραφές.
Ομάδες που κατά παράδοση τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστούσαν στα τοπικά δρώμενα, πλέον συναντούν πολλές δυσκολίες για να επιβεβαιώσουν την βαριά φανέλα τους, όπως κατά κόρον γινόταν σε παλαιότερες εποχές. Οι ηχηρές αποχωρήσεις παραγόντων που στήριζαν τα προηγούμενα χρόνια τις ομάδες του τόπου τους είναι πλέον… καθημερινό φαινόμενο.
Πολλά είναι επίσης τα σωματεία που ψάχνονται για συνενώσεις και συνεργασίες προκειμένου να καταφέρουν να επιβιώσουν. Ιδιαίτερα εκείνα που στερούνται εγκαταστάσεων και υποδομών, όπως π.χ. ο Ελλάνιος Δαίδαλος, ο οποίος ανέβηκε στην Α2 ΕΠΣΗ αλλά ξεκαθάρισε ότι θα κατέβει μόνο αν βρει ομάδα που έχει δικό της γήπεδο για να συνεργαστούν.
Τα προβλήματα είναι πολλά, όμως υπάρχει και η αντίθετη όψη του νομίσματος. Σίγουρα παράγοντες που ασχολούνται με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν γιατί το Τοπικό δεν μπορεί να σβήσει. Οι ομάδες από τις γειτονιές και από τα χωριά αποτελούν πάντα σημείο αναφοράς για τις τοπικές κοινωνίες, έστω και αν ο πήχης για την πλειοψηφία είναι πλέον χαμηλά. Μήπως όμως και αυτό δεν είναι υγεία;
Μήπως η αποφυγή του πρωταθλητισμού, που προβλέπει υψηλά μπάτζετ, μεταγραφές, χρήμα και χρόνο αλλά η στροφή των περισσότερων ομάδων στον αθλητισμό, δεν έχει κέρδη και πλεονεκτήματα; Μήπως έτσι δεν κερδίζουν οι υποδομές και τα νέα σε ηλικία ταλέντα, που μπορούν πιο εύκολα να χαρούν τη συμμετοχή τους σε μια ποδοσφαιρική ομάδα;
Αλλά και οι φορείς και οι παράγοντες μήπως πλέον πρέπει να ακολουθήσουν το μοντέλο τις ανάπτυξης με υποδομές, ακαδημίες; Να δοθεί το βάρος στη βάση και να σταματήσουν τα πυροτεχνήματα που έσκασαν πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια; Είναι κάποιες διαπιστώσεις που δίνουν τροφή για συζήτηση…
Μανόλης Βαρδαλαχάκης
