default-image

Άλλο δυσαρέσκεια, άλλο αγανάκτηση...

Απόψεις
Άλλο δυσαρέσκεια, άλλο αγανάκτηση...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυσαρέσκεια και αγανάκτηση είναι δύο αισθήματα που δημιουργούν μια αρνητική ψυχολογική κατάσταση. Η κοινή συνείδηση θεωρεί πως είναι ταυτόσημες έννοιες, παρ' όλα αυτά διαφέρουν.

γράφει ο Νίκος Κοσμαδάκης *

Ας ξεκινήσω, όμως, με το σκοπό του άρθρου. Ο ελληνικός λαός θεωρεί πως το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε σήψη και πλέον πιστεύει πως η πολιτική αντιπροσώπευση δεν ανταποκρίνεται στα κοινωνικά συμφέροντά του. Αυτή η αδυναμία γεφύρωσης μεταξύ αντιπροσώπευσης και επίτευξης κοινωνικού συμφέροντος δημιουργεί την κρίση του πολιτικού συστήματος. Είναι απογοητευμένος και δεν τον αδικώ.

Οι πολιτικές δυνάμεις έκαναν λάθη που κόστισαν. Μέσα από αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω να στηρίξω την άποψη γιατί οι ψηφοφόροι που έβγαλαν τη σημερινή κυβέρνηση εκφράζονται μέσα από το αίσθημα της δυσαρέσκειας και γιατί το εκλογικό σώμα δείχνει να εκφράζεται με το αίσθημα της αγανάκτησης απέναντι στις δηλώσεις της Νέας Δημοκρατίας για το ενδεχόμενο μιας νέας κυβέρνησης.

Ας ξεκινήσουμε από τη Νέα Δημοκρατία, που ασκεί το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η αγανάκτηση είναι ένα συναίσθημα που χαρακτηρίζει μια κατάσταση ή έναν άνθρωπο που έχει βιώσει την αδικία. Η αδικία συνδέεται με την ενοχή. Το εκλογικό σώμα θεωρεί πως η Νέα Δημοκρατία είναι υπεύθυνη για την οικονομική κρίση και για τα κοινωνικά δεινά του τόπου. Θεωρεί πως ο τρόπος άσκησης της κυβερνητικής της πολιτικής αποτελεί αιτία και αφετηρία της οικονομικής κρίσης. Στα μάτια του Έλληνα ψηφοφόρου, η Νέα Δημοκρατία θεωρείται ένοχη και σίγουρα ανεπαρκής σε επίπεδο διαχειριστικής ικανότητας.

Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ δε συνδέεται με το αίσθημα της αγανάκτησης, αλλά της δυσαρέσκειας. Ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος δε θεωρεί τον κ. Τσίπρα ένοχο, αλλά τον θεωρεί πως έχει αποτύχει. Η δυσαρέσκεια είναι το αίσθημα που εκφράζει την αποτυχία ενός ανθρώπου να ανταποκριθεί σε ένα ρόλο αριστείας που του έχουμε προσδώσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίχτηκε στην πλατιά εκλογική μάζα του μικροαστού ιδιώτη. Η ελληνική κοινωνία στην πλειοψηφία της αποτελείται από ιδιώτες μικρο-αστικής, μεσο-αστικής προέλευσης, οι οποίοι θεώρησαν πως τα συμφέροντά τους θίγονται από τις κυβερνητικές επιλογές ΠΑΣΟΚ-Νέας Δημοκρατίας. Η ανύψωση του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικό πόλο δημιούργησε μια πληθώρα προσδοκιών, αλλά και ένα ρόλο που έστω άτυπα και έμμεσα είχε προσδώσει ο ελληνικός λαός στο κόμμα της Αριστεράς. Να μη φέρει μειώσεις σε μισθούς και σε συντάξεις και να μη φορολογήσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να ανταποκριθεί στο ρόλο που του προσέδωσε η κοινωνία, καθώς η υποψηφιότητά του είχε όλα τα προσόντα. Κατάργηση μνημονίων ήταν το σύνθημα. Εντέλει, ο λαός δυσαρεστήθηκε γιατί ο κ. Τσίπρας απέτυχε στο ρόλο του.

Η δυσαρέσκεια και η αγανάκτηση επηρεάζουν τις εκλογικές προτιμήσεις των πολιτών. Ο πολίτης, δυστυχώς, ψηφίζει με γνώμονα το συναίσθημα και «όχι το βουλευτικόν» (εάν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τον Αριστοτέλη στα "Πολιτικά"). Δυστυχώς, αυτή η οικονομική κρίση δημιούργησε μια κρίση εμπιστοσύνης μεταξύ κοινωνίας των πολιτών και πολιτικών σχηματισμών. Η κρίση εμπιστοσύνης έχει προεκτάσεις στο ρυθμιστικό ιστό της κοινωνίας, με αποτέλεσμα είτε ο λαός να ξεφεύγει και να αποδοκιμάζει έντονα, είτε οι πολιτικές δυνάμεις να παρέχουν ένα ασαφές πλαίσιο μέσα στο οποίο καλλιεργείται μια ανέξοδη επιχειρηματολογία που έχει τις ρίζες της στην παροχολογία. Και, δυστυχώς, αυτή είναι μια δεδομένη κατάσταση που ουσιαστικά τα αισθήματα της αγανάκτησης και της δυσαρέσκειας ανακυκλώνονται μέσα στον πολιτικό χρόνο.

* Ο Νίκος Κοσμαδάκης είναι πολιτικός επιστήμονας.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News