Ξεκίνησε να ασχολείται με την αγιογραφία πριν 30 χρόνια, από το 1986. Από τον Κρητικό του δάσκαλο, βρέθηκε πολλές φορές στο Άγιο Όρος. Είδε μοναχούς να αγιογραφούν από κοντά, προσπάθησε να μάθει δίπλα τους τεχνικές και μυστικά. Παρατήρησε από κοντά εικόνες σπουδαίων αγιογράφων όπως ο Μιχαήλ Δαμασκηνός, ο Θεοφάνης ο Κρης και άλλους, προσπάθησε να εντρυφήσει στο έργο τους. Επηρεασμένος από πολλές σχολές και παραδόσεις Ο π. Ζαχαρίας Καλιακάκης φτιάχνει ιδιαίτερες, πλουμιστές, ξεχωριστές αγιογραφίες.
Το ερέθισμα για να ασχοληθεί με την αγιογραφία ήταν το μάθημα των Θρησκευτικών. Από εκεί άρχισε ένα μεγάλο ταξίδι με πολλές δυσκολίες, εμπόδια, αλλά τεράστια ψυχική ανακούφιση. Εκείνη την εποχή δεν ήταν τόσο εύκολο να στην διδάξει κάποιος την αγιογραφία,όπως είναι κατά κάποιο τρόπο σήμερα, αναφέρει στο neakriti.gr.
«Τότε δεν ήταν εύκολο να σε πάρει ένας αγιογράφος στο εργαστήριό του να μαθητεύσεις δίπλα του. Ήταν πολύ δύσκολο να δεχτεί. Είχα την τύχη να έχω έναν καλό δάσκαλο, τον οποίο βρήκα μετά από μια σειρά συγκυριών, τον Μανώλη Σπανάκη. Μαζί του έμεινα 9 χρόνια όπου και έμαθα τα βασικά αρχικά και μετά πια σαν βοηθός του, όπου και του οφείλω πολλά».
Η αγιογραφία βέβαια δεν είναι μόνο τεχνική. Απαιτεί μελέτη, πολλή δουλειά και πολλές ώρες διάβασμα και πολλές ώρες με δοκιμές στο εργαστήριο, προκειμένου να μελετήσει κανείς την κάθε σχολή ξεχωριστά και τι αντιπροσωπεύει, με ποιον τρόπο και ποια χρώματα αναπαρίσταται κτλ.
Στην αγιογραφία υπάρχουν τρεις βασικές σχολές: η Κρητική με πιο σκοτεινά χρώματα και βυζαντινό ύφος, η Μακεδονική με πιο φωτεινά χρώματα και επίσης στο γνώριμο βυζαντινό ύφος και η Επτανησιακή σχολή, η οποία έχει αρκετά φωτεινά χρώματα (σαφείς επιδράσεις των Δυτικών) και προσομοιάζει περισσότερο με πίνακες Ευρωπαίων ζωγράφων παρά με βυζαντινή αγιογραφία. Η εικόνα για τον πιστό όπως και για τον αγιογράφο δεν είναι ένα απλό έργο τέχνης ή ένας θρησκευτικός πίνακας αλλά είναι ένα λειτουργικό σκεύος που αγιάζει τον άνθρωπο!
Ο π. Ζαχαρίας επισκεπτόταν τακτικά έναν μοναχό του Αγίου Όρους, αλλά και μοναχούς σε σκήτες από τους οποίους πήρε πολλά στοιχεία και πληροφορίες. Κάποια μυστικά επίσης τα έμαθε σε επισκέψεις του σε μοναστήρια της Ρουμανίας. Με τα χρόνια και την άσκηση μετουσίωσε τις διαφορετικές επιδράσεις σε τέχνη που σήμερα μαγεύει με το αποτέλεσμά της.
Με το πέρασμα του χρόνου ασχολήθηκε και με άλλες μορφές τέχνης, όπως το στιλβωτό χρύσωμα, τα τσουκάνικα, τα ανάγλυφα, τα φουσκωτά κ.α. «Τα τσουκάνικα είναι ένα μοτίβο το οποίο σχεδιάζεται πάνω σε στιλβωτό χρυσό όπου στιλβώνεται με αχάτες και ακολουθεί ένας διάκοσμος που γίνεται πάνω στο φόντο του χρυσού, το οποίο σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις ένα λεπτομέρειες σε φωτοστέφανα, αλλά και στον κάμπο της εικόνας», εξηγεί με αγάπη και υπομονή.
«Προϋπόθεση για να γίνει κανείς αγιογράφος είναι πρώτα και πάνω απ' όλα να έχεις το τάλαντο από το Θεό . Μετά να έχεις αγάπη για αυτό που κάνεις όρεξη, υπομονή, και πολλή μελέτη, να πιάνει το χέρι σου. Θέλει αφοσίωση και χρόνο για να φτάσεις ένα επίπεδο δουλειάς ώστε να βγει προς τα έξω αξιοπρεπώς», λέει ο πάτερ.
«Η εικόνα μας υποδεικνύει και μας διδάσκει, όχι πως θα κρατήσουμε τον Κύριο και Χριστό στη δική μας φτώχεια, αλλά πως θα ανεβούμε εμείς στον δικό Του πλούτο. Μέσα στον Ορθόδοξο ναό, ακόμα κι όταν δεν τελούνται μυστήρια, ο πιστός αισθάνεται έντονα την παρουσία των Αγίων κι σ' αυτό βοηθούν οι εικόνες και οι τοιχογραφίες. Εκεί ενώνεται η ψυχή του ανθρώπου με το εικονιζόμενο πρόσωπο».
«Στην αγιογραφία πάντα εξελίσσεσαι, μαθαίνεις και προχωράς», καταλήγει ο π. Ζαχαρίας και μας οδηγεί στο εργαστήριο του όπου έχουμε την τύχη να δούμε εικόνες σε όλες τις φάσεις της εικονογράφησης, αλλά και τον ίδιο επί το έργον. Σ' ένα διάλειμμα από τη δουλειά του επισημαίνει ότι «η λεπτότητα και η ελευθερία που συναντάς στις εικόνες του Θεοφάνη του Κρη πραγματικά σε τρελαίνει».
«Για μένα η αγιογραφία είναι η ζωή μου όλη. Είναι ο αέρας που αναπνέω. Να φανταστείτε την εποχή που έκανα την στρατιωτική μου θητεία ως φαντάρος προσπαθούσα να ζωγραφίσω με το μυαλό μου γιατί δεν είχα την δυνατότητα να αγιογραφώ με τα χέρια. Για να μην απομακρυνθώ λοιπόν από όλο αυτό προσπαθούσα να μείνω κοντά με το μυαλό μου για να μπορέσω να κρατήσω δεσμούς επαφής με αυτό που αγαπούσα τόσο πολύ και να είμαι ψυχικά καλά. Κι όπως με το στόμα μας υμνούμε τον Κύριο ως ιερείς του Υψίστου έτσι και με τα χέρια μου, Υμνώ τον Χριστό μας φτιάχνοντας εικόνες».
Ρεπορτάζ: Μαρία Αγαπάκη
