Αισθάνομαι την ανάγκη να επισημάνω ότι η πιο πάνω γνωστή και κατά γενική ομολογία επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά δεν είναι απλώς ένα οπτικοακουστικό έργο σπάνιας καλλιτεχνικής αξίας, που θα μείνει σταθμός στην ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης, αλλά ένα κρυπτογραφημένο πνευματικό επίτευγμα μείζονος σημασίας στην οπτικοακουστική γλώσσα, που, ως τοιούτο, ίσως περνάει απαρατήρητο.
γράφει ο Φώτης Κωνσταντινίδης, σεναριογράφος-σκηνοθέτης
Εδώ,τα κύρια σύνεργα αυτής της γλώσας, η εικόνα και ο ήχος, είναι έντεχνης πολυδιάστατης δομής και λειτουργούν σε υψηλές επικοινωνιακές πυκνότητες, ξεφεύγοντας έτσι από τη γραμμική και μονοδιάστατη πληροφορία, που διεγείρει μόνον ένα περιορισμένο αριθμό εγκεφαλικών κυττάρων νόησης και θυμικού. Εδώ ο διανοητικός και θυμικός συναγερμός παραπέμπει σε άγνωστες και σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ψυχής και σε τραχή και δύσβατα μονοπάτια της ανθρώπινης μοίρας, όπου δοκιμάζονται ο άνθρωπος και τα όρια του σε όλες τις εκφάνσεις.
Ακριβώς αυτή η κλειστή κοινότητα των άτυχων λεπρών στο απομονωμένο νησί, που βιώνουν την καθημερινότητά τους στη δική τους αποκληρωμένη κοινωνία, αναμένοντας την αναπόφευκτη κατάληξή τους, συνθέτουν έναν θίασο τραγικών μορφών της ανθρώπινης αθλιότητας, που τους ενώνει μια κοινή μοίρα. Όχι μόνο λόγω της ανίατης και δύσβακτης ασθένειας τους, αλλά και λόγω της ανάδειξης των πραγματικών τους εαυτών και χαρακτήρων στην επικοινωνία και τις σχέσεις τους. Σχέσεις αγάπης και μίσους, και όλων των τύπων χαρακτήρες- ευαίσθητοι, καλοί, καλοπροαίρετοι, κακοί, διεφθαρμένοι και κακόβουλοι. Χαρακτήρες ολόκληρης της κλίμακας της ανθρώπινης φύσης, όπως αυτή εκδηλώνεται σε κάθε περίπτωση, περίσταση και συνθήκη.
Τα δρώμενα, που προκύπτουν στο δραματικό αυτό έργο των λεπρών, απεικονίζονται με ένα αριστουργηματικό σκηνοθετικό τρόπο. Τα πρόσωπα, τα σκηνικά, η περιγραφή τους από τον κινηματογραφικό φακό, που κινείται και εστιάζεται σε ανθρώπους και τοπία, καταγράφοντας στιγμές και αποχρώσεις σκέψεων και συναισθημάτων με ιδιόμορφη χορογραφική κίνηση, συνθέτουν, μαζί με την εξαίρετη υποβλητική μουσική, ένα Συμφωνητικό Κινηματογράφημα, που οδηγεί τον θεατή στα απρόβλεπτα αδιέξοδα της ανθρώπινης μοίρας. Παράλληλα, δεν παύει να τρεμοσβήνει ένα φως ελπίδας, καταδεικνύοντας το αθεράπευτο κουράγιο του ανθρώπου. Η κατά τόπους και στιγμές αργή, σιωπηλή φυσική κίνηση των χαρακτήρων, συνοδευόμενη από αναπνοές και απόηχους, προσθέτουν μια βαθύτεη διάσταση στην καλλιτεχνική έκφραση.
Η πολυεπίπεδη δομή του έργου, ο μεστός λόγος, η συγκρατημένη υποκριτική, το επιβλητικό με την απλότητα και αθλιότητά του σκηνικό, η περιρρέουσα εφιαλτική ατμόσφαιρα και το δωρικό του ύφος, και πάνω απ' όλα τα φωτεινά σημεία που ξεπροβάλλουν κατά περιόδους μέσα στο διάχυτο έρεβος με τη βοήθεια της αγάπης και της πίστης μερικών, που τελικά οδηγούν στην απροσδόκητη θεραπεία τους και στο φως, συνθέτουν μια σπάνια και καινοτόμα τηλεοπτική δημιουργία για την ελπίδα και την αγάπη, που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη και ασχολίαστη.
Τα θερμά μου συγχαρητήρια στους δημιουργούς και τις ευχές μου για καλή συνέχεια, προπαντός με έργα διεθνούς εμβέλειας, προκειμένου να λάμψει παντού η εξαίρετη κινηματογραφική τους γραφή και, μαζί μ' αυτή, η χώρα μας.
