Ιερό το δικαίωμα της απεργίας, όπως και της εργασίας. Αλλά μια απεργία πρέπει να πατάει στην πραγματικότητα και όχι στο μαξιμαλισμό.
Οι δημοσιογράφοι των Ενώσεων, όπως αποφάσισαν οι διοικήσεις τους σε όλη την Ελλάδα, απεργούν κατά του ασφαλιστικού.
Είναι οι μόνοι που διαφωνούν με αυτό; Όχι. Αλλά είναι οι μόνοι μάλλον που πάνε σε απεργίες επαναλαμβανόμενες 48ωρης διάρκειας από την Πέμπτη μέχρι το ξημέρωμα της Κυριακής και με τις εφημερίδες έως το Σάββατο και όπου βγει. Π
ού θα βγει όμως, σε ένα χώρο που ήδη μαστίζεται όσο ελάχιστοι με 70% ανεργία, δεκάδες κλεισίματα επιχειρήσεων του Τύπου και άλλων τόσων να φυτοζωούν ή με το ζόρι να επιβιώνουν; Ιδίως στην περιφέρεια, όπως στην Κρήτη, η κατάσταση είναι οριακή. Απεργία διαρκείας σημαίνει περίπου "λουκέτο", ιδίως για όσες εφημερίδες έχουν απομείνει στο νησί μας.
Χωρίς τις καθημερινές πωλήσεις στα περίπτερα, ελέω απεργίας διαρκείας, είναι αμφίβολο αν μπορούν να επιβιώσουν οι επιχειρήσεις αυτές, με δεδομένη την τρισάθλια κατάσταση της αγοράς. Ούτε διαπλοκή με έργα, ούτε με κρατικές δαπάνες έχει ο περιφερειακός Τύπος, παρά μόνο τον οβολό του αναγνώστη.
Πού οδηγούμαστε λοιπόν με μια απεργία διαρκείας; Αντί τον "αντι-ασφαλιστικό" νόμο, σε λίγο θα "πυροβολούμε τα πόδια μας" και τις όποιες θέσεις εργασίας έχουν μείνει. Ομοίως, οι δημοσιογράφοι απεργούν, οι τεχνικοί που επιθυμούν να εργαστούν τι επιλογές έχουν οι ίδιοι και οι εργοδότες των ταλαιπωρημένων από την κρίση επιχειρήσεων του Τύπου;
Ή τις μέρες της απεργίας σε "αναγκαστική αργία-απεργία" και αυτοί, ή να πληρώνονται χωρίς να κυκλοφορούν τα έντυπα στα οποία εργάζονται (άρα "αιμορραγία" των επιχειρήσεών τους περαιτέρω), ή λουκέτο πριν την οικονομική κατάρρευση; Ποιος τελικά θα πληρώσει το "μάρμαρο" από μια τέτοιου τύπου κινητοποίηση; Η κυβέρνηση, οι "μεγάλοι" που τα κυριακάτικα έντυπά τους θα βγουν κανονικά, ή οι μικροί της περιφέρειας και τελικά και οι εργαζόμενοι στον περιφερειακό Τύπο, με τις θέσεις εργασίας εν αμφιβόλω;
Χ. Α.
