«Τα τελευταία 10 χρόνια ζω δύο διαφορετικές ζωές, τη ζωή που βλέπουν η οικογένεια, οι φίλοι, οι συνάδελφοι και οι συμπαίκτες μου, υπάρχει όμως και η ζωή που εγώ βλέπω, ζω και νιώθω».
Έτσι ξεκινά την εξομολόγησή του ο 27χρονος Doug Leddin από το Δουβλίνο που δίνει καθημερινά, εδώ και σχεδόν μια δεκαετία, αθόρυβα πάντα, μάχη με την κατάθλιψη, όμως τώρα αποφάσισε να μιλήσει.
«Μέσα μου, ζω μια εντελώς διαφορετική ζωή. Ζω τη ζωή κάποιου που πάσχει τρομερά από την κατάθλιψη.» λέει ο Doug .
«Μου είναι τρομερά δύσκολο να μιλάω γι' αυτό, όπως και για εκατομμύρια άλλους ανθρώπους. Αυτό είναι το πρόβλημα με την κατάθλιψη. Αυτό που φοβόμαστε περισσότερο δεν είναι η θέση στην οποία βρισκόμαστε, οι δύσκολες στιγμές που θα περάσουμε ή τι είμαστε ικανοί να κάνουμε. Αυτό που πραγματικά φοβόμαστε περισσότερο απ' όλα είναι ότι οι φίλοι μας δεν θα καταλάβουν και ότι θα τους χάσουμε, ότι η οικογένειά μας δεν γνωρίζει τι βιώνουμε, ότι οι συνάδελφοί μας θα μας βλέπουν διαφορετικά ή ότι μπορεί ακόμη και να χάσουμε τη δουλειά μας. Αυτό είναι όμως το στίγμα που εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχει μέσα μας. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν μας βλέπει έτσι η κοινωνία.»
«Πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για την κατάθλιψη. Έσπρωχνα τον εαυτό μου σε μια σκοτεινή γωνιά, μια γωνιά που έχει μόνο μία διέξοδο. Έτσι σκεφτόμουν κάθε μέρα για 10 χρόνια. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε κατ' αυτόν τον τρόπο. Ήμουν μόνος μέσα στις σκέψεις μου, αν και ποτέ δεν θα μπορούσα να είμαι μόνος. Έχω τόσους καλούς φίλους, την οικογένειά μου, συναδέλφους, συμπαίκτες που έπρεπε να τους ανοιχτώ, όμως δεν το έκανα. Δεν μπορώ να προσπαθήσω να βοηθήσω άλλους ανθρώπους αν πρώτα δεν βοηθήσω τον εαυτό μου. Τα τελευταία 10 χρόνια, αυτό το αίσθημα της κατάθλιψης, αυτό το σκοτάδι και η θλίψη έγιναν το φυσιολογικό. Το συνηθίζεις και νομίζεις ότι είναι αποδεκτό να ζεις έτσι τη ζωή σου. Δεν είναι όμως. Αυτό που θέλω να πετύχω είναι να προσπαθήσω να ενθαρρύνω έναν ακόμη άνθρωπο ή πέντε ανθρώπους να ανοιχτούν και να μιλήσουν.»
«Η κατάθλιψη δεν είναι σαν να σπας το χέρι σου, όπου πας στο νοσοκομείο και στο φτιάχνουν, ή σαν την ανεμοβλογιά, που την περνάς μία φορά στη ζωή σου και δεν την ξαναπερνάς. Είναι κάτι πιο βαθύ.»
Κλείνοντας την εξομολόγηση του ο Doug προτρέπει όσους νιώθουν το ίδιο να μιλήσου.
«Σας παρακαλώ, μιλήστε στους φίλους ή τους συγγενείς σας» λέει..
