Κάποτε οι μαθητές είχαν απαιτήσεις από το σχολείο τους. Σήμερα, έχει πλέον το σχολείο απαιτήσεις από τους μαθητές. Και οι απαιτήσεις αυτές είναι υπερβολικές.
Τα παιδιά μαθαίνουν την προπαίδεια από τη Β' Δημοτικού, καλούνται να αποστηθίσουν όλους τους ποταμούς της Ελλάδας στην Ε', όλα τα υλικά του... αγιασμού (!) στη Γ', αλλά και να μάθουν γυμνασιακού επιπέδου Μαθηματικά και Γραμματική νωρίς-νωρίς.
Αποτέλεσμα; Παιδάκια 8 και 10 ετών κουβαλάνε το βάρος του σχολικού προγράμματος στο σπίτι, όπου πρέπει να εξακολουθήσουν να μελετούν ακόμα και μετά το 6ωρο ή 8ωρο του σχολείου. Μικρά παιδιά, αντί να βγουν έξω το απόγευμα και να παίζουν, αναγκάζονται να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα, προκειμένου να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του... Δημοτικού!
Οι οικογενειακές σχέσεις δυναμιτίζονται, χρόνος για ουσιαστική επικοινωνία δεν υπάρχει. Η κατάσταση γίνεται χειρότερη από τις ένα σωρό "επιβαλλόμενες" εξωσχολικές δραστηριότητες (ξένες γλώσσες, μπαλέτα, μουσική, υπολογιστές, κολυμβητήρια). Οι γονείς βρίσκονται μονίμως με το ένα χέρι στην τσέπη και το άλλο στο... τιμόνι. Κάποια στιγμή, όμως, πρέπει να πατήσουμε φρένο. Αλλιώς, θα βρεθούμε σύντομα στον γκρεμό!
ΕΣΤ
