default-image

Μοναχικοί ασθενείς, πρόγραμμα ανθρωπιάς από την Αρχιεπισκοπή

Κρήτη
Μοναχικοί ασθενείς, πρόγραμμα ανθρωπιάς από την Αρχιεπισκοπή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου. Αύγουστος 2011: Στο μεγάλο θάλαμο ένας ασθενής αφήνει την τελευταία του πνοή. Ο θεράπων ιατρός ψάχνει να βρει κάποιον συγγενή για να παραλάβει τη σωρό. Ρωτάει τους παρευρισκόμενους στο θάλαμο, αλλά κανένας δεν έχει δει να έρχεται επισκέπτης κανείς. Ο γιατρός φεύγει, έρχεται, ξαναφεύγει, επιστρέφει πολλές φορές. Κάποια στιγμή, εμφανώς πανικόβλητος (λόγω της νεαρής του ηλικίας) στέκεται στη μέση του θαλάμου και αναφωνεί «μα για όνομα του Θεού, δεν υπάρχει κανείς στον κόσμο να παραλάβει αυτόν τον άνθρωπο;».

Δεκάδες συνάνθρωποί μας, γείτονες, φίλοι, γνωστοί, μακρινοί, ή όχι και τόσο, συγγενείς περιμένουν συντροφιά, έναν καλό λόγο, ένα ποτήρι νερό από μας. Τους περισσότερους από εμάς όμως πνίγουν οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας. Δεν προλαβαίνουμε. Δεν έχουμε αρκετό χρόνο για την γιαγιά στο γηροκομείο, για εκείνη τη θεία στο νοσοκομείο, για τον παππού που μας μεγάλωσε και τώρα έχει άνοια, και μας κοιτάζει εξεταστικά όταν μας βλέπει. Κι όμως όλοι αυτοί είναι εκεί, και περιμένουν ένα τρυφερό άγγιγμα στον ώμο κοιτώντας τη ζωή να χάνεται έξω από το παράθυρο.

Το κενό που αφήνουμε όλοι εμείς έρχεται να καλύψει το πρόγραμμα για τους μοναχικούς ασθενείς της Αρχιεπισκοπής Κρήτης. Όπως εξηγεί στο neakriti.gr η κα. Ιωάννα Κεφαλλογιάννη, υπεύθυνη του προγράμματος των μοναχικών ασθενών, «το πρόγραμμα ξεκίνησε το 2008 με πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Κρήτης κκ. Ειρηναίου". Αρχικά συμμετείχαν λιγότεροι από 20, αλλά απόλυτα αφοσιωμένοι, εθελοντές. Σήμερα είναι περίπου 350. Οι εθελοντές χωρίζονται σε ομάδες ανάλογα με το ποιος μπορεί να πηγαίνει στο Βενιζέλειο, και ποιος στο ΠΑΓΝΗ».

Οι κοινωνικοί λειτουργοί των νοσοκομείων ειδοποιούν την κα. Κεφαλογιάννη για περιστατικά μοναχικών ασθενών: σε ποια κλινική βρίσκεται, γενικές πληροφορίες για την κατάσταση της υγείας του, και πόσες μέρες θα χρειαστεί νοσηλεία. Έτσι, η κα. Κεφαλογιάννη ειδοποιεί τους εθελοντές του εκάστοτε νοσοκομείου και φτιάχνει το πρόγραμμα. Κάθε μέρα, διαφορετικός εθελοντής.

«Σκοπός του προγράμματος είναι η ανθρώπινη παρουσία, οι επισκέψεις δεν έχουν προσηλυτιστικό χαρακτήρα. Οι εθελοντές δε μοιράζουν υλικό, ούτε προσευχητάρια. Πηγαίνουν ακόμα και σε ξένους (εργάτες ή τουρίστες), αλλά δε μιλάνε ποτέ για πίστη, εκτός κι αν ζητήσει κάτι ο ίδιος ο ασθενής», λέει η υπεύθυνη του προγράμματος των μοναχικών ασθενών.

«Κάθε περιστατικό με ακουμπάει διαφορετικά. Ακόμα και το ποτήρι το νερό που δίνεις, σε γεμίζει αγάπη. Εκτιμάς τη ζωή μέσα από τον πόνο. Κερδίζεις πολλά με το να δίνεις», λέει ο Ν.Χ., 37χρονος πυροσβέστης, και εθελοντής στο πρόγραμμα τα τελευταία 2 χρόνια. Σχετικά με το πώς ξεκίνησε, τονίζει ότι «είχα ενδιαφέρον να προσφέρω. Ξεκίνησα δίνοντας τρόφιμα στην ενορία μου. Αυτό ήταν αφορμή να βρεθώ σε συγκέντρωση εθελοντών στον Αγ. Μηνά. Κάπως έτσι γνωρίστηκα με τους υπόλοιπους και ξεκίνησα την ενασχόλησή μου. Πηγαίνω σε ασθενείς μία, ή δύο φορές το μήνα, ή μία φορά το τρίμηνο - ανάλογα με τις ανάγκες του Βενιζελείου».

Η κα. Φ.Π. είναι ένα από τα είκοσι ιδρυτικά μέλη της ομάδας των εθελοντών της Αρχιεπισκοπής. Όμως, ασχολείται με μοναχικούς ασθενείς πάνω από δύο δεκαετίες τώρα. Ως αεροσυνοδός της Ολυμπιακής Αεροπορίας, από νεαρή ηλικία, βοηθούσε ανθρώπους που επρόκειτο να νοσηλευθούν σε νοσοκομεία του εξωτερικού. Ταξίδευε μαζί τους, και αφού έφταναν στον προορισμό τους, φρόντιζε να πάρει μερικές μέρες άδεια από την δουλειά της ώστε να εξυπηρετεί τους ασθενείς στο νοσοκομείο σε οτιδήποτε χρειάζονταν, από ένα ποτήρι νερό μέχρι διερμηνεία ή τακτοποίηση γραφειοκρατικών εργασιών.

Έχει ταξιδέψει σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, πάντα με ασθενείς. Δεν περιορίζονταν όμως μόνο σε αυτούς. Σαν άγγελος εξ ουρανού, συχνά ήταν η αιτία κάποιοι συνάνθρωποί μας να εκπληρώσουν ένα όνειρο ζωής, όπως συνοδεύοντας μοναχικούς ανθρώπους για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους και το Σινά. Τη ρωτήσαμε αν κουραζόταν ποτέ, αν λαχταρούσε την οικογένειά της. «Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς με λόγια όσα νιώθω», είπε. . «Έχω χαρά μέσα μου, όταν δίνω αυτή την προστασία. Τηρώ το νόμμο του Ευαγγελίου».

Ως επισφράγισμα των λεγομένων της μας άφησε συγκινημένη με μία μαντινάδα που της είπε κάποτε ένα κοριτσάκι έξι χρονών, το οποίο νοσηλευόταν σε νοσοκομείο:

Γιά 'να σου λόγο τρυφερό,

γιά 'να φιλί σα μέλι,

έκανες την καρδούλα μου,

σα μάνα να σε θέλει.

Η συντριπτική πλειοψηφία των εθελοντών που συμμετέχουν στο πρόγραμμα είναι εκπαιδευτικοί. Όμως, στο σύνολό τους οι εθελοντές καλύπτουν όλη τη γκάμα των επαγγελμάτων και των ηλικιών. Όπως για παράδειγμα ο κ. Γ.Μ., βιοτέχνης, ο οποίος έτυχε να ακούσει την εκπομπή του Αρχιεπισκόπου στο ραδιοφωνικό σταθμό κι αυτό έγινε αφορμή να κάνει το πρώτο βήμα, και να ενταχθεί και ο ίδιος στην ομάδα μετά από μερικούς μήνες, όπως μας εξήγησε.

«Κάθε περιστατικό είναι μια νέα εμπειρία. Πηγαίνεις να βοηθήσεις με την ψυχή σου, όπως λέει ο Χριστός στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη», μας λέει ο Γ.Μ, που κλείνει τα πέντε χρόνια ως εθελοντής. Ακούμε συγκλονισμένοι όσα περιγράφουν οι εθελοντές με ένα πλατύ χαμόγελο που φωτίζει όλο τους το πρόσωπο, με αγάπη και αγαλλίαση, με ανακούφιση, και στοργή. Σα να μην περιγράφουν το βαρύ περιβάλλον μιας κλινικής, αλλά διακοπές σε πολυτελές ξενοδοχείο μακρινού εξωτικού προορισμού.

«Σου δίνει τα πάντα ο άνθρωπος που πας να βοηθήσεις. Εκφράζει την αγάπη του με μοναδικό τρόπο. Οι ηλικιωμένοι λένε: έχω τόσα παιδιά, έφυγαν, με παράτησαν. Εσύ είσαι το παιδί μου. Μα κι όσοι έρχονται από τους πολέμους στη Μέση Ανατολή, και οι αλλόθρησκοι, είναι ευγνώμονες για την παρέα που τους κάνουμε».

«Πολλοί από αυτούς είναι άνθρωποι φτωχοί. Δεν έχουν κανένα. Μία κυρία από το Ηράκλειο είχε μικρόβιο στο αίμα. Δεν μπορούσε να κινηθεί. Δεν μπορούσαμε να της προσφέρουμε τίποτα. Βλέπεις τον ανθρώπινο πόνο και συνειδητοποιείς πόσοι άνθρωποι είναι σε χειρότερη κατάσταση από σένα. Σταματάς να γκρινιάζεις, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό από μόνο του» μας λέει η κα. Ε.Μ., εκπαιδευτικός, που ασχολείται με τον εθελοντισμό δύο χρόνια. Και συνεχίζει λέγοντας «Έτσι είσαι ευχαριστημένος με τη ζωή. Όλα τα βλέπεις ωραία. Σπουδάζεις και νομίζεις ότι είσαι κάποιος, τίποτα δεν είμαστε. Πας να βοηθήσεις τον άλλον, και σε βοηθάει εκείνος τελικά».

Στο ίδιο μήκος κύματος, και η μαρτυρία του απόστρατου αξιωματικού Δ.Χ., ο οποίος ασχολείται τα τελευταία δύο χρόνια με το πρόγραμμα. «Δεν είναι ψυχοφθόρο», λέει με χαμόγελο. «Ίσα - ίσα, όταν φεύγεις νιώθεις πολύ όμορφα. Βλέπεις ανθρώπους από άλλες χωρές που ήταν εδώ για δουλειά. Έπαθαν ατύχημα, και η ομάδα τους, τούς εγκατέλειψε. Έφυγαν για άλλες χώρες. Με μας αισθάνονται ότι υπάρχει κάποιος γι' αυτούς. Ξεχνούν τον πόνο που τους προκαλεί η αρρώστια». Ο κ.Δ.Χ. συμπληρώνει και κάτι που δεν είχαμε ακούσει πριν. Λέει ότι «από την εμπειρία που έχω, οι άνθρωποι που είναι στον ίδιο θάλαμο με τον μοναχικό ασθενή χαίρονται όταν μας βλέπουν. Μιλάνε κι εκείνοι μαζί μας. Συμμετέχουν στην κουβέντα. Υπάρχει συναδέλφωση και αλληλοβοήθεια στον κόσμο. Βλέπεις ότι προβληματίζονται μέσα από την ανάγκη του πόνου».

Οι εθελοντές δεν έχουν γνώσεις νοσηλευτικής, ούτε υποκαθιστούν κανέναν. Προσφέρουν μόνο την ανθρώπινη παρουσία τους. Μία φορά κάθε μήνα η ομάδα των εθελοντών για τους μοναχικούς ασθενείς μαζί με την επικεφαλής κ. Κεφαλογιάννη κάνουν συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο για να συζητήσουν τυχόν προβλήματα που προκύπτουν με ασθενείς.

Τα περιστατικά στα οποία έχουν κληθεί να συνδράμουν όλα αυτά τα χρόνια ποικίλλουν:

-Ασθενείς από διάφορα μέρη της Κρήτης νοσηλεύονται - κυρίως στο ΠΑΓΝΗ- αλλά οι συγγενείς τους δεν μπορούν να τους συνοδεύσουν στην Κρήτη.

- Οι ασθενείς της ορθοπεδικής κλινικής χρειάζονται παραπάνω βοήθεια για να φάνε, ή να πιουν νερό. Σ' αυτά τα περιστατικά μπορεί να πηγαίνουν δύο ή τρεις διαφορετικοί εθελοντές κάθε μέρα.

- Ασυνόδευτα παιδιά: Παιδάκι το πήρε η μαμά του στην αγκαλιά της, και περπατούσαν μέσα στη θάλασσα για να πνιγούν μαζί. Ευτυχώς, ένας ψαράς τους είδε, και τους έσωσε. Η μητέρα κατέληξε στην ψυχιατρική κλινική του ΠΑΓΝΗ. Το παιδί έμεινε στην παιδιατρική με τη συνοδεία εθελοντών της Αρχιεπισκοπής μέχρι να μεριμνήσει γι' αυτό η κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου. Ένα ανάλογο περιστατικό με βρέφος που εγκατέλειψε η μητέρα του αντιμετώπισαν οι εθελοντές. Η κα. Κεφαλογιάννη, και σε αυτή την περίπτωση, έφτιαξε ένα αυστηρό πρόγραμμα με εθελόντριες που διαδέχονταν η μία την άλλη μέχρι να εκδοθεί εισαγγελικό βούλευμα για το ίδρυμα το οποίο θα παραλάμβανε το βρέφος. Τελικά, ίδρυμα στην Αθήνα υποδέχθηκε το μωράκι μετά από καιρό.

- Επίσης, εθελοντές χρειάζεται να συνοδεύουν όσους παίρνουν εξιτήρια από το νοσοκομείο, καθώς το ΕΚΑΒ δεν μεταφέρει ασθενείς χωρίς συνοδό.

- Τέλος, έχει τύχει να κληθούν εθελοντές σε ιδιωτικές κλινικές, ή ιδρύματα.

Σκεπτόμαστε τον χρόνο που αφαιρούν από την προσωπική τους ζωή, τα αγαπημένα τους πρόσωπα, την οικογένεια, και τους φίλους για να βρεθούν κοντά στους ασθενείς. Ρωτάμε λοιπόν, αν όλη αυτή η διαδικασία είναι ψυχοφθόρα. Όλοι μαζί, καθένας με τον δικό του τρόπο, απαντούν «δεν δίνουμε, μόνο παίρνουμε».

Και κάπως έτσι αναβλύζουν τα λόγια από την Παραβολή της Μελλούσης Κρίσεως: «…Γιατί πείνασα, και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ξένος ήμουν, και με περιμαζέψατε, γυμνός ήμουν, και με ντύσατε, αρρώστησα, και με επισκεφτήκατε, στη φυλακή ήμουν, και ήρθατε κοντά μου. Τότε θα αποκριθούν οι δίκαιοι, και θα του πούν: Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς, και σε θρέψαμε, ή να διψάς, και σου δώσαμε να πιεις, και πότε σε είδαμε ξένο, και σε περιμαζέψαμε, ή γυμνό, και σε ντύσαμε; Και πότε σε είδαμε άρρωστο, ή στη φυλακή, και σε επισκεφτήκαμε; Και θα αποκριθεί ο βασιλιάς, και θα τους πει: Πραγματικά, σας λέω, καθόσον τα κάνατε αυτά σε έναν από τους αδελφούς μου, αυτούς τους ασήμαντους, σε εμένα τα κάνατε».

Ρεπορτάζ: Μαρία Αγαπάκη

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News