Υπάρχουν εργοδότες που δεν μπορούν να ανταποκριθούν εξαιτίας της κρίσης. Υπάρχουν, όμως, και άλλοι που, ενώ μπορούν, δεν το κάνουν. Για τους πρώτους δεν μπορεί να πει κανείς τίποτα... Για τους δεύτερους, όμως, κάτι πρέπει να γίνει...
Τα παραπάνω τα σκεφτήκαμε με αφορμή τη διάλυση της Ένωσης Ξενοδόχων Ηρακλείου, πράγμα που δεν καθιστά απαραίτητη την υπογραφή συλλογικής σύμβασης με τους ξενοδοχοϋπαλλήλους. Θυμηθήκαμε καταγγελίες που μας είχαν έρθει τα προηγούμενα καλοκαίρια από Ιεράπετρα...
Δηλαδή από μια περιοχή όπου οι ξενοδόχοι της δεν είχαν υπογράψει την τοπική κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας (η οποία ίσχυε στο νομό και είχε ανανεωθεί στον Άγιο Νικόλαο και στη Σητεία). Οι συνθήκες εργασίες για κάποιους εργαζόμενους ήταν τραγικές: Για ένα πεντακοσάρικο νέες καμαριέρες έπαιρναν μαζί τους στη δουλειά και τις μαμάδες τους (!) για να προλάβουν να "βγάλουν" όλες τις αφίξεις που τους χρέωναν...
Την ίδια ώρα, δεν τολμούσε κανείς να καταγγείλει τίποτα απ' όλα αυτά, αφού μετά φοβόνταν ότι δε θα ξαναέβρισκαν ποτέ σε κανένα άλλο ξενοδοχείο πια δουλειά. Κανείς δε λέει να γίνει ο εργαζόμενος συνέταιρος με το αφεντικό στα κέρδη. Αλλά κι ο εργαζόμενος πρέπει να έχει κίνητρο για να δουλεύει.
